het. “Mag ek teenwoordig wees by die bespreking?”
“Beslis nie. Dis ’n sakie net vir vroumense bedoel. Jou ore sal behoorlik tuit!” Sy druk hom by die deur uit. Agter sy rug knipoog sy vir Estelle voordat sy die deur agter haar toetrek.
Daar is ’n skaars bedwingbare opgewondenheid in Crystelle merkbaar toe sy en Dawid laat die middag weer by die woonstel aankom. Sy maak ook sommer korte mette met hom om hom uit die woonstel te kry.
“Asseblief, my skat, ek het net ’n uur tyd om te bad en my te verklee vir die dinee van vanaand. Jy moet nou dadelik gaan.”
Dawid kla nog dat hy gehoop het om darem eers ’n koppie koffie te kry, maar Crystelle help hom met ’n arm teen die rug by die woonstel uit. Die deur is skaars agter hom toe, of sy draai na haar suster en sê haastig: “Ek sal moet gou maak. Kom saam. Solank ek klaarmaak, kan ons die saak bespreek.”
Estelle volg gedwee. Sy weet wat gaan kom, en sy sien glad nie uit na die bespreking wat voorlê nie. Crystelle moet van haar wysie af wees om ernstig aan so iets te dink.
“Sus, vanoggend met ons geskerts, het ek mos op ’n gedagte gekom. Het jy nie aan dieselfde plan gedink nie?”
Estelle sug.
“Ja, ek weet aan watter plan jy gedink het. Maar, Crystelle, dis malligheid. Ons sal nooit daarmee wegkom nie.”
“Hoekom nie? Estelle, ek sê vir jou hy sal nooit agterkom dis nie ek nie. Hoe sal hy dit agterkom? Baie van ons vriende ken ons vandag nog nie uitmekaar nie.”
Estelle se oë word waaksaam. As Crystelle eers begin pleit, is dit moeilikheid soek om nee te sê. Maar hierdie keer gaan dit beslis nee wees.
“Crystelle, jy het gehoor wat Dawid gesê het. As sy oë hom dan nie die verskil vertel nie, sal sy hart hom dadelik waarsku.”
“Ag, twak! Miskien sal Dawid nog die verskil agterkom, want hy ken ons al jare en hy sien ons elke dag bymekaar. Maar iemand soos Hein wat nie eens weet dat daar ’n duplikaat van my op die aarde bestaan nie en wat my net ’n maand geken het … Nee, sus, ek sal jou ’n weddenskap aangaan hy sal nie die verskil agterkom nie.”
“Is jy seker jy het hom nie vertel dat jy ’n identiese tweelingsuster het nie?”
“Nee, ek het nie. Hy weet ek het ’n suster, maar ek het nagelaat om te sê ons is identies. Ek wou dit vir hom as ’n verrassing hou. Ons het nie eintlik veel familiebesonderhede uitgeruil nie. Die tydjie was net te kort daarvoor.”
Daar is nog die grootste vertwyfeling op Estelle se gesig leesbaar en Crystelle kyk haar pleitend aan. Estelle móét net eenvoudig oorreed word om in te stem tot hierdie plan. Daar is geen ander uitweg nie.
“Asseblief, Estelle, ek smeek jou! Al sou ek ook die geleentheid hê om hom te ontmoet, dink ek nogtans dit is ’n baie beter plan om jou in my plek te stuur. Jy sal die situasie baie beter as ek kan hanteer. Jy ken my. Ek word gou opgewonde en kan dalk dinge kwytraak wat my saak nog verder sal bemoeilik. Jy is baie taktvoller as ek in sulke delikate situasies. Daar bestaan by my geen twyfel dat jy die probleem suksesvol sal oplos nie. Doen dit vir my, Estelle. Asseblief!”
“Kan jy hom nie bel nie, sus?” probeer Estelle nog wegskram.
“Nee, ek dink nie eens daaraan nie. Ek het ook geen benul waar om hom per telefoon te bereik nie. Hy bly nie in Maputo nie. Hy woon glo op ’n eiland naby die stad.”
“Op ’n eiland?” Estelle kyk haar suster fronsend aan. “Werklik, Crystelle, jy weet darem bra min van die man af!”
’n Ligte blos spoel oor Crystelle se wange. Sy verdedig haar heftig.
“Ek het jou reeds gesê daar was nie genoeg tyd om te veel besonderhede uit te ruil nie. En die plan was dat hy my oor ’n paar weke sou kom haal en dan na die eiland neem om my te wys waar hy bly en waar … waar ons ons sou vestig as ons eers getroud is. Ag, sus, asseblief, sien jy regtig nie kans nie?”
“Crystelle, ek wil jou graag help, maar ek hou nie van bedrog nie. Is dit regtig nodig dat ons plekke moet ruil? Hoekom kan ek hom nie ontmoet en reguit erken ek is jou tweelingsuster nie? Ek kan hom mos nog steeds die regte stand van sake skets en verduidelik hoekom jy nie kans sien om met die verlowing voort te gaan nie. Ek kan aan hom verduidelik dat jy baie besig is met voorbereidings vir jou huwelik en die oorsese reis en …”
“Nooit! Dit sal nooit werk nie, Estelle, glo my, asseblief. Hy sal net weier om die saak met jou te bespreek, en as ek weer my oë uitvee, stap hy hier in. Ons kan dit nie waag nie.”
Nog voordat Crystelle haar pleidooi afgesluit het, weet Estelle dat sy verlore is. Sy kan nie weier nie, nie as haar suster se toekomstige geluk op die spel is nie.
Toe sy daardie aand, nes die vorige, met oop oë in die donkerte lê en staar, probeer sy haarself moed inpraat. Dis tog nie so ’n vreeslike ding wat Crystelle van haar vra nie. Sy moet die mansmens net oortuig dat sy werklik ernstig is om hul “verlowing” te verbreek, sy ring teruggee en met haar beste wense vir sy toekomstige geluk van hom afskeid neem.
Tog is daar ’n vae onrus in haar wat sy nie kan ignoreer nie. Sy het die nare voorgevoel dat sake nie so glad gaan verloop as wat sy en Crystelle hulle dit voorstel nie. Die feit dat die man botweg weier om sommer die verlowing te verbreek, vertel haar dat sy met teenkanting te doen gaan kry. Hy is baie duidelik nie van plan om hom sommer net so ongeërg opsy te laat skuif nie, nie sonder ’n baie goeie rede nie.
Wat haar nog onsekerder laat voel, is die feit dat haar suster haar so min van die man kan vertel. Sy weet net dat hy Heinrich Albrecht gedoop is, van Duitse afkoms is, maar al baie jare lank gevestig is op hierdie eiland naby Maputo. Hy is ’n soort “seewetenskaplike”, soos Crystelle dit vaag beskryf het, en te oordeel na die verloofring wat hy haar gegee het, moet hy redelik welgesteld wees. En dis al.
Estelle sug hardop. Dat ’n mens werklik aan iemand kan gaan verloof raak terwyl jy so min van hom af weet! Die hoeveelste keer wonder sy wat haar suster besiel het.
Die volgende oggend nadat hulle eers hul oggendkoffie gedrink het, raak Crystelle weer die onderwerp aan.
“Het jy … het jy toe besluit, Estelle?” vra sy onseker, terwyl haar groot bruin oë, so dieselfde as dié van haar suster, by Estelle pleit. Laasgenoemde gee ’n meewarige glimlaggie en knik dan.
“Nou goed, Crystelle. Ek het eintlik nie ’n keuse nie, het ek? Maar ek sê jou reguit ek dank die gode dat Dawid oor ’n paar dae die verantwoordelikheid vir jou op hom gaan neem.”
Crystelle gooi haar arms dankbaar om haar suster se nek en Estelle slaag eers ná ’n rukkie daarin om die dankbetuigings stop te sit.
“Toe nou, dis genoeg. Vertel my liewer hoe lyk die mansmens,” laat sy hoor. “Ek herken dalk nie my ‘verloofde’ wanneer ons mekaar moet ontmoet nie!”
“Hy is nog baie jonk, maar om die waarheid te sê, weet ek nie presies hoe oud hy is nie. Hy is lig van kleur, met blonde hare, blou oë en ’n baie ligte vel. Hy is ’n baie aangename jong man met baie innemende maniere.”
Sy frons en byt haar onderlip vas. “Daarom kan ek nie verstaan dat hy nou skielik hierdie houding inneem nie. Hy het my nie voorgekom as iemand wat hardkoppig is nie. Eintlik het hy soms amper onvolwasse voorgekom, jy weet, nog half seunsagtig.”
“Liewe
