будзе пасажыраў ці хто будзе кіроўца: мужчына ці жанчына…
Яна ўяўляла, як ужо зусім хутка выправіцца па гэтай дарозе спачатку ў Талачын, а затым у Коханава… Ведама, ёй вельмі б хацелася пабываць у Круглым, дзе цяпер, як казалі людзі, з’явілася шмат разнастайных крамаў, нейкіх спартыўных комплексаў, новы шыкоўны рэстаран і абсалютна кіношныя ўстановы: спа-салон, саўна ды боўлінг.
Часам Ірцы хацелася выйсці на дарогу са сваёй схованкі, спыніць першую сустрэчную машыну і махнуць у Круглае, каб хоць зводдаль паглядзець на тыя загадкавыя ўстановы, якіх ніколі не было і не будзе ў Друцку. Але страх перамагаў цікавасць: яна выдатна засвоіла з тэлеперадач, што на дарогах вельмі часта сустракаюцца такія адборныя вылюдкі, на фоне якіх мамін Віцёк – проста ягнятка божае.
Ведама, можна было б сесці ў рэйсавы аўтобус, які тры разы на дзень ходзіць па гэтай дарозе з вобласці ў вобласць, і заехаць не тое што ў Круглае, а нават да самага Магілёва дабрацца, але ж гэты варыянт не для Іркі: у яе няма грошай.
«Эх, грошы-грошы! Каб жа былі яны ў мяне – ні дня ў Друцку не затрымалася б! Усё б кінула: і маці, і Сашу, і школу, і з’ехала б незваротна, каб больш ніколі ў жыцці не бачыць гэтага брыдкага Віцька! Але ж, каб назаўсёды з’ехаць, трэба шмат грошай, вельмі шмат… Апрануцца каб па-чалавечы, жытло нейкае зняць, жыць за нешта трэба…»
Кожны раз думкі пра грошы і пра тое, скуль яны ў людзей бяруцца, прыводзілі Ірку да таго, што яна пачынала ўяўляць, як наступнае аўто, разагнаўшыся з крутога адхону, не ўпісваецца ў даволі пакручасты выгін дарогі перад самым мостам і зрываецца ў рэчку. Гэта апынаецца машына інкасатараў, якія на нейкі час страчваюць прытомнасць, а яна тым часам паціху вымае з іхняга сейфа на колах, каб не адразу заўважылі, толькі адну-адзіную зялёную торбу з грашыма…
І ўсё! Жыццё атрымалася! Больш няма ніякай забітай вясковай дзяўчынкі Іркі Бабровай, а ёсць папулярная, супер-пупер модная і вядомая свецкая ільвіца Ірына Баброва… Зрэшты, Баброва гучыць неяк па-калгаснаму, чаго добрага, даведаюцца папарацы, што яе ў школе Бабрыхай дражнілі… Трэба змяніць імя… З торбай грошай гэта – раз плюнуць… Яна будзе якой-небудзь Сюзі Стар ці Стэлай Артуа – праўда, здаецца, такая ўжо ёсць; ну, ці мала яшчэ ў свеце імёнаў куды больш прывабных, чым Ірка Бабрыха!.. Адным словам, цяпер у яе самы даражэнны ноўтбук і самы новы мабільнік, ці, як яны яго там называюць, айфон… Нават тры айфоны… Няхай усе зайздросцяць ёй! Цяпер яна выбірае, з кім сябраваць, а каму даваць з’едлівыя мянушкі ці не бачыць ва ўпор!
«Абавязкова атрымаю правы і набуду шыкоўны аўтамабіль! Сіні! Не, чырвоны! І аднойчы прыеду ў Друцк… Вось так падкачу да школы, адчыню дзверцы, выйду, дастану з сумачкі айфон і запалю цыгарэтку…»
Ірка проста ўвачавідкі бачыла гэтую сцэну: як са школы на вуліцу высыпала ўся дзятва і настаўнікі, а яна, такая ўся важная, недаступная, як з іншай планеты прыляцела, пытаецца: ну і хто тут цяпер Бабрыха? Не чакалі?..
Уяўленне
