sê Mattie. “Wanneer gaan ons?”
“So gou as moontlik.”
“Hoe lank dink jy sal dit ons neem om daar te kom?”
“Ek’s nie seker nie,” sê Henk. “Miskien so ’n halwe dag.”
“En terug?”
“Stroomop sal langer neem. ’n Dag of twee.”
“Dit beteken ons sal minstens twee of drie dae weg wees,” sê Mattie. “Ons kan die tent en die slaapsakke neem. Maar … ons het ’n klein probleempie.”
“Ek weet,” sê Henk gedemp. “My oom en tante.”
“Wat gaan jy vir hulle sê?”
“Ek weet nie. Ek dink nog.”
Verniet, dink Mattie. Hy dink verniet. Daar’s nie ’n kans dat oom Gys en tannie Berta hom ’n paar dae sal afgee nie. Sy het die hele middag daaroor gedink. Sy kan saamgaan plaas toe en gaan mooipraat, en selfs belowe om op die plaas te gaan help wanneer hulle terug is, maar nogtans sal oom Gys en tannie Berta nee sê. Sy weet dit net. Dis hoe hulle is. Sy gee Henk nog ’n rukkie tyd om te dink, en sê dan: “Henk, ek het ’n plan.”
“Wat?”
“Ons vra nie toestemming nie. Ons los net briefies en gaan.”
“Dis nie ’n goeie plan nie,” sê Henk bekommerd.
“Ek weet. Maar wat anders kan ons doen?”
’n Rukkie later is hulle terug in die huis en sit hulle by die eettafel, elk met ’n pen en skryfblok. Mattie skryf:
Beste juffrou Potberg,
Ek gaan vir ’n paar dae saam met ’n maat iewers heen.
Moenie oor my bekommerd wees nie.
Dit tref haar dat juffrou Potberg beslis nie oor haar bekommerd sal wees nie. Sy frommel die bladsy op en begin oor.
Geagte juffrou Potberg,
Ek gaan vir ’n paar dae weg wees.
Ek is oor ’n paar dae weer terug.
Die uwe,
Mattie Moolman
Henk skryf:
Oom Gys en tannie Berta,
Ek is jammer dat ek vir ‘n paar dae nie op die plaas kan help nie.
Daar is iets wat ek moet gaan doen. Ek kom terug so gou ek kan.
Henk
“Waar gaan jy die briefie sit?” vra Mattie toe hulle klaar geskryf het.
“In die kombuis, langs die ketel. Tannie Berta sal dit daar kry.”
Tannie Berta gaan ontplof, dink Mattie. Oom Gys gaan woedend wees. Juffrou Potberg sal seker nie kwaad wees nie – eerder verlig.
“Ek sal ’n ruk voor sonop hier wees,” sê Henk terwyl hy opstaan en die briefie in sy broeksak steek. “Dankie vir die ete. Jy moet gaan slaap. Môre gaan ons hard roei.”
“Wag,” sê Mattie toe Henk begin uitstap, “neem die fiets!”
“O, reg … Dankie.”
Toe Henk weg is, begin Mattie kos inpak. Eers maak sy ’n stapel toebroodjies. Daarna kry sy ander eetgoed in die spens bymekaar: ’n blik ham, twee blikkies kondensmelk, ’n pak beskuit en ’n klompie appels. Sy pak die toebroodjies in ’n koekblik en die res in ’n mandjie. Môre vroeg, voor sonop, sal sy dit stoorkamer toe neem en in die trommels gaan pak.
Toe sy in haar slaapkamer kom, onthou sy van iets: iets wat sy diep in haar klerekas gebêre het. Dit was tannie Katrien se afskeidsgeskenk aan haar. Sy maak haar klerekas oop, stoot ’n klompie goed opsy en haal dit uit.
Dit is ’n fles lekkers. Die fles is deursigtig, soos glas. Die lekkers lyk soos kristalle. Hulle is glansend, halfdeurskynend en het ’n stroperige vulsel. Flonkers is die lekkertjies se naam. Sy sit die fles op die bedkassie neer. Dit moet saam op die vlot.
Sy stel haar wekker vir vieruur en klim in die bed.
Die huis is stil en leeg. Gelukkig kreun en sug die mure nie. Sy kan die Skimberge se musiek in haar gedagtes hoor.
4
Die avontuur begin
Die sterre skyn nog helder toe Henk wakker skrik. Hy lê ’n rukkie en wonder hoekom sy hart so wild klop. Skielik onthou hy alles en hy vlieg op. Die huis is doodstil. Hy trek vinnig aan, maak sy bed op en sluip kombuis toe met die briefie in sy hand. Hy druk dit onder die suikerpot langs die ketel in. Die horlosie teen die muur wys dis amper vieruur.
Terug in sy kamer, skud hy sy skoolsak leeg en gooi skoon klere, ’n tandeborsel en ’n handdoek daarin. Hoor hy iets? ’n Stem? Hy staan doodstil en hou sy asem op. Hy kan sy eie hartklop hoor, maar dis al. Miskien het oom Gys in sy slaap gemompel. Hy haak sy skoolsak oor sy skouers, klim vinnig deur die kamervenster en draf oor die donker werf na die ploegstoor toe.
“WHAAG! KWA-KWA-KWA!” skree al die ganse, nes hy verwag het. Ganse dink mos hulle is waghonde; hulle bly heelnag wakker om te kyk of iets op die werf roer. Henk hou aan draf en hoop maar sy oom en tante vermoed niks. Hulle weet darem ook die ganse raak gereeld oor niks op hol.
Dit is pikdonker in die ploegstoor. Toe hy die fiets vroegnag hier kom wegsteek het, het die maan nog geskyn. Nou is die maan onder. Hy val twee maal oor goed wat rondlê voordat hy die fiets in die hande kry.
Versigtig om nie weer oor iets te val nie, stoot hy die fiets by die stoor uit en oor die werf na die hek toe. Hy wil nie die fietslig aanskakel nie, nie terwyl die ganse nog skree en hy nog van die huis af sigbaar is nie.
Met ’n gesukkel kom hy uiteindelik by die grootpad. Hy klim op die fiets, skakel die lig aan en begin trap. Skielik voel hy so vry en gelukkig dat hy sommer begin lag en sing.
Tien minute later ry hy deur Gansdal se stil strate. Kort daarna ry hy oor die brug by die rivier. Terwyl hy die fiets die laaste ent teen die bult uitstoot, sien hy ’n lig in die stoorkamer agter die Moolmans se huis brand.
“Hallo!” sê Mattie opgewek toe Henk by die stoorkamer instap. Sy is besig om ’n trommel toe te maak. “Ek het klaar vir ons kos, flitse, batterye, ’n rol tou en ’n klompie ander goed ingepak. Jy kan my help om die tent en die slaapsakke in die ander trommel te kry.”
’n Rukkie later dra hulle die twee trommels een vir een uit. Versigtig om nie ’n geraas te maak nie, sleep hulle die trommels agter om die stoorkamer en met die voetpaadjie teen die bult af. Hulle struikel ’n paar keer oor lastige graspolle. Die naaste straatligte is te ver om veel te help.
Eindelik kry hulle die trommels op die oewer en by die vlot. ’n Vae gloed verlig al die Skimberge se kruine. Hulle tel die trommels een-een op die vlot en
