милиционеры белән. Сез инде киткән булгансыз. Анда бер егет кенә утырган.
Нәфис. Хат киленнең үз кулы белән язылганмы соң?
Ләмига. Юк шул… Аны безнең авылда Раилә язган дип тә чыгарганнар, хакмы, нахакмы?
Нәфис. Раилә?! Безгә хәбәрләр язышып торучы кызмы?
Ләмига. Әйе, «шул гына язган диләр, бер дә бүтән кеше түгел» дип әйтәләр.
Нәфис. Бу мөмкин түгел. Мин Раиләне беләм, ул андый әшәкелеккә бара алмый…
Хәтирә. Ул түгел лә…
Ләмига. Алай димә, кызым, кырык төрле итеп язалар аны… Әллә кемнәр җибәрә…
Нәфис. Алайга китсә, миңа да әйтергә мөмкиннәр «махсус эшләгән бу моны» дип. Әйтәм ич, хат конкрет шәхес турында түгел. Монда «фәлән итәм, төгән итәм» дип борчылып йөрисе юк.
Хәтирә (гасабиланып). Каенатам, сезне судка биреп, язган кешене эзләтеп табарга куша…
Нәфис (үз-үзенә). Мине судка бирергә?! Вәт бәдбәхет! Серкәсе су күтәрә алмас икән.
Ләмига (кызы сүзен хуплап). Әйе, кода «язган кешене тапсыннар» ди.
Нәфис. Анысы тикшерүчеләр эше…
Ләмига. Кода бит кызга ышанмый, «Ник судка биреп булмасын?!» дип бара. Алар, ирле-хатынлы икесе дә, «килен язган» дип уйлыйлар.
Хәтирә. Ирем Габит та шулай ди. «Син язгансың аны, башка кеше түгел» ди… (Чарасызлыктан ярдәм көткәндәй, Нәфискә төбәлә.) Нәрсә булса да эшләп карыйк инде, кул кушырып утырып булмый бит. Милициягә тикшертергә мәллә?
Нәфис. Анысы сезнең ихтыярда. «Ник андый хат бастырдыгыз?» дип, редакциягә дәгъва белдерә аласыз. «Мине рәнҗеттегез, мин сезне судка бирәм» дип. Бу очракта без сезгә газета аша җавап бирергә тиеш булабыз.
Ләмига. Менә шундый нәрсә кирәк ди кода. «Син түгел» дигән әйбер кирәк ди.
Нәфис. Болай эшләгәндә, бу үзегезне-үзегез фаш итү була. Гаепне тану. Аннары әйтерләр, «чыннан да үзе язган икән, җитешле тормышы да туры килеп тора» диярләр.
Ләмига. Шул шул, тормышы белән туры килә. Юкса мәкалә эчтәлеге аның үзенә туры килми. Минем кызым беренче курста кияүгә чыкмады. Хатта «Беренче курста кияүгә чыктым» дип язылган. Бу бала өченче курста кияүгә чыкты.
Нәфис. Соң, шулай булгач?
Ләмига. Аңламыйлар бит менә, аңламыйлар…
Нәфис (үз-үзенә). Аңласалар, кеше дә була ул… Бик аңлыйлар, шулай кеше каһәрләүдән тәм табалар.
Ләмига. Газетада безне мактаганнар, ди, язган кеше безне яманламаган, ди. Без, ди, тормыш җиткергән, ди.
Нәфис. Кем әйтә алай дип?
Ләмига. Кодагый. Ике-өч машина да булгач, шуңа мактаулы без, ди. Язган кеше безне түгел, үзен генә хурлаган ул, ди.
Хәтирә. Аларга шулай булып чыга да инде… Тик бу хатны язган кешене кем дә булса беләме? Кем икән ул? Аны кем дә булса язган бит инде, үчлек белән… Ничек менә шулай язарга мөмкин… Бу бәндәне миңа табарга язмасын!.. Әгәр дә тапсам, мин аны тапсам…
Ләмига. Кияү шул кешене таба да кызга: «Син яздырдың, хәзер балаңны күтәр дә чыгып китәсең», – дип әйтергә тиеш икән.
Нәфис.
