vanoggend –” Sy praat verniet. Juffrou Potberg gee haar nie ’n kans nie.
“Is julle miskien prinsesse?” skree sy. “Moet gewone mense soos ek maar agter julle opruim? Ek het nuus vir julle: ek tel nie goed van die vloer af op nie! Dis nie my werk nie! Dit staan nêrens in my kontrak nie!”
“Maar my kamer –” probeer Mattie weer.
“Gaan kýk hoe lyk jou ma en susters se kamers! Toe – gaan kyk! Klere en grimering en tydskrifte op die vloer, skoene en haarborsels en nat handdoeke op die beddens, en –”
Terwyl Mattie wonder hoe dit háár skuld kan wees, begin juffrou Potberg se selfoon gelukkig lui en kan sy wegkom. Maar voordat sy heeltemal kan wegkom, skree juffrou Potberg agterna: “Gaan was eers jou skottelgoed!”
Skottelgoed? dink Mattie. Sy’t dan nie eens ontbyt gehad nie! Sy gaan loer by die kombuis in en sien ’n hoop skottelgoed in die opwasbak. Sy was dit gou en pak dit in die droograk. Gelukkig praat juffrou Potberg nog steeds oor die selfoon. Mattie kry gou ’n appel uit die spens en ’n paar blokkies kaas uit die yskas en glip by die agterdeur uit. Dis beter om die res van die dag in die halwe boomhuis te gaan bly. Teen sononder sal dit veilig wees om terug te kom; dan is juffrou Potberg gewoonlik in die woonstel en kyk sy heelaand televisie.
Mattie is so honger dat sy die appel en die helfte van die kaas opeet terwyl sy teen die bult afstap na die melkhoutbos toe. Sy los die orige twee blokkies kaas in haar kniebroek se sak. Dit sal haar middagete moet wees. Sy wens sy het meer kos saamgebring.
Voordat sy in die boom opklim waarin haar boomhuis is, oefen sy eers ’n ruk lank met haar touswaai wat aan ’n hoë tak van ’n ander boom hang. Sy staan op ’n laer tak, hou die tou met albei hande vas, spring uit die boom en swaai tot op ’n tak van ’n naburige boom. Dan draai sy om, spring weer en swaai terug na die boom waarvandaan sy gekom het.
’n Rukkie later kry sy dit reg om tot op die dek van haar boomhuis te swaai en veilig daar te land. Tevrede met haarself, strek sy haar op die houtvloer uit en luister na die kabbelmusiek van die rivier. Dit is tyd om aan planne te begin dink.
Die dag gaan vinnig verby. Toe die son begin sak, klim sy uit die boom en draf huis toe.
Sy sluip by die voordeur in. Die huis klink stil en leeg. Sy gaan loer versigtig by die kombuis in. Ook leeg. Sy gaan staan by die kombuisvenster en spits haar ore. Sy kan juffrou Potberg se televisie in haar woonstel hoor. Die huis is veilig. Nou kan sy aan aandete begin dink. Juffrou Potberg kook nie vir haar nie. Sy moet vir haarself kos maak. Sy gee nie om nie. Hoe minder sy en juffrou Potberg met mekaar te doen het, hoe beter. Al probleem is net, niemand het haar nog leer kook nie. Tannie Katrien het altyd vir haar gekook.
Daar is eiers in die yskas, sien sy. Gelukkig weet sy hoe om roereiers te maak. Sy hoop Henk hou van roereiers en roosterbrood. Sy sal ’n hoop roereiers en ’n klomp roosterbrood maak.
’n Ruk later is die tafel gedek en die kos gereed. Terwyl Mattie tamatiesous op die roereiers drup, lui die voordeurklokkie. Sy hardloop om die deur oop te maak.
“Henk! Ek is so bly jy’s hier!” Sy beduie met die tamatiesousbottel in haar hand hy moet inkom. “Ek moet jou iets dringends vertel!”
“Rêrig?” sê Henk verras en stap binne terwyl hy vir die bottel koes.
“Dis iets wat ek gisternag gesien het, Henk – ek weet nie wat dit was nie, maar dit het soos ’n reënbui van sterretjies gelyk! Ek weet sterre maak nie so nie, toe dink ek dis dalk vuurwerke, maar –”
“Mattie – versigtig met die bottel!” onderbreek Henk haar. “Moenie dit so rondswaai nie.”
“Goed. Maar dit kon nie vuurwerke gewees het nie, want daar woon mos nie mense in die Skimberge nie! En eintlik het dit nie soos vuurwerke gelyk nie, meer soos sterretjies wat val, en toe dink ek –”
“Mattie – gee vir my die bottel!” sê Henk. Hy kan nie toelaat dat juffrou Potberg Mattie vermoor omdat sy die huis vol tamatiesous gespat het nie.
“Goed,” sê Mattie ingedagte en gee hom die bottel. “Toe dink ek aan sterrereën, maar regte sterrereën is mos oor die hele nagruim, nie net op een plek nie! Dis hoekom ek wou hê jy moet kom kyk, Henk.”
“O … ek sien …”
“Ons sal natuurlik moet wag tot dit donker is. Kom ons gaan eet eers.”
Henk knik en stap saam kombuis toe.
“Dis ongelukkig net roereiers en roosterboord,” sê Mattie.
“Lekker,” sê Henk opgewek. “Dis net waarvoor ek lus was.”
Terwyl hulle eet, sê Mattie: “Daar’s nog iets wat ek jou moet vertel.”
“Wat?” vra Henk nuuskierig.
Mattie kyk vir haar bord terwyl sy hom van die eggo’s vertel. Sy praat saggies en vinnig. Toe sy klaar vertel het, voeg sy by: “Maar dalk is dit net die wind.” Sy kyk op en is bly om te sien Henk lag nie – hy kyk aandagtig na haar en knik sy kop.
Hulle dek die tafel af, was gou die skottelgoed en stap buitentoe. Die maan hang bokant die Skimberge. Die eerste sterre skyn al.
Terwyl hulle in die akkerboom opklim, voel Mattie gespanne. Sê nou dit reën nie meer sterretjies in die ravyn nie? Sy wil liewer nie daaraan dink nie. Sy wil dit so graag vir Henk wys.
Hulle klim en klim. Die lig van die amper-volmaan skyn plek-plek tussen die blare deur en help hulle om die pad boontoe te kry.
Hulle klim tot hulle nie hoër kan nie en gaan sit elkeen versigtig in ’n mik. Toe Mattie veilig sit, kyk sy op.
“Whoe-hoe!” juig sy saggies. “Daar’s dit!”
“Waar?” vra Henk. “Waar moet ek kyk?”
“Die blink strepie aan die voet van die berge …”
“Ek sien die rivier.”
“Kyk waar hy verdwyn.”
“Ja, ek sien. Daar’s steil berghange. Dit lyk soos ’n ravyn.”
“Dis reg! Kyk nou dieper tussen die berge in, aan die noordekant van die ravyn.”
Henk skuif ’n entjie op en druk ’n tak voor hom weg.
“Joe!” sê hy.
Vir ’n rukkie lank is hulle albei stil terwyl hulle na die vallende sterretjies staar. Onder, tussen die riete langs die rivier, kwaak die paddas asof niks ongewoons ooit gebeur nie.
“Henk? Wat dink jy is dit?”
Henk is nog ’n rukkie stil voordat hy antwoord: “Ek weet nie … Ons sal moet gaan kyk.”
Mattie snak na haar asem. Miskien is dit te goed om waar te wees. Terwyl sy styf vashou aan die tak waarop sy sit, draai sy na Henk.
“Bedoel jy dit, Henk? Dink jy regtig ons kan gaan kyk?”
“Ja, ons moet uitvind wat dit is.”
“Whoe-hoe!”
