Ⴀხორი]
Ⴀხურმაგი – თოფრა ხართ პირის შესაკრავი, რათა ძნა ვერ შესჭამონ.
Ⴀჯა – (ვიაჯი, ვეაჯი, ვეაჯები) ვედრება, ხვეწნა, თხოვნა // (ვუაჯებ) აჯის შესმენა, გავლენა, გაკითხვა.
Ⴀჯეჯი – აძეძი აბრეშუმის ნაძირალი, მელნის ჩლა.
Ⴀჯილღა – ახტა, ცხენის კურატი.
Ⴀჯიღა – ჩადრი, თერისტრო, ქალთ მოსაფარი თეთრი ზეწარი.
Ⴀჯიღოსანი – ჩადრიანი, ჩადრმოსხმული.
Ⴀჰა! – შორისდებული ჩვენებითი; აი, აგერ.
Ⴀჰა ესერა! – იგივე.
Ⴁ
Ⴁ – წინარე ასოსა რ ზოგჯერმე შეიცულების მ ანუ პ, ბრუდე – მრუდე, ბრჯა – მჯა, ბრპენი – პრპენი, ბრკე – პრკე, ბრტყელი – პრტყელი, ბრჭუალი – პრჭუალი, ბრწყალი – პრწყალი, ხოლო ზოგჯერ სრულიად დაიტევების ასო რ, ვითარ: ბრძანება – ბძანება, ბრჭე – ბჭე, ბრჭუალი – ბჭუალი, ბრდღვილი – ბდღვილი და სხ. Ⴉუალად ბ თჳნიერ ასოსაცა რ შეიცულების მ ანუ პ და ფ-ზედა, ვითარ: ბზინუარე – მზინუარე, მუწუკი იმერულად ბუზუკი, ბუწუკი, ბილწი – პილწი, ნაბერწკალი – ნაპერწკალი, ებისტოლე – ებისტოლე, სეფისკვერი – სებისკვერი.
Ⴃა ზოგჯერ ბ დაერთვის ლექსთა თავსა, ვითა თქმულ არს მ-თჳს, დასაშვენებლად ანუ თჳნიერ საჭიროებისა, ვითარ ჟირი – ბჟირი, ჟუვილი – ბჟუვილი, დღვილი – ბდღვილი და ბრდღვილი.
Ⴁაასი – (ვბაასობ, ვებაასები) ბაასობა, ცილობა, პაექრობა, ლაპარაკში შებმა.
Ⴁაბა – ჩჩვილნი ესრეთ უხმობენ პურსა.
Ⴁაბაჭუა – ობობა დედაზარდლისა.
Ⴁაბილო – რქა ვაზთა და სხვათა ნერგთა, ანუ შიმალი.
Ⴁაბრი – ჯიქი, წავი, {სფარსთ ენაა, ქართულად ჯიქი ჰქვია (ნ) – Ⴑაბას ლექსიკონი}
Ⴁაბუა – იმერულად პაპა.
Ⴁაბღანი – (მფრ.).
Ⴁაგა – ახალი ვენახი, ჩაყრილი წიდნები.
Ⴁაგა – გომურთა შინა კედელს წინ მიჭენებული ადგილი დაბმულთა ხვასტაგთა საჭმელის ჩასადებად.
Ⴁაგა – და ბაქანი შეჭრილთა კედელთა ძირი წინ წამოზეული თაროსავით რაგინდარას შესადგმელად სახლთა შინა.
Ⴁაგე – მრავლობით ბაგენი კაცთა პირის ორნივე
