najlepiej sprawdza się w codziennym życiu.
Style przywiązania mogą się z czasem zmieniać, ale ogólne podejście do bliskości i relacji jest w dużej mierze trwałe. Poznanie własnego stylu przekłada się na większą samoświadomość i sprawność interpersonalną, a w najlepszym wypadku także na wyższy poziom szczęścia w relacjach z ludźmi.
Jeśli zgadzasz się z przedstawionym twierdzeniem, zaznacz ptaszkiem odpowiedni kwadracik po prawej stronie, niezależnie od tego, czy znajduje się w rubryce A, B lub C. (Jeśli się nie zgadzasz, w ogóle nic nie zaznaczaj).
Dodaj wszystkie swoje odpowiedzi zaznaczone w kolumnie A:
____________
Dodaj wszystkie swoje odpowiedzi zaznaczone w kolumnie B:
____________
Dodaj wszystkie swoje odpowiedzi zaznaczone w kolumnie C:
____________
Klucz do rozwiązania
Kategoria A reprezentuje styl lękowy, kategoria B – bezpieczny, a kategoria C – unikający. Im więcej twierdzeń zaznaczonych w danej kategorii, tym więcej cech odpowiadających danemu stylowi przywiązania.
Styl lękowy: Uwielbiasz bliskość i masz w sobie zdolność do wielkiej intymności. Często jednak boisz się, że bliska osoba nie życzy jej sobie w takim samym stopniu. Relacje pożerają sporą część twojej energii emocjonalnej. Masz skłonność do wrażliwości na niewielkie wahania nastrojów i zachowań bliskiej osoby; mimo że często trafnie te emocje i zachowania odczytujesz, bierzesz je zanadto do siebie. W ramach relacji przeżywasz wiele negatywnych emocji i łatwo się denerwujesz. W rezultacie często zdarza ci się wybuchać i powiedzieć coś, czego później żałujesz. Jeśli druga osoba zapewni ci bezpieczeństwo, jesteś w stanie przestać aż tak silnie zajmować się waszym związkiem i poczuć zadowolenie.
Styl bezpieczny: Z łatwością przychodzi ci okazywanie w związku ciepła i miłości. Lubisz bliskość i nie wiąże się ona u ciebie z przesadną troską. Bez trudu radzisz sobie w romantycznych relacjach i kwestie te nie wyprowadzają cię łatwo z równowagi. Umiesz skutecznie komunikować swoje potrzeby i uczucia partnerowi, z łatwością czytasz jego emocjonalne komunikaty i potrafisz na nie reagować. Potrafisz też zarówno dzielić się z bliską osobą swoimi sukcesami i problemami, jak i okazywać jej wsparcie, gdy tego potrzebuje.
Styl unikający: Twoja niezależność i samowystarczalność są dla ciebie bardzo ważne i często przedkładasz autonomię nad bliskość. Mimo że pragniesz tej ostatniej, jej nadmiar sprawia, że czujesz się niekomfortowo i masz skłonności do trzymania partnera na dystans. Nie poświęcasz wiele czasu na martwienie się o swoje romantyczne relacje, nie przejmujesz się potencjalnym odrzuceniem. Często nie otwierasz się przed bliskimi osobami, które narzekają na twój emocjonalny chłód. W relacji często jesteś bardzo wyczulony na wszelkie sygnały kontroli czy naruszania twojego terytorium przez bliską osobę.
CO JEŚLI NADAL NIE MAM PEWNOŚCI, JAKI JEST MÓJ STYL PRZYWIĄZANIA?
Wielu ludziom rozpoznanie własnego stylu przywiązania przychodzi z łatwością. Niektórzy od razu mówią: „Reprezentuję styl lękowy”, „Jestem zdecydowanie unikający” albo „Wydaje mi się, że reprezentuję styl bezpieczny.” Innym jednak sprawia to więcej problemów. Jeśli uzyskałeś dużo punktów z więcej niż jednego stylu przywiązania, zapewne pomoże ci świadomość, że style te zwykle są determinowane przez dwa wymiary:
twoje podejście do bliskości, czyli to, na ile komfortowo się z nią czujesz (albo na ile starasz się jej unikać);
twój niepokój o miłość i uwagę bliskiej osoby oraz twoje własne zaangażowanie w relację.
Naszym zdaniem szczególnie pomocne jest przedstawienie stylów przywiązania w formie graficznej tak, jak to robią Brennan i jej koledzy. W ten sposób możemy spojrzeć na nie „z lotu ptaka” i zrozumieć, w jaki sposób twój własny styl przywiązania wchodzi w relację ze stylami przywiązania innych ludzi. Twoje położenie na poniższych dwóch osiach określa twój styl, jak to pokazujemy na następującym schemacie:
Jeśli czujesz się dobrze w bliskiej relacji (czyli masz niskie wyniki unikania bliskości) i nie zamartwiasz się ani samą relacją, ani odwzajemnianiem twoich uczuć przez bliską osobę (czyli masz niski poziom lęku w relacji), a po prostu żyjesz swoim życiem, którego ta relacja jest częścią – prawdopodobnie reprezentujesz bezpieczny styl przywiązania.
Jeśli pragniesz bliskości (czyli masz niski poziom jej unikania), ale czujesz się bardzo niepewnie w odniesieniu do kierunku, w jakim zmierza twoja relacja z partnerem, i jego zachowanie może łatwo wytrącić cię z równowagi (czyli masz wysoki poziom lęku w związku) – twój styl przywiązania jest zapewne lękowy.
Jeśli czujesz się niekomfortowo w sytuacjach znacznej bliskości i bardziej od bycia w związku cenisz sobie wolność i niezależność (czyli masz wysoki poziom unikania bliskości) oraz nie martwisz się zbytnio o uczucia bliskiej osoby lub jej zaangażowanie w związek z tobą – reprezentujesz zapewne styl unikający.
Jeśli jednocześnie nie czujesz się komfortowo z bliskością i bardzo martwisz się dostępnością bliskiej osoby, twój styl przywiązania stanowi rzadkie połączenie stylu lękowego i unikającego, które charakteryzuje jedynie niewielki odsetek populacji. Jeśli do niego należysz, przyda ci się wiedza na temat obu stylów przywiązania – lękowego i unikającego.
Skąd się wziął ten podział?
Co ciekawe, podział na różne style przywiązania powstał na podstawie obserwacji zachowań dzieci. Po raz pierwszy zachowania te zdefiniowali badacze przyglądający się reakcjom małych dzieci (9–18 miesięcy) podczas testu obejmującego sytuację stresującej rozłąki z matką i następującego po niej ponownego spotkania. Więcej na temat testu możesz przeczytać na stronie 45.
Poniżej przedstawiamy krótki opis stylów przywiązania u dzieci. Niektóre z opisanych reakcji da się także zauważyć u dorosłych, którzy charakteryzują się tymi samymi stylami przywiązania: bezpieczny – łatwo go uspokoić; unikający – wrażliwy, ale tłumiący potrzebę bliskości; i lękowy – często protestuje, a po stresującym wydarzeniu trudno go uspokoić.
Styl lękowy: Gdy matka opuszcza pokój, dziecko reaguje dużym zdenerwowaniem. Gdy matka wraca, dziecko reaguje ambiwalentnie – z jednej strony cieszy się na jej widok, z drugiej jest złe. Uspokojenie się zajmuje mu dużo czasu, a nawet gdy już się uspokoi, to tylko na chwilę; kilka sekund później w złości odpycha mamę, wyrywa się jej i znów zaczyna płakać.
Styl bezpieczny: Gdy matka wychodzi z pokoju, dziecko wyraźnie okazuje niepokój. Gdy matka wraca, dziecko cieszy się i chętnie ją wita. Obecność mamy budzi w nim poczucie bezpieczeństwa, więc szybko się uspokaja
