бўларди, уйимга, ҳовлимга-да.
– Ҳовлингда нима бор, жонгинам? – Босит кулимсиради. – Борсак, бирга борамиз. Мен бир оз пул ишлай, ўзим айтаман.
– Вой уятсиз… – Ҳилола кафтларини юзига босди. У йиғлашни ҳам, кулишни ҳам билмас эди. – Шунча қилиқлардан кейин бу нимаси?
– Қанақа қилиқ? – бошини қийшайтириб, хотинига лол боқди у.
– Э, боринг-э! – хотини қўл силтади. – Мен сизни серёзний одам деб ўйлабман.
– Ҳалиям серёзний одамман. Ҳа, нима бўлди? – Босит ортига қайтиб, Ҳилоланинг билагидан тутди-да, каравотга ўтқазди. – Бирор гап ўтдими?
– Онайиздан сўранг, – у юзини тескари бурди. – Бечора ойижоним…
Босит нима воқеа бўлганини сўрайвергач, Ҳилола ҳаммасини қисқача гапириб бергач:
– Болайизга ўзларини қалқон қилдилар, – деди мунгли бир овозда. – Энди юзларига қандай қарайсиз?
Босит қовоғини солиб, ерга қаради.
– Мен уялиб кетдим, онагаям шунақа муомала қиладиларми… Акаларим ота-онамни кўзларига тик қарамаганлар.
– Бас, етар.
– Ойимдан кечирим сўрайсизми?
– Қилмаган ишим учун кечирим сўрайманми?
– Наҳотки мени ёлғончи деб ўйлайсиз!
Босит ҳали бирор марта ҳам Ҳилоланинг ёлғон гапирганини эшитган эмас. Яна ҳеч кимни ёмон отлиғ қилмаган. Кимдир бировни айбламоқчи бўлса, у бўтана ичидан тиниқлик излайди.
– Йўқ, сени ёлғончи деёлмийман, – деди у ниҳоят хотинига. – Балки билмай қўлим тегиб кетгандир-да, шуниям гап деб кўтариб юрибсанми?
– Ҳоо, бу кичкина гапми? Хай, кечирим сўрамайсизми?
– Мен ҳеч кимдан кечирим сўрамаганман.
– Сизни туққан, ўстирган…
– Бўлди-да, энди. Бўпти, ўйлаб кўраман, – деганча у қўзғалди, юзини кўрсатмай илжайди.
– Ланжлик эркак кишига ярашмайди. Мендан эмас, онайиздан кечирим сўрасайиз, яхши бўлади. Кечиктирмасдан. Ҳозир айни вақти.
– Э, бошимни оғритма, кечқурун бир гап бўлар.
– Унда мен кетдим, алвидо! – деб юборди Ҳилола.
– Бекорларни айтибсан! – Босит шахд ортига бурилди. У бехос жиддийлашган, кўзлари қатъият тусини олган эди. – Ҳеч ёққа кетмийсан!
Ҳилола яна ғалва чиқишидан чўчиб турса-да, буни сездирмасликка уриниб, ярим кулги, ярим эркаланган каби эрини эритмоқчи, мақсадига эришмоқчи бўлди:
– Ойимдан кечирим сўрайсиз, а?
– Ҳа, сўрайман, кечқурун. Бўлдими?
– Бўлди… – деди Ҳилола бир оз ён бериб. Аммо ўзидан қаноатланмади. Унинг эридан ишончи анча йўқолган, бу ҳовлида яшашга юраги безиллаб қолган эди. Хоҳиши бўйича, заррача иккиланмай, ҳозироқ бу ерни тарк этишга тайёр. Лекин қорнини дўппайтириб, ҳаммага ташвиш орттириб, ота ҳовлига боришни ҳам ўзига эп кўрмас, бундан уялар, Карамгул билан шу ҳолатда тўқнашувни, унинг таъналари ёмғирига дуч келишни сира истамас эди. У яна икки аланга ичра ёнарди.
– Қандай кунга қолдим, а,
