hy ’n kar hoor dreun. Hy kyk vinnig oor sy skouer in die rigting van die straat teen die bult, maar kan nie bo-oor die rietbosse sien nie. Mattie is reeds besig om die vlot met haar spaan van die wal af weg te stoot. Henk tel sy spaan op en help stoot. Die son wil nou begin opkom. Vinke kwetter al in die riete. Toe die vlot diep genoeg in die water is, gaan sit hulle vinnig op hul plekke aan weerskante van die vlot en begin roei.
In die middel van die rivier draai hulle die vlot stroomaf en roei in stilte verder. Die son se eerste strale glinster op die water.
Die rivier loop ’n ent al langs die dorp voordat dit oos in die rigting van die berge swaai. Henk voel verlig toe die dorp eindelik agter hulle lê en die berge voor hulle.
’n Ruk later is hulle moeg geroei en hulle sit die spane neer. Die rivier vloei breed en kalm en die stroom gee ’n rustige pas aan.
Mattie sit met haar rug teen die agterste trommel en kyk hoe ’n visarend in die lug ronddraai. Henk sit op die voorste trommel en tuur na die miswolkies wat om die bergspitse dryf.
“Snaakse berge,” sê hy. “Partymaal lyk hulle so fabelagtig.”
“Ek weet,” sê Mattie. “Het jy al gesien hoe hulle lyk as die maan op die pieke skyn en die hange in die skaduwees is?”
“Nee …”
“Dit lyk of hulle op donkerte sweef, soos skimme. ”
“Dis seker waar hulle naam vandaan kom.”
“Ja. En daar’s snaakse stories oor hulle. Het jy gehoor van die twee bergklimmers wat nie kon onthou waarvoor hulle geskrik het nie?”
“Nee. Wat het gebeur?” vra Henk nuuskierig en skuif van die trommel af.
“Tannie Katrien het my vertel. Sy sê die bergklimmers het in ’n ravyn probeer afklim. Toe sien hulle iets en skrik hulle amper dood. Agterna kon hulle nie onthou wat dit was nie.”
“H’n?” vra Henk en lag. “Snaakse storie. Ek wonder wat daar gebeur het.”
“Ek ook …”
“Vertel my weer van die eggo’s,” sê Henk. “Hoe klink dit?”
“Dit klink soos ’n koor wat sing – maar ver weg. Partymaal dink ek dis net die wind. Dalk klink wind wat deur klowe kom soos musiek.”
“Die berge is ver,” sê Henk. “Dit sal vreemd wees vir klanke uit die berge om tot hier te kom.”
“Ek weet. Eintlik verstaan ek nie wat ek hoor nie.”
“Ek ook nie. Maar ek verstaan ook nie die sterrereën nie,” sê Henk ingedagte. Hy tel sy spaan op. “Kom, ons moet roei.”
Mattie kyk op en sien klipplate vorentoe. Sy tel haar spaan ook op. Die water raak onstuimig en die vlot begin skommel. Gelukkig het sy en Henk al tevore in onstuimige waters geroei. Hulle weet hoe om te maak.
“Diékant toe, Mattie, kyk links van jou!”
“Ek sien die rots –”
“Lig uit jou spaan, roei andersom, téén die stroom … Reg … Nog net ’n entjie.”
Uiteindelik is hulle veilig tussen die klipplate deur. Die rivier vloei weer breed en kalm. Hulle sit die spane neer. Mattie maak ’n trommel oop en gee vir Henk ’n paar toebroodjies aan.
“H’mm – lekker,” sê hy.
Die melkhoutbosse op die rivierwalle het weggeraak, sien Mattie. Nou is daar net yl rietbosse. Agter die rietbosse is daar grasvelde en bulte.
“Ons vaar goed,” sê sy. “Dalk is ons vroegmiddag al daar.”
“Dit hang af hoeveel kronkels die rivier vorentoe maak,” sê Henk.
“Dink jy daar’s ’n waterval waar die rivier in die ravyn verdwyn?”
“Ja, ek dink so,” sê Henk. “Maar ons sal die water hoor raas lank voor ons daar kom. Dan roei ons wal toe en gooi anker.”
“En dan?”
“Dan soek ons ’n plek naby die waterval waar ons die tent kan opslaan – ’n plek met ’n uitsig oor die ravyn. As ons vannag kan uitmaak waar die sterre val, kan ons môre probeer nader gaan.”
“Goeie plan.”
Die son bak nou warm. Henk het sy tekkies uitgeskop en sit op die kant van die vlot met sy voete in die water.
Mattie trek ook haar tekkies uit en laat haar voete in die water sak. “Ek wonder of iemand dalk my briefie gekry het,” sê sy. “O, ek’t vergeet om jou te sê – ek het gisteroggend ’n briefie in ’n botteltjie gesit en in die rivier gegooi.”
“Wat staan in die briefie?”
“Ek’t gevra of daar iemand daar is, en of hulle sal omgee – oeps!” Mattie skrik toe die vlot skielik begin skommel.
Die rivier kronkel om ’n draai en versnel in ’n laagte in. Hulle gryp die spane, gaan sit vinnig op hul plekke aan weerskante van die vlot en begin roei. Die water raak al hoe onstuimiger. Hulle roei so hard as hulle kan, maar die vlot stamp en spring oor die golwe. Dit voel vir Mattie of hulle beheer oor die vlot verloor.
“Mattie – draai!” skree Henk bo die geraas van die water en beduie na die wal aan hul linkerkant. Sy lig haar spaan uit, draai dit om en begin saam met die stroom roei terwyl Henk aan sy kant teen die stroom roei.
Mattie begin paniekerig voel. Die water is te onstuimig; nes hulle die vlot gedraai kry, skep ’n golf dit en swaai hulle weer stroomaf.
“Mattie!” roep Henk weer.
Sy kyk op. Hy hou sy hand in die lug en beduie dis nie meer nodig om wal toe te roei nie. Sy kyk oor haar skouer om te sien wat die rivier vorentoe doen. Daar kom weer ’n draai, sien sy.
Kort daarna seil hulle om die draai, en skielik is die rivier weer wyd en kalm.
Mattie bewe nog toe sy haar spaan neersit. Sy maak die trommel agter haar oop en haal die fles lekkers uit.
“Ek dink ons het elkeen ’n flonker nodig,” sê sy.
Maar toe sy die deksel wil afskroef, sê Henk: “Kom kyk gou hier – dit wemel van die visse.”
Sy gaan hurk langs hom en kyk in die water. “Joe – honderde! Waarheen is hulle so haastig op pad?”
“Dis wat ek ook wonder.”
“En daar kom nog … en nóg …”
Hulle gaan lê albei op hul mae en kyk hoe die visse stroomop verbyswem. Die sussende ritme van die water laat hulle lui en lomerig voel. Die fles flonkers lê vergete eenkant.
“Dis lekker om van die huis af weg te wees,” sê Mattie. “Ek wens ons kan die hele vakansie wegbly.”
“Ek ook.”
“Al
