gryp die kant van die telefoontafeltjie vas sodat haar kneukels wit deurskyn. Dit was ’n fout. Sy moes nooit gebel het nie. Sy kon haar die vernedering gespaar het. Ná drie maande van skeiding … Is dit al wat hy kan vra?
“Ek … wou net hoor, dis al drie maande … Wat is jou plan?”
Sy kan ’n duidelike sug hoor, maar dis nie ’n sug van ongeduld soos sy dit vertolk nie.
“Mý plan het nog niks verander nie. Ek bly op Rondekuil soos ek jou gesê het. Ek wil dit nie weer bespreek nie. Ek bly by my besluit. Ons het mekaar tog duidelik genoeg verstaan.”
Daar is ’n desperaatheid in haar oë wat hy nie kan sien nie. “Maar …”
“Ek het gewonder wanneer jy na ’n prokureur sal gaan.”
“’n Prokureur? Om … wat te doen?”
“Om met ons egskeiding te begin. Daar is geen sin in om dit langer uit te stel nie. Ek gee jou die versekering dat ek al die skuld op my sal neem. Maar kry tog net klaar daarmee!”
Sy bly soos ’n standbeeld staan, lank nadat sy die hoorbuis op die mik teruggeplaas het.
In die weke wat hierop volg, hou Marlene se ouers haar bekommerd dop, totdat haar ma dit op ’n dag nie langer kan uithou nie. “Ek gaan vir Ben bel, Jan. Marlene kan nie so voortgaan nie. Kyk hoe lyk sy al! Sy is net ’n skaduwee van die meisie wat sy was. Sy stel in niks belang nie. Sit net elke dag in ’n bondeltjie en verlang.”
“Hettie, nee, los die kinders. Ek wil net so bitter graag sien dat sy gelukkig is, maar ek gaan beslis ook nie vir Ben Roux soebat om my dogter terug te vat as hy haar nie meer wil hê nie. Ek sê nie Marlene het hom nie rede gegee om haar te verlaat nie, maar dis ’n swaard wat na twee kante toe sny. Maar ek en jy kan nie twee mense dwing om saam te lewe nie, al is een van hulle ons eie kind.”
“Hul egskeiding word volgende week gefinaliseer, Jan. Dan sal dit vir altyd te laat wees. As daar nog iets te redde is, moet dit nóú gered word.”
“Ek weet, Hettie. Maar miskien is die tyd nog nie ryp nie, is ons kind nog nie ryp genoeg nie. Sy hét baie verander die afgelope maande, maar miskien moet sy nog ’n paar lessies leer, my vrou.”
Marlene verskyn stil in die deur. Sy het haar ma se woorde gehoor en haar mond trek wrang by die aanhoor van haar pa se kommentaar. Miskien moet sy nog ’n paar lessies leer! Lessies waaraan sy bitter hard en alléén sal moet leer.
Hulle gewaar haar in die deur en swyg vinnig. Weer eens tref die geweldige verandering in haar hulle albei. Marlene is nie meer die vlinder wat oor die lewensoppervlak dartel nie. Daar is nou ’n volwassenheid in haar. Sy lyk opeens baie meer na ’n vrou as ’n jong meisie. En hoewel sy maerder is as voorheen, is daar ’n rypheid in haar uiterlike wat die ouerpaar op hierdie oomblik opnuut tref. Sy kom voor hulle staan en gee ’n dapper glimlaggie wat hul ouerharte vasgryp en wring. As Ben haar nou moet sien, sal hy haar kwalik herken, dink Jan van Tonder met ’n pynende hart.
Marlene het skielik, ná sy Ben gebel het, verander. Sy was nog in haarself gekeer, het lang ure in die slaapkamer deurgebring, maar tog was dit asof sy van daardie oomblik af weer stadigaan die drade begin optel het. Of sy haar doelbewus reggeruk het ter wille van haar ouers, weet hy nie, maar sy het tog weer begin deelneem aan die daaglikse lewe. Sy het nie meer geruk as die telefoon skielik lui nie. Sy het nie meer die posbode soos ’n arend dopgehou nie. En hoewel sy glad nie meer uitgegaan het nie, het sy opgehou om die sitkamer uit te vlug as daar mense opdaag en op ’n nuwe, statige wyse haar ma die gaste help onthaal.
Haar vriende het haar al minder probeer oorreed om saam met hulle uit te gaan. Ook hulle het die verandering in haar agtergekom en besef dat Marlene buite hul kring beweeg; skielik nie meer inpas by hul jolige, onbekommerde geselskap nie. Al meer en meer was dit die ouer garde wat haar in hul kring ingetrek het.
Marlene is besig om op die mees pynlike wyse groot te word en volwassenheid te bereik, besef haar pa, en hy wens ’n oomblik dat hy sy vrou nie gekeer het toe sy Ben wou bel nie.
Sy kyk hulle met stil oë aan, hierdie twee mense wat haar so gedra het die afgelope maande, sonder wie se bystand sy nie staande sou gebly het nie. En sy moet hulle vandag weer skok, weer seermaak. Jare lank het sy alles van hulle ontvang, hul liefde as vanselfsprekend aanvaar – soos wat sy Ben se liefde aanvaar en geglo het dat dit vir altyd onherroeplik hare is. Maar dis één van die lessies wat sy moes leer: Liefde is nie vanselfsprekend nie en ook nie onherroeplik nie.
“Mamma, Pappa, daar is iets wat ek julle moet vertel, maar nie voordat julle my iets belowe het nie.”
“Wat is dit, my kind? Enigiets.”
Sy kyk teer na haar ma. Hoeveel sál ’n moeder vir haar kind doen? “Dit gaan nie ’n maklike belofte wees nie, Mamma. Ek het netnou gehoor wat Mamma gesê het, dat Mamma vir Ben wil bel …”
Haar ma se oë is pleitend: “Marlene, sal julle nie maar nog net een maal probeer nie?”
“Nee, Mamma. Ek sal alleenlik na Ben teruggaan as hy uit sy eie, vrye wil na mý terugkeer. Maar hy wil nie. Hy stel nie belang nie. Daarom … dis die belofte wat ek van julle verlang. Julle mag Ben nooit ooit laat uitvind van wat ek julle nou gaan vertel nie. Ek moet eers julle plegtige belofte hê, anders … anders kan ek nie langer hier by julle bly nie.”
“Marlene! Jy dink tog nie daaraan om weg te gaan van ons af nie!” roep haar ma geskok uit.
“Nee, Mamma. In elk geval nie in die nabye toekoms nie. Ek is jammer, want dit klink byna na afpersing en ek bedoel dit nie so nie, maar ek kan alleenlik hier bly as julle my daardie belofte sal gee.”
“Ons begryp nie, my kind. Wat kan …?” begin haar pa, maar sy val hom beleef maar beslis in die rede.
“Pappa sal nou weet, maar eers die belofte …”
Die ouers kyk na mekaar, dan weer na hul dogter. “Nou goed dan, my kind. As dit nie anders kan nie. Ons belowe dat ons Ben nooit sal vertel wat jy ons nou gaan vertel nie, as dit dan werklik die enigste manier is …”
“Dit is die enigste manier, Pappa. Ek sal Ben alleenlik terugontvang as hy uit liefde vir mý terugkeer, en nie omdat … omdat ek sy kind verwag nie.” Hulle staan stom voor haar, en sy vervolg sag: “Gelukkig dra ek klein en het ek baie gewig verloor, maar oor drie maande kan julle jul kleinkind verwag. Ek was reeds by ’n dokter, en daar is niks om oor bekommerd te wees nie.”
“My kind! My kind!” Hettie van Tonder slaan haar arms huilend om haar dogter en oor haar skouer ontmoet Marlene haar pa se oë.
“Dink jy dis reg teenoor Ben, Marlene? Dis tog sy kind ook.”
“Ja, Pappa, maar …” Sy skud haar kop stadig heen en weer. “Ek wil hom nie onder ’n verpligting plaas nie.”
Hy knik, en daar kom trane in sy oë. Dis ’n harde pad wat sy kind kies en hy wonder of sy al sterk genoeg is vir daardie pad, maar hy swyg. Miskien … miskien lê daar vir haar volle wasdom langs hierdie pad.
“Ons staan by jou, my kind.”
“Dankie, Pappa, Mamma. En ek het julle belofte …?”
“Ons het reeds belowe, het ons nie?”
Hy
