хіба што нейкі зачарсцвелы казённік – такое ўсё яно лёгкае, пушыстае, начное…
Самыя нечаканыя колеры і іх камбінацыі – ад спакойна-прыглушаных да крыкліва-яркіх – вялі ўкруга сцен крамы, нешта абяцалі, на нешта намякалі…
Некалі, нашмат маладзейшы, адзін раз я быў пакупніком гэтай крамы – адважыўся купіць адрэз чорнага бастону на выхадныя штаны. Нехта з сяброў звёў мяне з паважным кравецкім аўтарытэтам – невялічкім рухавым чалавекам. Ён і пашыў мне з таго дарагога бастону модныя штаны-дудачкі. Бачыў іх на сабе я адзін толькі раз, у час генеральнай прымеркі перад шырокай, трыльяжна раскінутай люстэркавай прасторай. Аказваецца, калі чалавек хоча ведаць усё пра сябе, ён павінен навучыцца бачыць сябе не толькі спераду, але і ззаду.
Да той прымеркі я шчасліва не ведаў, што я такі абчэсаны з бакоў і такі вульгарна-сухі ззаду. У трыльяжы я ўбачыў чалавека, зусім не падобнага да мяне, – маладога, здаровага; там быў чалавек, які толькі што ці зусім нядаўна пакінуў канцлагер ці нейкае іншае галоднае месца…
Гэта б яшчэ нішто, але новыя штаны мае не давалі мне права ніякага манеўра – ні табе нагнуцца, ні прысесці, ні падняць нагу… Відаць, яны і зараз валяюцца недзе ў закутках сямейных спратаў…
То было даўно. Гэтым разам шыць штаны я не збіраўся, але, як прыварожаны, ішоў па краме, дзівячыся колерам і раскошы развешанага па сценах непатрэбнага мне багацця.
Я ўжо заканчваў абход, калі позірк мой зачапіўся за стандартна-нешырокую стужку паркалю. Як і ўсё, што паказвалася ў краме, яна вольна сцякала з-пад столі ўніз да падлогі, нібы прасіла працягнуць руку, памацаць. Я працягнуў руку, памацаў…
З паркалю лепш за ўсё шыць летнія сукенкі. Яны хораша аблягаюць цела, іх любіць сонца, іх лашчыць вецер, да іх прыглядаюцца мужчыны.
Акуратненькія белыя кветачкі, роўна рассыпаныя па цёмным бэзавым полі… Ці поле ляжыць, ці кветкі цвітуць. Цёплы штуршок таргануў маё сэрца. Гэтыя дробныя белыя кветачкі… Кожная нібы абведзена стараннай дзіцячай рукой…
Я недзе бачыў усё гэта. Я некалі бачыў усё гэта…
Тады была вясна. Не надта ранняя, бо сонца прыгравала добра. Снег растаў усюды, і толькі з халоднага боку стопкі, пад сцяной, цямнеў сіні нерасталы язык лёду. У гэты закутак паміж стопкай і дрывотняй кожнай зімой намятала столькі снегу, што ён ляжаў ледзь не да самага лета. Так было і цяпер.
Захутаўшы ў суконную посцілку, на руках, як маленькага, мама вынесла мяне на ганак і пасадзіла збоку ад дзвярэй, прысланіўшы плячыма да сцяны.
– Грэйся на сонейку і папраўляйся, – сказала строга, распраўляючы рагі посцілкі так, каб давалі мне глядзець на свет і ўсё бачыць.
Маміна строгасць была болей для прыліку і не да мяне – а то я не хацеў папраўляцца?.. Можа, да той хваробы: прычапілася, як насланнё, ніяк не выгнаць. А можа, да самой сябе: недагледзела дзіця, не ўберагла…
Як спавіты, у гэтым мяккім гняздзечку, адно галава вольная – круці, як хочаш, я выдаваў птушанём-жаўтароцікам, гэтакім бездапаможным кругляком-балабончыкам – піхн-іпавалюся.
