kastettiklerini tahmin etmedi. Fakat yine de dinledi.
“Bekle, bekle, Jura lordum,” dedi diğer ses. “Bekçi köpeklerinin hepsi uyuyana dek beklesek iyi olur. Şuradaki boynuz kadehi doldur Sweyn, ellerim titriyor ve zihnim tuhaf bir şekilde bulutlu.”
Bu konuşmayı sessizlik takip etti ve Kenric büyük salonun girişine gelene kadar sessizce koridorda ilerledi. Asılı goblenleri kenara çekerek boş odaya göz attı. Her şey mezarlık kadar sessizdi. Ateşin çıtırdayan korları çok az ışık veriyor, yarısı bitmiş çam odunundan sadece ara sıra ışıltılar çıkıyordu. Ancak o zamanlar kiliseler dışındaki yerlerde cam görevi gören ince deri tabakasından sızan güçsüz ay ışığıyla birlikte boş odanın ocak taşında gerçekleşmiş korkunç bir şey olduğunu gösterecek kadar aydınlanıyordu.
Kenric salona birkaç adım atmıştı ki gözleri öldürülen babasının üzerine durdu. Bu dehşet verici görüntüyle korkarak geri kaçtı.
“Baba, baba!” diye bağırdı, kendini kanla lekelenmiş zemine fırlatarak. “Baba? Baba? Benim, Kenric, oğlun. Konuş, yalvarıyorum konuş, hangi iğrenç hain yaptı bunu?”
Sonra kontun soğuk sağ elini tutup onu hâlâ uyandırmaya çalışıyormuş gibi nazikçe ısıttı. Daha yakına eğilip başını babasının çıplak boğazına getirdi ve dilini dışarı çıkararak o hassas dokunuşla nefes ya da damarlarında nabız olup olmadığını kontrol etti.
Elini ölü kontun göğsüne koyarken bu zalim işi gerçekleştiren silahın sapına dokundu. Bıçağı tanıdığından olanları tahmin etti. Kabzasını parmaklarının arasına aldı ve uzun bıçağı çekmeye çalıştı ama berbat yaradan kan hücum edince oğlan bu görüntüyle bayılacak gibi oldu.
“Ölü! Ölü!” diye inledi, ayağa kalktı, ardından aşağıdaki salonlardan Bute lordu için “Çok yaşa!” diye bağıran hizmetlilerin sesi geldi.
Kenric süratle salondan çıktı, muhafızı çağırmak ve koridora yerleştirmek üzere sessizce merdivenlerden indi; böylece üç hain misafirden hiçbiri kaçamayacaktı. Uşak Duncan’la merdivenlerin bitiminde, istediği yiyecekleri taşırken karşılaştı ve Duncan, aşağıdaki geçidin lambasının ışığında oğlanın solgun ve korkmuş yüzünü fark etti.
“Tanrı bağışlasın!” diye bağırdı Duncan. “Ne oldu?”
“Korkunç bir şey, Duncan. Sevgili babam kendi çatısının altında vahşice öldürüldü.”
“Öldürüldü mü? Lordum, Earl Hamish öldürüldü mü? Hayır, oğlum, olamaz!”
“Heyhat, doğru diyorum! Bugün gelen gaddar hainler babamın kalbine bir bıçak sapladılar. Yemeği geri götür. Bu iğrenç suçu işleyen zalimleri bulana dek ne yiyeceğim ne de uyuyacağım. Hemen muhafızları getir. O üç aşağılık adamın âlem yaptığı odanın kapısının önünde beklemelerini söyle. Ve kardeşim Alpin’i çağır.”
Kenric yavaşça kardeşinin Leydi Adela’nınkinin yanında bulunan odasına gitti ve kapıyı kibarca çaldı. Günü avda geçirdiğinden uzuvları yorulmuş Alpin kanepesinde derin uykudaydı. Kenric içeri girip onu uyandırdı.
Karanlıkta Alpin kardeşinin solgun yüzünü göremediğinden kendisini böyle rahatsız ettiği için çok şikâyet etti.
“Hayır Alpin, seni öylesine rahatsız etmedim,” dedi Kenric aceleyle.
Ve onun boğuk, titreyen sesini duyan Alpin ani bir dehşetle ayaklandı.
“Neden kaleye döndün?” diye bağırdı. “Ve beni ne diye bu saatte çağırıyorsun?”
“Babamız farkında olmadan düşmanlarını eğlendiriyormuş,” dedi Kenric. “Biraz önce salona girdiğimde onu zalimce kalbine saplanan bir bıçakla ocak taşının üzerinde ölü halde yatarken buldum.”
Alpin ani kederle keskin bir çığlık atarak yatağından fırladı.
“Hayır, hayır, olamaz!” diye haykırdı, kıyafetlerini giyerken kendine geldi. “Tuhaf bir hata yaptın. O arkadaşlar babamıza zarar vermiş olamaz. Silahlı değillerdi. Hem amcamız Roderic’in böylesi bir ihanetten ne kazancı olabilir?”
Kenric kardeşini karanlık geçitlere götürdü, annesinin odasının kapısının açıldığını ve Leydi Adela’nın Alpin’in keder çığlıklarıyla uyandığını, telaşa düşüp onları takip etmeye hazırlandığını fark etmedi.
“Hem de kazanacak ne çok şeyi var,” dedi Kenric. “Esas komplosuna devam edebilse senle ben mutlaka babamız gibi, Earl Roderic’in kendisini Bute lordu yapma hırsına kurban gitmiş gibi olurduk Alpin.”
“Öyleyse,” diye yanıtladı Alpin, öfkeyle sesini yükselterek, “kendi ellerimle ölümcül bir intikam alacağım. Şimdi, kutsal inancımız üzerine yemin ediyorum ki Kedric, Gighalı Roderic gerçekten de babamızı öldürdüyse ölümü benim ellerimden olacak!”
“Böylesi bir intikam alınan hayatı geri verebilir mi?” diye sordu Kenric ciddiyetle. “İntikam, sevgili annemizin kaybettiği mutluluğu yerine getirebilir mi? Bana kalırsa Alpin, yatağına gidip onu tehlikeye maruz bırakmak yerine babamızın yanında kalsaydın daha akıllıca olurdu. Gel, silahlarımızı kuşanıp bu kötü adamlarla yüzleşelim; böylece hangisinin ölümcül darbeyi vurduğunu öğrenebiliriz.”
“Babamın hangi silahla öldürüldüğünü düşünüyorsun?” diye sordu Alpin, silahhanede olduklarından zincir zırhlarını giymeye koyuldular.
“Avları ve diğer etleri kesmek için kullandığı büyük bıçakla,” dedi Kenric, bir kılıç alarak.
“Ah!” diye bağırdı Alpin, hemen hatırlayarak. “Şimdi Earl Roderic’in o bıçağı neden masadan alıp kurnazca şöminenin üstüne yerleştirdiğini anlıyorum. Ne zalimmiş! Yapacaklarını o zamandan tasarlamış.”
“Şimdi,” diye ekledi, büyük bir iki elli kılıcı eline alarak, “hazırım. Onunla bir karşılaşayım, bir an yüzünü göreyim onu köpek gibi katledeceğim.”
“Darbeyi vurmadan önce iyi düşün,” dedi Kenric, kalenin yukarı katlarına giden yan merdivenden çıkarken. “Artık Bute’un meşru lordu olduğunu ve kişisel intikam almadan bu adama ceza verme gücünün kesinlikle bitmeyen bir kan davasına dönüşeceğini unutma.”
“Öf! Ne ürkeksin Kenric. Yaşlı Başrahip Thurstan sana hangi papaz öğretilerini ezberletti? Öz babanı öldüren adamı bağışlayacak mısın?”
“Bağışlamak mı?” diye haykırdı Kenric. “Hayır, bunu asla yapmam. Alpin, onu sen öldürmezsen haç üstüne yemin ederim ki bizzat yaparım. Ama onu hileye başvurmadan, adil bir dövüşte alt ederim.”
İki genç şimdi Earl Hamish’in ölü olarak uzandığı büyük salonun girişindeydi. Alpin içeri girdi ve babasının cesedinin üzerine eğildi, keder onu ele geçirmişti. Sendeleyerek bir sandalyeye gitti, başını ellerinin arasına alarak oturdu ve yürek parçalayıcı bir şekilde ağladı.
Kenric
