nad Maszyną, ale to Maszyna mogła zażądać takiego komunikatu, by zwiększyć swoje szanse przetrwania.
– Nie jestem co do tego przekonany – zamiast Bata zaprzeczył Hacks.
– To znaczy?
– Wszystko w swoim czasie – zastrzegł sekretarz Stripsów. – Państwo wybaczą, ale tę przetargową kartę, jak i lokalizację „Wstążki”, zatrzymam na razie dla siebie. Chyba że... – Sekretarz wskazał zebranym wielki ekran monitora informacyjnego zainstalowanego w mesie – wysłannik Stripsów podejmie inną decyzję.
– Echa głębinowe – szepnął Stone. Toccata obejrzał się na ekrany, mruknął zdawkowe pożegnanie i zniknął. – Krótka pulsacja – dodał sekretarz Kontroli. – Już widać statki.
– Świetnie – stwierdził Hacks, ze smutkiem odstawiając talerz z holistyczną sałatką.
– Uwaga – w mesie, tak jak i we wszystkich pomieszczeniach „Divina Proportio”, rozległ się spokojny, ale twardy głos kapitan Anabelle Locartus. – Załoga na stanowiska. Potwierdzam wyjście z Głębi krążownika „Jehannam”, niszczyciela „Sila” i fregaty „Siunjata” Floty Zero. Powtarzam: załoga na stanowiska.
– Idziemy – zdecydował Yrt Sode. Drobny urzędnik Klanu wstał ze swojego krzesła, odruchowo poprawiając okularki. – To znaczy... czy idą państwo do SN?
– Oczywiście – przytaknął Stone. Hacks już dreptał w kierunku wyjścia i Everett zauważył, że Przedstawicielka Zbioru uśmiecha się lekko, widząc oddalające się plecy sekretarza cyborgów.
– Nie liczyłbym na to, że wypadnie z gry – mruknął do niej, kurtuazyjnie odstawiając jej krzesło, by mogła wygodnie wstać. – Będzie nadal potrzebny. Z pewnością zna pani Stripsów. Rozmawia się z nimi tak, jak z SI cierpiącą na nerwicę natręctw.
– Nie zawsze – zaprzeczyła, także zmierzając w stronę wyjścia z mesy. – Ich wybrane jednostki mogą otrzymać zbawienie techniczne stopnia alfa, zachowując nie tylko swoją specyfikację, ale i część dawnej osobowości.
– Naprawdę? – spytał, ale Przedstawicielka jeszcze nie skończyła.
– Biorąc pod uwagę całe przedsięwzięcie – ciągnęła – sądzę, iż dostaniemy kogoś z wyższego rejestru Symulacyjnej Techniki Rozwoju Intelektu Postludzkiego.
– Żartuje pani. – Uśmiechnął się kurtuazyjnie i zachował ten uśmiech jeszcze przez jakiś czas, a przynajmniej do momentu, w którym dotarli do stazo-nawigacji i powitali przybyłego promem trzymetrowego cyborga o specyfikacji Walter Dinge.
Kto nie wyciąga wniosków z przeszłości, skazany jest na jej powtarzanie.
Stephen King, czasokres ET
Zmęczona Pinsleep Wise zaczęła szybko mieć dość.
Paradoksalnie na początku nie było nawet tak źle. Cała załoga potrzebowała wypoczynku, a wszystko, co się zdarzyło, sprawiło, że wcześniej nie mieli na niego najmniejszych szans. Dlatego też kiedy Pin zapoznała się z przygnębiającym punktem widzenia Huba odnośnie do wezwania pomocy i przypuszczalnego pozostawienia kapitana, wrzuciła automatyczne wezwanie na wszystkich pasmach i tak jak reszta załogi, położyła się w kajucie. „Wstążka” płynęła zatem w międzygwiezdnej pustce, powoli ładując swój rdzeń, a Wise zanurzyła się we własnej nicości – czarnej i pozbawionej gwiazd.
Spali w zasadzie wszyscy. Erin Hakl przerzuciła sterowanie na automatykę, kierując skokowiec na najbliższą gromadę, h Persei, czyli NGC 869. Według Pin najbliższa stacja łącznikowa z boją lokacyjną znajdowała się około stu lat świetlnych od ich lokalizacji. Oznaczało to, że mogą do niej dolecieć przy pięciu dziesiątych c za jakieś dwieście trzydzieści błękitnych lat, chyba że wcześniej dotrą do jakichś boi niezarejestrowanych. Rzecz jasna mogli wykonać skok i bez nich, ale Wise uznała, że wymaga to dokładniejszych obliczeń. Wiedziała, że da radę ekstrapolować dane skoku na tyle, by zmniejszyć ryzyko przemiany statku w Widmo... ale tylko kiedy się wyśpi. Bo to, że skoczą, wydawało się niemal pewne – o ile Monsieur razem z Tanskym doprowadzą „Wstążkę” do jako takiego porządku.
Trzeciego dnia lotu Harpago Jones wezwał ich do mesy. Doktor wyglądał mizernie, ale tak jak pozostali zdążył odespać ostatnie wydarzenia i choć nie tryskał energią, powiedział coś, co miało ich podnieść na duchu. Przynajmniej w jego mniemaniu.
– Jestem prawie przekonany – zaczął, starając się nie patrzeć im w oczy – że będziemy mogli skoczyć pomimo stanu kapitana. Z pewnością zauważyliście... eee.... że nasz kapitan... to znaczy... – Jones wyglądał tak, jakby każde słowo z trudem wypadało mu z ust – że przebył już Głębię bez stazy. Tak. Bez stazy.
– Jaja sobie robisz, doktorku – stęknął Monsieur. – Jak to: bez stazy? Jest więc chory? Kiedy to było?
– Kiedy uciekliśmy z systemu Hades? – spytała Erin Hakl. – To było wtedy, kiedy zaatakował nas ten myśliwiec, prawda? Wiedziałam, że nie zdąży się wpiąć...
– Niezupełnie...
– Kapitan przebył świadomie Głębię w momencie wlotu w dziurę głębinową – odezwał się niespodziewanie stojący przy stole Jared. – Pytałem go, czy wejdzie w stazę, ale powiedział, że jest przyzwyczajony.
– A Maszyna gładko to łyknęła – parsknął mechanik.
– Jeśli przebył Głębię świadomie, jest chory – stwierdziła Wise.
– Akurat ty, kochanie, nie jesteś raczej ekspertem od zdrowia – rzucił Monsieur. Pin umilkła, ale spojrzała na mechanika z wyraźną niechęcią.
Doktor kaszlnął.
– Kapitan Grunwald nie jest chory – zaczął nieco pewniejszym głosem.
– Doprawdy? – odezwał się cicho wcześniej milczący Tansky. Jones uniósł głowę i popatrzył na komputerowca.
– Tak. Zdecydowanie tak. Pierwsza podobna sytuacja rozegrała się w trakcie zniszczenia „Smoczycy”. Wszyscy, oprócz mnie, przebyli wówczas Głębię świadomie. I wszyscy... zachorowali, a później umarli. Z wyjątkiem kapitana.
– To niemożliwe – powiedział suchym tonem Hub. – Nikt nie może przejść przez Głębię bez stazy i nie oszaleć. To wypala mózg.
– Grunwald to potrafi – oznajmił twardo Jones. – Przez jakiś czas, dla bezpieczeństwa, podawałem mu utrwalacz zdobyty dzięki temu handlarzowi z „Krzywej Czekoladki”, ale... To było tylko profilaktycznie. Szybko zrozumieliśmy, że nie był mu w zasadzie potrzebny.
– Bzdury – stwierdził Monsieur. Doktor zmarszczył brwi.
– Uwierzyliście w imprint... trudno wam uwierzyć w coś takiego?
–
