кечаю кундуз тинмайдилар.
– Топганларида барака йўқ, – Парварда қошини чимирди. – Пул йиғамиз, кўпайтирамиз деймиз, ҳеч иложини қилолмаймиз. Ҳилолани турмуши яхшидир.
Роҳила ерга қаради, кўнгли бузилди, гапирса, йиғлаб юборадигандай туюлиб, индамай бош силкитди. Ҳилолага берган ваъдасини эслаган эса-да, ҳеч бўлмаса шу акаси билан дардлашгиси келди. Ахир иккала-сининг “текшируви”, “кафолати” бўйича Ҳилоланинг тақдири ҳал бўлувди-я. Энди бошини қаёққа урса, пешонаси тошга урилади, зарба ейди. Кўнглини ҳеч кимга ёролмайди. Балки, Заҳри акасининг бирор йўл топишга қурби етар. Буни қандай айтсин? Янгаси билса… Аммо акаси билганидан кейин янгаси ҳам эшитиши тайин… Шу учун ҳам мум тишлаган каби жимиб қолди.
Шу орада Парварда чой дамлаш баҳонасида ўрнидан турди, жиянлар аллақачон хонани тарк этишган эди. Роҳиланинг сукутидан хавотирланган акаси:
– Ҳа, нимага индамай қолдинг? – дея унга тикилди.
– Топиш- тутиши яхши оилага тушди. Ҳозирги замонда бу жуда муҳим.
– Топгани бошидан қолсин! – Роҳила ногоҳ портлади.
– А? Бу нима деганинг? Эсинг жойидами ўзи?
– Эсимдан айрилиб бўлдим, ака. У ёқ-бу ёққа қарамай, Ҳилолани дўзахга итарган эканмиз, энди уни қутқариш керак бўлопти.
– Йўғ-э… – Заҳриддиннинг ранги оқаринқираб, синглисига анграйиб қаради. – У нимадан нолиёпти?
– Ҳилола нолийдими?
– Ҳа, у нолишни ёмон кўради. Ундан бирор нима сездингми?
– Сиз мақтаган, мен ҳам сизга қўшилиб, маъқуллаган куёвимиз қорадори ичаркан.
– Қорадори? – Заҳриддин сесканиб тушди. – Наҳотки?
– Ҳа, шунақайкан… Вой, ўлай, ҳеч кимга айтмасликка сўз берувдим, оғзи бўш, менгина ўлай…
– Кимга сўз берувдинг?
– Ҳилолага-да, кимга бўларди, ака.
– Ҳилолага мен ҳеч ким бўлибманми? – Заҳриддиннинг жаҳли чиқди. Айни дамда кўз ўнгида куёви Боситнинг қиёфаси жонланди: негадир ранги заҳил, ўзи карахтдай. Бир марта худди шунақа ҳолатда кўрган. Бошқа маҳал тузукдай, муомаласи самимийдай. Шундай таниқли оиланинг фарзанди қорадори ичса, қанчалик даҳшат! Арақ ичиш, ҳатто ичкиликка муккадан ке-тиш, нос чекиш унчалик даҳшатли саналмайди. У кўкнори ичувчиларни кўп марталар кўрган. Улар орасида қўшни қишлоқлик қариялар ҳам бор эди. Чойхонада ўтириб олиб, чойнакда кўкнори ичишарди, ҳеч кимга халал бермай, мудраганча хаёл суришарди. Ўзларини учиб юргандай ҳис этишаркан. Улардан ҳеч ким чўчимас эди. Аммо қорадори ичувчилар, ундан игна орқали танасига юборувчилар ҳақида ҳар хил ваҳимали гаплар юради. Ойнаи жаҳонда уларнинг қилғилиқлари тўғрисида кўп кўрсатувлар намойиш этилган. Унинг, учинчи аканинг тавсияси бўйича турмушга чиққан Ҳилоланинг эри қорадори ичади… Гиёҳванд!
– Ҳатто менгаям айтмоқчи эмасиди, – деди йиғламсираб Роҳила. – Сизга айтганимни билса, жуда хафа бўлади-да.
– Аввало менга айтиши керак эмасидими? Нимага оғирликни ўзига олади?
– Ўзи
