“Ek voel regtig sleg dat ek jou onder valse voorwendsels saamgebring het,” sê sy. “Dit was glad nie doelbewus nie. Ek het regtig nie gedink jy verstaan dit so nie. Ek meen, ek was nogal verbaas dat jy so vinnig ingestem het en nie eens vrae gevra het nie. Nou is dit ten minste duidelik.”
“Ons gaan nie die hele tyd daaroor sleg voel nie,” sê hy. “Dit was ’n misverstand. Ek aanvaar dit so.”
Sy kyk dankbaar na hom.
“Wat ek nog graag sou wou weet, is waarom jy mý gevra het.”
Sy blaas haar asem versigtig uit en begin soek na die regte taktvolle woorde, maar hy voel dit aan en draai sy kop in haar rigting.
“Die waarheid, Nicolette.”
“Ja, maar …” sê sy. “Ek het gedink jy …”
“Die waarheid,” herhaal hy.
“Ek het ’n lys gemaak van die mans wat ek ken,” sê sy. As hy nou kwaad word en in sy motor spring en terugry stad toe, is dit haar verdiende loon. “Mans wat vry is, as jy weet wat ek bedoel. E … ongetroud en nie in vaste verhoudings nie. Nou nie sommer enige man nie, natuurlik. Mens kan nie sommer enige man saamvat vir ’n naweek nie.”
“Begryplik genoeg.”
Sy kyk hom agterdogtig aan, nie seker of hy vir haar lag nie. “Ja, wel … dit moes ’n man wees wat nie … Ek het Herman ook op my lys gehad. Ken jy vir Herman?”
“Nee.”
“Hy werk saam met my en hy is ’n baie goeie maat, maar toe ek vir hom vra wat hy sal dink as ’n meisie hom vir ’n naweek nooi, het hy gesê hy sal sjampanje inpak en hom regmaak vir ’n wilde naweek van …” Sy kug. “’n Wilde naweek, as jy weet wat ek bedoel.”
“Ek dink so,” sê hy.
“Jy lag vir my,” sê sy beskuldigend.
“Nee, nee,” verseker hy haar. “Gaan voort. Jy het dus vir Herman van die lys geskrap.”
“Ja. Die ander mans ook. Hulle is veel erger as Herman.” Hy draai na haar. “Maar jy ken my tog nie goed genoeg om te weet of ek vertrou kan word nie?”
“Ek weet,” sê sy. “Ek … voel dit net aan.” Sy sit haar beker neer, vou haar hande op haar skoot en kyk na hom. “Jy lyk nie na die wolfsoort nie.”
“Ek dink nie ek is nie,” stem hy saam. “Maar het jy in gedagte gehou dat juis hierdie feit jou hele plan omver kan gooi?”
“Wat bedoel jy?”
“As jy vir die naweek weggegaan het met ’n man wat algemeen berug is, gaan Jack vinniger jaloers word en bereik jy jou doel. As hy hoor dit was ek, voel hy heel waarskynlik nes jy. Veilig.” Hy kyk haar skerper aan, maar steeds met die onpeilbare uitdrukking in sy oë. “Ek lei af dis hoe jy by my voel? Veilig?”
“Ja,” sê sy.
Hy staan op, die gesprek afgehandel en sy kyk hom benoud aan, nie seker of dit die regte antwoord was nie. Maar hy maak die vuil borde bymekaar en dra dit na binne en sy staan ook op en help opruim.
“Ons gaan tog nie heeloggend hier sit nie,” sê hy. “Ek sal was as jy afdroog en dan gaan ons darem seker ’n ent stap. Jy het gesê daar is ’n waterval? Ek sal dit graag wil sien.”
Sy val gewillig by hierdie planne in en hulle ruim vinnig op, hy kry sy kamera en hulle vat een van die voetpaadjies wat vir haar lyk na die een wat na die waterval lei. Dit blyk verkeerd te wees, maar hulle geniet die wandeling so, klouter oor rotse en gly teen skuins paadjies af en kom eintlik heel toevallig op die waterval af. Hy laat haar poseer op ’n rots en neem ’n hele klomp foto’s.
Sy neem een van hom, en toe hy op ’n klip sit en rus, dwaal sy rond en pluk ’n hand vol heide wat hier in oorvloed groei. “Dis mooi, nè?” vra sy toe sy ook sit.
“Baie, baie mooi,” stem hy saam. “Dankie dat jy my genooi het.”
Sy kyk hom agterdogtig aan. “Bedoel jy dit? Jy’s nie sarkasties nie?”
“Ek is nooit sarkasties nie.” Hy kyk na haar. “As ons die naweek wil geniet, moet jy nou ophou skuldig voel.”
“Ek weet,” sê sy eerlik. “Ek wil net nie hê jy moet voel dis ’n belediging as ek sê jy is ’n veilige man nie.”
“Waarom op aarde sal ek dit só sien?”
“Wel, as iemand vir Jack sê hy is veilig, sal hy beledig wees.”
“Maar ek is nie Jack nie.”
“Miskien moet ek liewer die woord rustig gebruik,” sê sy. “Jy weet, ek is mal oor Jack, maar partykeer is ek net moeg. Hy kan nie stilsit nie. Ons is altyd aan die gang. Alles en almal moet woel en hardloop en swem en partytjie hou. Ek het ’n behoefte daaraan om net so te sit.” Sy kyk af oor die reguit straal van die waterval en die fyn sproei waar dit teen varings en plante spat. “Soos ons nou hier sit. My kop leeg en alles om my net … mooi en rustig. Sommer net. Geen beweging.”
“Ek hou van stilte,” stem hy saam. “Mag ek net een laaste vraag vra? Hoe weet jy ek is nie in ’n verhouding nie?”
Sy klap haar hand oor haar mond en kyk hom met groot oë aan. “O, herder, is jy?”
“Nee, maar hoe het jy dit geweet?”
Sy haal haar skouers op. “Ek weet nie,” sê sy lammerig. “Ons was darem mos al saam op goed en jy was altyd op jou eie. En jy sou mos so gesê het as ek jou gevra het, sou jy nie?”
“Ja,” knik hy. Hy sien haar benoude gesig en lag. “Ek dog ons het ooreengekom jy hou op skuldig voel?” Hy staan op, hou sy hand uit en trek haar regop. “Kom ons stap terug. Dink jy jy sal die pad terug kry?”
Sy kyk onseker om haar rond. “Een van hierdie paadjies moet ons daar kry. Ons het nogal laag gekom, nou moet ons net boontoe stap.”
Hy stap voor. “Toemaar, ek het ’n goeie sin vir rigting, ek sal ons daar kry.”
Sy volg hom, skielik baie vaak van al die vars lug en die vroeg opstaan. Sy kyk na sy lang bene wat so sekuur voor haar uitstap en wonder skielik hoe oud hy is. Ouer as die res van hulle vriendekring, vermoed sy. Jack is dertig en sy weet hy beskou Philip as sy senior. “Hoe oud is jy?” vra sy.
“Sewe en dertig.” Hy draai om. “Hoekom, is jy bang ek kom nie teen die berg uit nie?”
“Nee,” sê sy uitasem. “Ek het net gewonder.”
Hy wys na ’n uitsteeksel groot rotse. “Ons kan daar sit en ’n bietjie rus. Mens misgis jou, ons het maklik afgeklim, maar dis steil terug.”
Sy is inderdaad baie dankbaar toe sy op die rots kan neersak. “Ek is nou lekker vaak,” sê sy en gaap.
Hy bly langs haar staan, sy oë weer op die voue van die berge wat die een op die ander volg asof niks anders bestaan nie. “Ek het ’n voorstel om te maak,”
