і саломінку на багатага жаніха выцягнуў…
– Вой, вой, надта ён мне патрэбны, – аднеквалася дзяўчына, а сама тым часам знянацку пачырванела. – Ды й, бадай, вырас ён ужо. Не забывайся, час там па-іншаму бяжыць.
– Значыцца, і Цмок ужо вырас. Мо ўжо і лятаць здольны.
– Вох, а вось яго б спаткаць я б насамрэч хацела.
– Ды і Пугач там напэўна па нам засумаваў.
– Усё, хопіць! Мяне гэтым не возьмеш. Будзе больш зручны момант, тады абавязкова наведаем. А зараз не будзем выпрабоўваць лёс. Вакацыі яшчэ доўгія, знойдзем час.
– Час можа і знойдзем, але ці знойдзем ключы? Паразважай сама. Зараз яны ў нас, потым іх дзядуля забярэ – не знойдзеш. І бацькі самі сказалі – будуць вельмі позна. А гэта значыць, што можа і наогул дзесьці раніцай. І то добра, калі так. Думай.
Далей Мілана ела моўчкі. Падобна, што яе брат меў рацыю. Яго аргументы гучалі даволі пераканаўча. Абставіны склаліся вельмі спрыяльна. І калі яшчэ выпадзе такі шанец, каб усё так выгодна супала, насамрэч не вядома. Ці будзе ён наогул?
– Ну добра, я згодная! – здалася нарэшце яна.
Брат адразу ж узбадзёрыўся і акрыяў! Акурат і падмацаваліся на дарогу.
– Тады не будзем губляць часу!
– Не будзьма!
Яны хутка накіраваліся ў пакой збіраць рэчы, і менш чым праз пяць хвілін былі ўжо гатовыя. Праз плячо ў Янкі вісеў бінокль, у кішэнях ляжалі крэсіва і ліхтарык, а ў руках ён трымаў «ключы ад партала» – драўляныя крыжык і падкову. У Міланы на шыі вісеў чароўнай прыгажосці кулончык, а ў валасах бліскала дыядэма. Ды так па дробязі сяго-таго прыхапілі – перакусіць, бінт, усялякае ж у дарозе можа здарыцца. Адзінае што, у пярэднім пакоі яны задумаліся: а што апранаць?
– Як думаеш, а там зараз таксама зіма? – разгубілася ў апошнюю хвіліну Мілана.
– Па мне, дык там, здаецца, зімы наогул ніколі не бывае.
– Можа, нам папросту шанцавала?
– Магчыма і так. Зробім вось што – курткі апранаць не будзем, а як і там будзе зіма, то папросту вернемся па іх.
– Згодная.
На тым і сышліся. Падрыхтаваўшыся да чарговага падарожжа, Янка ўставіў ключ у дзверы каморы.
– Хвалюешся? – спытаў ён сястру.
У адказ яна толькі ўсміхнулася і адмоўна паматала галавой. Безумоўна ж, яны хваляваліся абое. Папросту не хацелі гэта паказваць. Дзверы адчыніліся, хлопец ўвайшоў і запаліў святло. За ім прайшла і сястра.
– Ну што, хто першы? – усміхаючыся, спытаў брат.
– Вядома ж ты! Мог і не пытацца. Ключы ж ад партала ў цябе.
– Ну так.
Янка ўзлез на куфар і правёў па раме люстэрка.
– Нават дрыжыкі па руцэ пабеглі.
– Давай ужо, смялей! – падбадзёрвала Мілана.
Хлопец уставіў крыжык у герб, і па пакоі прабегся лёгкі ветрык. Брат з сястрой нават спалохана азірнуліся, але прыгадалі, што так было і ў мінулыя разы, і супакоіліся. Пасля таго, як была прымацаваная і падкова, крыжык выехаў на шрубе са шчыта.
– Гатовая?
Дзяўчына
