Muła, na Trantora poleciał Ebling Mis. Wieść niosła, że odkrył położenie Drugiej Fundacji i zginął, zanim zdążył to wyjawić. Ale potem znalazła się tam Arkady Darell i jej również udało się odkryć, gdzie znajduje się Druga Fundacja. Znajdowała się na samym Terminusie i tam jej gniazdo zostało zniszczone. Bez względu zatem na to, gdzie teraz znajdowała się Druga Fundacja, było to na pewno zupełnie inne miejsce, o czym więc jeszcze mogliby się dowiedzieć na Trantorze? Gdyby miał szukać Drugiej Fundacji, powinien się udać gdziekolwiek, byle nie na Trantora.
Poza tym… Co jeszcze planuje Branno, nie wiedział, ale nie miał zamiaru wyświadczać jej przysługi. Branno przyjęła entuzjastycznie projekt podróży na Trantora, tak? No to właśnie, że nie polecą tam! Obojętnie gdzie, ale nie na Trantora!
Kiedy zmęczony Trevize zapadł wreszcie w nierówny sen, zbliżał się już świt.
11
Następny dzień po aresztowaniu Trevizego był pomyślny dla burmistrz Branno. Chwalono ją bardziej, niż na to zasłużyła, nie wspominając ani słowem o incydencie na posiedzeniu rady.
Mimo to wiedziała dobrze, że rada wkrótce się otrząśnie i podniesie tę kwestię. Musiała działać szybko. Odłożywszy więc na bok wszystkie inne sprawy, zajęła się sprawą Trevizego.
W czasie kiedy Trevize dyskutował z Peloratem o Ziemi, Branno spotkała się w swoim biurze z radnym Munnem Li Comporem. Compor, zupełnie odprężony, siedział naprzeciw niej, po drugiej stronie biurka, i mogła go jeszcze raz ocenić.
Był niższy i drobniejszy od Trevizego i tylko dwa lata starszy. Obaj byli radnymi od niedawna, obaj byli młodzi i śmiali i to musiały być jedyne ich wspólne cechy, gdyż poza tym różnili się pod każdym względem.
Podczas gdy Trevize zdawał się groźnie promieniować, Compor świecił łagodnym blaskiem niezachwianej pewności siebie. Być może wrażenie takie wywierały jego jasne włosy i niebieskie oczy nieczęsto spotykane u mieszkańców Fundacji. Nadawały mu one niemal dziewczęcą delikatność, dzięki czemu (jak uznała Branno) był mniej atrakcyjny dla kobiet niż Trevize. Mimo to Compor był wyraźnie dumny ze swego wyglądu. Włosy nosił długie i starannie ułożone, a powieki miał umalowane na jasnoniebiesko, aby podkreślić kolor oczu. (W ostatnim dziesięcioleciu cieniowanie powiek na różne kolory stało się bardzo modne wśród mężczyzn.)
Nie był kobieciarzem. Żył statecznie z żoną, ale dotąd nie zgłosił zamiaru posiadania dzieci, a poza tym wiadomo było, że ma stałą kochankę, z którą spotyka się potajemnie. Tym również różnił się od Trevizego, który zmieniał partnerki równie często jak utrzymane w krzykliwych barwach pasy, z czego był bardzo znany.
W życiu obu radnych było niewiele szczegółów, których nie udało się wykryć ludziom Kodella, a sam Kodell siedział cicho w rogu pokoju, promieniując, jak zawsze, życzliwością.
– Radny Compor – powiedziała Branno – wyświadczył pan Fundacji wielką przysługę, ale nie jest ona niestety tego rodzaju, żeby można było panu wyrazić publicznie uznanie albo wynagrodzić to w normalny sposób.
Compor uśmiechnął się. Miał białe, równe zęby i Branno przez chwilę zastanawiała się, zupełnie bez związku ze sprawą, czy tak wyglądają wszyscy ludzie z Sektora Syriusza. Opowieść Compora o tym, że wywodzi się z tego raczej peryferyjnego regionu opierała się na relacjach jego babki ze strony matki, która również była blondynką o niebieskich oczach i utrzymywała, jakoby jej matka pochodziła z Sektora Syriusza. Jednak według Kodella nie było na to niepodważalnych dowodów.
„Wiadomo, jakie są kobiety – powiedział Kodell. – Mogła zmyślić pochodzenie z dalekiego i egzotycznego świata, żeby wydać się bardziej atrakcyjną, niż była w istocie”.
„To takie są kobiety?” – spytała sucho Branno, a Kodell uśmiechnął się i wybąkał, że oczywiście miał na myśli zwyczajne kobiety.
– Mieszkańcy Fundacji nie muszą dowiedzieć się o wyświadczonej przeze mnie przysłudze. Wystarczy, że pani o tym wie – rzekł Compor.
– Wiem i nie zapomnę. I nie zrobię jeszcze jednej rzeczy, a mianowicie nie pozwolę, żeby pan przypuszczał, że pańskie zobowiązania na tym się skończyły. Obrał pan trudny kurs i musi pan go kontynuować. Chcemy wiedzieć więcej o Trevizem.
– Powiedziałem wszystko, co wiem.
– Może chciałby pan, żebym tak myślała. Może nawet sam pan tak myśli. Niemniej jednak proszę odpowiedzieć na moje pytania. Zna pan dżentelmena o nazwisku Janov Pelorat?
Czoło Compora zmarszczyło się, ale niemal natychmiast z powrotem wygładziło. Rzekł ostrożnie:
– Może bym go poznał, gdybym go zobaczył, ale nazwisko nic mi nie mówi.
– Jest naukowcem.
Usta Compora ułożyły się w raczej pogardliwe, choć nie wypowiedziane „O!”, jak gdyby był zdziwiony, że burmistrz podejrzewa go o znajomości z naukowcami.
– Pelorat to interesujący człowiek, który z osobistych powodów pragnie odwiedzić Trantora. Będzie mu towarzyszył radny Trevize. Otóż, skoro był pan bliskim przyjacielem Trevizego i być może zna jego sposób myślenia, niech mi pan powie, czy pańskim zdaniem Trevize zgodzi się lecieć na Trantora?
– Jeśli dopilnuje pani, żeby Trevize wsiadł na statek, i jeśli statek ten poleci na Trantora, to czy będzie mógł zrobić coś innego? – odparł Compor. – Na pewno nie sugeruje pani, że wznieci bunt i przejmie statek.
– Nie zrozumiał pan. On i Pelorat będą sami na statku, a Trevize będzie siedział za sterami.
– Pyta pani, czy dobrowolnie poleci na Trantora?
– Tak, pytam właśnie o to.
– Pani burmistrz, skąd mogę wiedzieć, co on zrobi?
– Radny Compor, był pan blisko z Trevizem. Wie pan, że wierzy on w istnienie Drugiej Fundacji. Czy nigdy nie mówił panu, gdzie jego zdaniem mieści się Druga Fundacja, gdzie można ją znaleźć?
– Nigdy, pani burmistrz.
– Myśli pan, że ją znajdzie?
Compor roześmiał się.
– Myślę, że Druga Fundacja, bez względu na to, czym była i jak była ważna, została zniszczona za czasów Arkady Darell. Wierzę w jej opowieść.
– Naprawdę? W takim razie dlaczego zdradził pan przyjaciela? Jeśli szukał czegoś, co nie istnieje, to jaką szkodę mógł nam wyrządzić, rozpowszechniając swoje dziwaczne teorie?
– Nie tylko prawda może być szkodliwa – odparł Compor. – Jego teorie są może dziwaczne, ale głosząc je, mógłby wzbudzić niepokój w społeczeństwie Terminusa, a wyzwalając wątpliwości i obawy co do roli Fundacji w wielkim dramacie historii Galaktyki, osłabić jej przewodnią rolę w Federacji i zniweczyć marzenia o Drugim Imperium Galaktycznym. Musiała pani tak pomyśleć, bo w przeciwnym razie nie kazałaby go pani aresztować w budynku rady,
