ҳаммасини биламан, ўзим ҳам янгисига ўтиргим келади, бачам. Қўлимдан келса, ортиқча пулим бўлса, Рауфгаям тузукроғидан олиб берардим.
– Раҳмат, ота, – отасининг насия “тантилиги”дан суюнди у. – Ота, қорниз ҳам очгандир. Чой қўйиб келайми?
Қизлари ҳеч қачон қуруқ келмаслигини яхши билган Одил бобо сўради:
– Нима олиб келдинг?
– Балиқ. Мўйловни балиғидан. Холодилникка яқинда қўювдим.
– Оҳ-оҳ, баракалла! Балиқ яхши нарса-да. Локин қимматлашиб боропти: уруғи камайганми, еювчи кўпайганми, билмадим.
– Камайиб кетганиям рост, ота. Бойваччалар ҳам жуда балиқхўр бўлган.
– Бир куни Фазлига балиқ олиб кел, десам, кулиб, нима дейди де?
– Ҳа, нима деди, ота?
– Бир кило балиқ олиб келсам, бир ўтиришда ҳаммамиз тўймаймиз, ота, ўшани пулига гўшт олсам, бир ҳафтага етади, дейди. Гапига қўшилдим: “Қўй, бизага балиқ тўғри келмас экан”, дедим.
Роҳила кулганча ўрнидан туриб, дастурхон ёзди, чой дамлаб келди, дастурхонга келтирган балиғининг ярмини ва ширмой кулча қўйди. Отаю қиз мириқиб, тушлик қилдилар. Дуодан сўнг отаси ундан сўради:
– Жимиб кетдинг, Ҳилолани кўриб турасанми?
Роҳила акаларию укаларига кўрсатган важни айтиб, кўрди иши кейинроққа қолдирилганини маълум қилди. Бу гапни эшикдан кириб келган Карамгул ҳам эшитди. Қайнопаси келин билан сўрашаркан, негадир ундан ёқимсиз, тер ҳиди анқиганини сездию ичдан ғижинди: “Эсиз Фазлигинам… бундай ўзига қарашниям билмайди бу мол. Бунақада бунга қандай кўнгли илисин укамнинг…”
– Ҳилола опани олиб келмадизми?
– Соғиндизми? – сал тўмтоқли, аммо беозор сўради келинидан. Кўз остидан отасига қараб қўйди.
– Соғинмай нима қилади, соғинади-да, – унинг ўрнига Одил бобо дарҳол жавоб қайтарди. Кейин келинига билдирди: – Кўрди кейинга қолдирилипти. Манга маъқул. Унгача Фазлини ишиям юришса, тузукроқ бўлиб борармиз.
– Ҳа, соғиндик, – Карамгул энди кулимсираганча, самимийнамо жавоб қайтарди. – Шамсия ҳар куни сўрайвериб, тинч қўймайди.
– Унда яхши. Бирор куни олиб келарман. Қани, балиқдан олинг, келин. Холодилникдаям бор, Шамсия билан ерсиз.
– Овора бўлибсиз-да, опа, нима қилардиз… Мен бирор авқат қилай… – Карамгул қўзғалди, Роҳила унинг тиззасидан босди:
– Қўйинг, овқат едик, чой ичдик. Отамга кўпроқ қарашинг, келин: яхши-яхши овқатлар қилиб беринг. Биласиз, отам чой ичмай туролмайдилар.
– Ҳа, биламан, – кулгандай бўлди Карамгул, четга қараб, қошини чимирди, ютинди. – Ўзларидан сўрайман, қанақа авқот айтсалар, ўшани қиламан.
– Овқатдан камчилик йўқ, – деди Одил бобо қатъий оҳангда. – Худога шукур, уйда ун бор, нон ҳам ёпопди.
– Хайрият, ўшаям бор экан, – деди пичингнамо оҳангда Роҳила. Аммо пичинг ўрнига тушмагандай туюлиб, юраги сиқилди. Шундай эса-да, ўша маромда сўзини давом эттирди. – Холодилник ишлаб турибдийкан…
– Бундан
