Ә ул икенче җәйдә авылга кайтып кунак булып киткән. Миңа моны соңыннан сөйләделәр. Менә болай дип…
Гаделнең әбисе яши торган йорт авылның иң кырыенда. Калага кунакка баргач, әбисе Гаделне кунакка алып кайтты. Бик сагынганга, яратканга күрә.
Яшен ташының кунакка кайтуын белми дә калдылар. Малайлар ишетте ишетүен.
Көтүләр кугач, тузан басылгач, үләннәрдәге чыклар кибә башлагач, әбисе Гаделне инеш буена алып төште. Балык тотмакчы иде малай. Аръяктагы тугайга, әкрен искән җилдән шадраланып торган торбага карап тордылар. Аннары әбисе өйгә кайтып китте. Кала малае яр буенда үзе генә калды.
Авыл уянган. Кызлар, апалар янәшәдәге чишмәдән су китерә. Озак та үтмәде, яр башына Гаделнең берничә яшьтәше дә килеп басты. Дәшмичә генә бер-берсенә карашып тордылар. Менә бераздан тегеләрнең көрәшәсе килер, Гаделне түш белән генә эткәли башларлар. Бер елда көче артканмы-юкмы икәнен беләсе килеп кенә инде. Кызык ич. Ә ул калкавычка карап торуын белә. Кала малае булдым дигәч тә…
– Зурайган бу… Әллә кем булган! Безне кешегә дә чутламый хәзер. Масая! – диде малайлар. Язын шәһәрдә әллә нинди хәлгә тарыганын ишеткәннәре бар иде барын. Ышандылар. Әнә бит, чуртым да булмаган, балык каптыра! Шайтан таягына кырау тиямени?..
Шулай да башка вакытта ут борчасыдай хәрәкәтчән малайның тын гына утыруы сагайткан иде аларны. Хет якага килеп ябышсын иде, ичмаса! Әмма малай-шалай халкы озак уйланырга яратмый, алар, Гаделне шунда ук онытып, суга чумдылар.
Әнә бер бәләкәй кыз, инде әллә кайчан чишенеп ташлаган булса да, иңбашларын җыерып, һаман яр буенда басып тора. Усаллыгы белән кызларның теңкәсенә тигән ябык, сипкелле бер малай әлеге кызны гел суга чакыра.
– Инде булды, кендегеңне Су анасы күрде. Коенмасаң, тәнеңә су чәчәге чыга, күр дә тор, – ди.
– Миңа әни су коенмаска кушты ич. Мин йөзә белмим, – дип киреләнә кыз.
Теге сипкелле малай:
– И-и, кыланчык, монда су кендектән генә ич, – дип, кызны суга төртеп төшерде.
Суда чупыр-чупыр килеп, кыз чәрелди дә башлады. Бүтәннәр, башта моны уен итеп кенә караса да, инде кызның бата башлавын күреп, бөтенләй курка калдылар, нишләргә белмичә, янә ярдан карап тора башладылар.
Сипкелле малай качты.
Тавышка буада кер чайкаучы бер юан апа чаптырып килеп җитте.
Кечкенә кызны ярга чыгарып, үксүеннән көчкә-көчкә генә туктаткач, ул Гаделне танып алды.
– И-и, өнсез! Тоз ашаган тавыкмыни!.. Иртәдән бирле утыра бит яр бакасы кебек. Оланны батырып үтерә язган, күрәләтә! – Апа кеше, кызып китеп, көянтә очы белән Гаделнең иңбашына төртеп алды. – Ник карап тордың?
Малайның ябык иңбашлары сикереп куйды. Күзләреннән яшь бәреп чыкты. Ул дәшмәде.
Малайлар җыйналды.
– Йөзә белми ич ул, – диде берсе.
– Куркак!
– Ха-ха-ха!
Гаделнең әбисе камыр басып ята иде. Тәрәзәгә күзе төшүгә, камырлы кулларын
