бири-бирин жактырабы-жокпу, убакыт көрсөтөт. Андан көрө тамактан алгыла, канча жылдан бери бири-бириңерди көрбөй сагынышып калгандырсыңар? – деп Уларкан күлүп калды.
– Ай, ошону айтсаң, биз кыз экенбиз да, кандай гана ынак курбуларыбыз менен көрүшпөй да калдык, силер болсо досум бар, катышпасам болбойт деп эле айдап жөнөйсүңөр, – деп Фарида аны сүрөп калды.
– Ооба десең, эгерде сен экөөбүз бир кездеги курбума кудалашалы десек, ушулар макул болмок беле?
– Кайдан, бизди уккусу да келмек эмес.
– Эркекти кудай бир сүйүп жаратып койгон тура, – деди Уларкан каткырып.
– Эркектер чынында бала жаратып, бак-бак сүйлөгөндөн башка дегеле эмнеге жарайт ыя? – Фарида Уларканды коштоп каткырганда Болсунбек аларды карап ормойду.
– Ой-оой, бу катындар эмне дейт ыя, атаңдын көрү-ү ай!
– Булар сүйлөй берет, ырасында биздин сөз булар үчүн закон да, эми кээде өз ойлорун айтып алышсын, – деп Сарыбай карс-карс күлдү.
Ошол убакта сыртта Кумарбү менен Жакин сүйлөшүп турушту.
– Кумарбү, сени менен таанышканыма абдан кубанычтуумун, – деп Жакин кызды жылмая карады.
– Мен дагы, – деди Кумарбү уялыңкы жер карап.
– Жигитиң барбы, Кумарбү?
– Болушу мүмкүн, өзүңүздүкүчү?
– Мен ата-энемдин каалаганына үйлөнөм го.
– Эмнеге?
– Анткени мен ата-энемдин сөзүн кайтаргым келбейт, алар да мага жакшылыктан башка каалабасын билем.
– Жүрөктү кантесиз?
– Жүрөктө бир кезде бирөө жашаган, – деп Жакин ойлуу аны карады.
Ушул кезде анын көздөрүнөн кыз жалтанып кетти.
– Эмне болду эле?
– Анын өмүрү кыска экен…
– Жаман болуптур.
– Айла жок, башка салганды көтөрбөскө бир арга барбы.
– Андан кийин башканы сүйгөн жоксузбу?
– Жүрөгүм бош, мүмкүн болсо сүйлөшүп туралы.
– Убакыт болсо.
– Ата-энелерибиз биз үчүн кам көрүп жатышат, алардын үмүтүн акташыбыз керек го дейм…
– Ким билет, балким тагдырыбыз таптакыр башкачадыр…
– Билбейм.
– Кыскасы, жүрөгүң бош болсо болду, эртең биз кетебиз, сен биз менен шаарга барып келбейсиңби? Шаарды көрсөтөм, кең-кесири сүйлөшөбүз.
– Жо-ок, мен баралбайм, үйгө кириңиз, мен чай алып киришим керек, – деп Кумарбү үйдү карай кирип кеткенде Жакин өзүнчө көкүрөк кере жылмайып алды.
«Демек, сен меники болосуң, мен сени сүйүп өтүүгө сөз берем. Арууке менин жүрөгүмдө жашай берет, а сен анын көчүрмөсү болуп, өмүрүмдү аруулукка бөлөйсүң. Мен сени бактылуу кылууга аракет кылам, Кумарбү», – деп өзүнчө таттуу кыялдарга бериле көпкө басып жүрүп, анан кирди. Бул кезде ата-энелери орто кызуу болуп, ырдай башташкан эле.
– Оо, кел, уулум, кандай, аяш атаңдын жери жактыбы? –
