en skud die laaste slierte slaap van haar af. Aan die oostekant, agter die groot eikebome wat die grasperk van die straat skei, word die lig ’n onseker gryserige pienk en die eerste voëls begin gesels. Sy wil net aanstap na die ingang van die parkeergarage toe ’n motor voor haar ingly en stilhou.
Dis Philip wat uitspring. “Môre, Nicolette,” sê hy en kyk fronsend verby haar na die deur. “Hoekom dra jy die swaar goed? Waar is die ander? Waar is Jack?”
Sy gee alles gewillig oor in sy hande. “Die ander? Dis net ek en jy wat gaan.”
Hy bly verstar staan voor die oop bak. “Wat van … waar is Jack dan?”
“O, hy het ander planne vir die naweek. Ek dog ek het dit duidelik gemaak?”
Hy laat sak die boks, vat haar drasak ook en maak die bak toe. “Nee, dis nie soos ek …”
“Ek is jammer jy het my misverstaan.” Sy kyk hom skerp aan. “Wil jy nie meer gaan nie?”
Hy skud sy kop, lyk of hy iets wil sê, maar doen dit nie. Hy maak die deur vir haar oop en sy klim in, haar vreugde in die vroeë môre gedemp.
“Ek is jammer,” sê sy weer toe hy langs haar sit. “Ek het regtig gedink jy verstaan dis net ons en … jy sien, ons het klaar die hut bespreek toe Jack … toe hy uitvind hy moet iets anders doen en …” Sy glimlag met meer selfversekering as wat sy regtig voel, want sy voel meteens skuldig. Philip is ’n goeie mens, te goed om te kul of om die bos te lei. “Hy het gesê ek moet iemand anders nooi om saam te gaan, siende dat alles bespreek en betaal is.”
Hy kyk na haar met ’n uitdrukking wat sy glad nie kan peil nie. “En Elizma?”
“Sy en Heinz gaan na sy ouers.” Sy kyk hom ongelukkig aan. “Wil jy nie meer gaan nie?”
Hy lyk weer asof hy iets wil sê en daarteen besluit. “Natuurlik wil ek gaan,” sê hy en skakel die enjin aan.
Hulle ry uit die slapende stad en teen die tyd dat hulle die Weskuspad vat en sy die Sederberge in die vroeë son voor hulle sien, begin sy weer opgebeur raak. Behalwe opmerkings oor die weer of verkeer ry hulle nog die hele tyd in stilte, maar nou rek sy haar effens uit en lek oor haar droë lippe.
“Ek het eiers en goed ingepak vir ontbyt,” sê sy. “Maar ek wens nou ek het ’n fles koffie ingesit vir die pad. My keel is nou lekker droog.”
“As jy agter my sitplek voel, sal jy dit kry,” sê hy. “Daar is bekers by en ek het nie geweet wie gebruik suiker en wie nie; dus is die suiker apart.”
Sy is verstom, maar buig dadelik na agter, kry die mandjie op haar skoot en skink versigtig koffie in twee bekers. “Dis besonder bedagsaam van jou, Philip,” sê sy. “Ek is die een wat dit moes onthou en normaalweg sóú ek seker, behalwe dat ek gisteraand so kwaad …” Sy bly vinnig stil. “Neem jy suiker?”
“Een, asseblief.”
Sy het die deksel van die mossienes oopgeslaan en roer sy koffie voor sy dit aangee, maar hy kyk in sy truspieëltjie en trek dan van die pad af.
“Moeilik om warm koffie so in die ry te drink,” sê hy. “En ons kan vyf minute bekostig, daar was so min verkeer dat ons vinnig gery het.”
“Lekker koffie,” sê sy. Sy wens hy wil haar uitskel of ten minste met haar raas, dit sal haar baie beter laat voel. Maar hy sê niks nie, drink net sy koffie voor hy die deur oopmaak, ’n kamera van die agterste sitplek lig en voor die motor gaan staan om ’n foto van die pienk verkleurde berge te neem. Sy sit doodstil na hom en kyk. As daar nou een ding is wat Jack irriteer, is dit mense wat foto’s neem. Hy beskou dit as ’n mors van tyd: mense wat staan en korrel na iets, of erger, staan en wag dat die lig of ’n voël presies reg moet wees voor hulle die knoppie druk. Sy self het vyf jaar gelede op haar een en twintigste verjaardag ’n baie goeie kamera by haar ouers gekry en dit lê grotendeels ongebruik in haar kas as gevolg van Jack se houding.
“Ek moes my kamera ook gebring het,” sê sy toe hulle weer ry. “Daar was ’n tyd toe ek nogal geesdriftig was.”
“En nou nie meer nie?”
Sy skud haar kop.
Hy gee ’n goedige lag. “Ek kan my nie voorstel dat Jack lank genoeg sal stilstaan om ’n foto te neem nie.”
“Presies.”
Hy wei nie verder uit nie en teen die tyd dat hulle van die teerpad afdraai en sy met die aanwysings op haar skoot moet beduie watter kronkelpaadjie hy moet vat, is daar ook nie tyd om oor Jack te dink nie. Sy is heimlik verlig toe hulle voor die houthut stilhou, want dis die eerste keer dat sy die plek op haar eie moes kry.
Die son skyn nou uit ’n blou lug, maar toe hulle uitklim, is dit tog koel. Philip vat die sleutel by haar, sluit die deur oop en begin hulle bagasie indra terwyl sy vensters oopmaak om van die muwwe reuk ontslae te raak.
“Sien jy, daar is twee slaapkamers,” sê sy vir hom. “Dis nie asof ek …” Sy bly stil omdat sy nie weet wat sy eintlik wil sê nie. Sy weet net dat sy nie meer heeltemal in beheer van die situasie is nie. “En hier in die sitkamer is die banke ook beddens as mens die kussings afhaal. Ons was al vantevore hier in ’n groot groep en mense het sommer orals geslaap.”
“Dis baie gerieflik,” stem hy saam.
Sy haas haar na die oop kombuis en begin die kos uitpak. Hy hurk voor die yskas en steek dit aan asof hy sy hele lewe lank met paraffienyskaste werk. Alles is baie skoon en sy onthou vaagweg dat daar die laaste keer ’n huishulp opgedaag het. Meneer De Wet, aan wie die plek behoort, sorg altyd dat alles in ’n goeie toestand is. Die beddens is skoon oorgetrek en in die klein badkamertjie hang sagte handdoeke. Hy verhuur die plek net aan mense wat hy ken.
“Sal ek die ontbyt maak?” vra Philip vir haar. “Ek is nou lekker honger.”
“Nee, nee, ek sal.” Sy steek die gasstofie aan en val weg. Sy het gedink hulle sal sommer by die toonbank eet, maar Philip dra die klein tafeltjie uit na die houtterras buite die voordeur en sy moet erken dat dit wonderlik is om ’n halfuur later in die son te sit met ’n bord eiers en spek en tamatie, om haar net groen bossies en ruwe grys rotse en die geluid van voëls.
“Is dit nie lieflik nie?” vra sy en strek haar bene voor haar uit. “Dis vir my net die saligste plek op aarde en as ek my sin gehad het, was ek elke naweek hier. Dis asof … asof mens hier die enigste mens op aarde is.”
Hy knik, skink vir hulle koffie en met sy oë op die dynserige verte, praat hy. “Wil jy nou vir my vertel wat presies die doel van die naweek is?”
Sy sug en besluit dat eerlikheid die beste is. “Ek wil vir Jack ’n les leer. Ek weet hy hou nie regtig daarvan om hiernatoe te kom nie, maar hy’t gesê hy sal en toe trek hy kop uit. Wil liewer saam met sy vriend uitgaan op sy boot. Hulle gaan duik of so iets.”
“Ek sien.”
Sy kyk vinnig na hom, maar hy sit steeds in die verte en kyk en uit sy profiel word sy niks wys nie. “Dit gebeur nogal dikwels,” sê sy. “Ek dink hy aanvaar my as vanselfsprekend. Hy weet ek is altyd daar en ek vergewe hom elke keer, maak nie saak hoe hy my in die steek laat nie.”
“Weet hy ek is saam met jou hier?” vra hy in ’n veraf stem.
“Nee.”
