in haar posisie tog gedoen het.
Dit sou die óú Marlene ook gedoen het. Maar die nuwe Marlene verkies om haar pad eerder alleen te loop as om Ben te dwing om na haar terug te keer. Hierdie nuwe, sterk dogter van hom …
Dat sy vrou nie soos hy dink nie, besef hy toe sy ’n rukkie later sy studeerkamer binnestap. Hy hou haar teer teen hom vas.
“Jan! Jan! Jy móét Marlene tot ander insigte bring! Sy gaan ’n kind hê. Ben se kind. Besef sy dat sy haar kind sonder ’n pa wil grootmaak? Sy ontneem daardie kind die reg om sy pa te ken – en dit terwyl Ben nog lewe, terwyl sy hom maar net kan laat weet …”
“Daardie dinge besef Marlene terdeë, my vrou. Ek dink nie sy het ligtelik hieroor besluit nie. Ons mag nie inmeng nie, Hettie. Dis háár kind.”
“Maar dinge gaan nooit weer regkom tussen haar en Ben nie! Volgende week word haar egskeiding gefinaliseer!”
“My vrou, ons moet aanvaar en glo dat dit so bestem is. Marlene moes eers leer dat dit nie genoeg is om ’n man net lief te hê nie. Sy weet nou dat ’n vrou haar man ook moet bystaan, dat opoffering onafskeidbaar deel van die liefde is. Ben Roux is ’n man wat hoë eise stel, ook aan homself. En as ons dogter nie aan sy standaarde kan voldoen nie, dan is dit nie vir my om hom te verkwalik nie.
“Ben het Marlene werklik liefgehad, dit weet ons albei. Maar hy is ’n man met selfrespek. Hy is nie ’n skoothond wat hom deur ’n vrou aan ’n halsbandjie laat rondlei nie. En dit is wat Marlene wou doen. Laat ons eerlik en regverdig wees, my vrou. Soos Marlene was, durf ons hom nie verkwalik dat hy haar verlaat het nie. Ben Roux het ’n ryp en volwasse vrou nodig, en ek hoop dat ons dogter nog daardie vrou vir hom sal word. Maar dit neem tyd. Ons moenie ongeduldig wees nie.”
Haar pa is onbewus daarvan dat Marlene hierdie gesprek hoor en dat dit haar tot diepe nadenke stem. Dit bly haar by soos die maande verbykruip en die geboorte nader kom. En daar is genoeg tyd om te dink … en tot insig te kom. Sy weet nou sy het Ben Roux lief. Hoewel hulle destyds baie van mekaar geskei was, was dit die tydjies wat hulle wel bymekaar was wat sin aan haar lewe gegee het. Sy besef nou dat die partytjies en die najaag van plesier sinneloos is in vergelyking daarmee.
In die lang, eensame nagte dink sy baie dikwels aan haar pa se woorde terug en besef met skaamte hoe min sy haar man werklik bygestaan het. Aan liefde het dit nie ontbreek nie, maar bystand het sy nooit gegee nie. En in hierdie dae besef sy ook half verstom: Sy sou Ben nie anders verkies het nie. Dis juis sy beslistheid, sy vaste beginsels, sy definitiewe siening van sake, sy toegewydheid aan sy professie wat hom so manlik gemaak het. In hierdie dae, in retrospeksie, leer sy haar man eers werklik respekteer; leer sy hom waardeer en bewonder vir die man en die mens en die dokter wat hy was; begin sy hom vergelyk met haar vriende en van sy kollegas en weet sy met sinkende sekerte dat sy ’n diamant deur haar vingers laat glip het.
Daar loop min Ben Rouxs op dié aarde rond. Sy was in die bevoorregte posisie om een van hulle te hê en … sy was te blind, te kinderagtig, te selfsugtig om hom te waardeer. En nou het sy hom verloor …
Haar egskeiding is agter die rug. Tipies Ben Roux, het hy haar nooit probeer kontak nie. As hy besluit dat die gewas uit ’n pasiënt uitgesny moet word, doen hy dit kalm, bedaard en beslis. Ook in sy persoonlike lewe was daar ’n belemmerende groeisel en toe hy besluit het dat dit uitgesny moet word, het hy dit presies en vasbeslote gedoen.
Maar wat Ben Roux nie weet nie, is dat hy haar nooit volkome van hom sal kan lossny nie. ’n Onbreekbare band sal hulle vir ewig bind.
Hierdie besef kom opnuut in haar op toe sy eindelik op Ben se dogter se verrimpelde gesiggie in haar arms afkyk. Geen hof, geen formele egskeidingsbrief, geen regter, niks op hierdie aarde, sal ons ooit werklik kan skei nie, Ben, sê sy in haar hart. Sy oorhandig die bondeltjie nuwe lewe aan die suster, kyk kalm na haar ouers en glimlag.
“Sy is nie juis op die oomblik ’n pragstuk nie, Mamma, maar hulle verseker my sy sal darem van daardie oumensplooie ontslae raak!”
Hettie van Tonder kyk haar dogter verontwaardig aan. “Sy is beeldskoon! Skaam jou, Marlene. Sy ís mos pragtig, nè, Jan?”
“Ja … ja,” stem die oupa kamma vertwyfeld saam en knipoog teenoor sy dogter. “Lyk nes haar ouma!”
“Moenie skoor soek nie, Jan van Tonder!” betig sy vrou en moet dan maar saamlag.
Dan versober Marlene se gesig. “Daar is weer iets wat ek wil vra. Ek voel al so skaam.”
“My kind, jy weet tog …”
“Ek weet, Mamma, maar … ek bly net vra. Ek kom blykbaar nooit in die posisie om ook ’n slag te gee nie. Dis verkeerd. My lewe is verskriklik selfsugtig.”
Jan van Tonder glimlag net, sy oë teer. Hoe pragtig is hierdie dogter vandag vir hom. As jong meisie was sy bekoorlik en verfrissend, maar noudat sy vrou en ook moeder is, is daar iets onbeskryflik moois in haar.
“As ons kan help, my kind. Wat is dit?”
“Ek … ek wil vra of julle nie my kind sal … vat nie.”
“Jou kind … vát?”
“Net tydelik, tot ek my opleiding voltooi het, asseblief.”
Daar is verwarring op die ouergesigte.
“Wil jy die een of ander kursus volg? Maar dis ’n puik plan, my kind. En natuurlik sal ons na die kleinding kyk. Julle bly mos by ons in die huis.”
“Nee, Pappa verstaan nie. Ek sal nie by julle in die huis wees nie. Ek sal in die tehuis moet bly. Mamma sal voltyds na die kleintjie moet kyk, as sy kans sien. Ek weet dis ’n geweldige guns wat ek vra. As dit te veel sal verg, sê so, asseblief. Ek het alreeds só baie van julle gevra …”
Haar pa se oë vernou, kyk stip. “Verstaan ek jou reg, my kind? Wil jy verpleegster word?”
Haar oë is helder, byna uitdagend. “Ja, Pappa.”
Hettie frons. “Dis ’n baie harde kursus, Marlene,” probeer sy wal gooi. “Dis tog nie nodig dat jy moet werk nie. Ons kan mos vir jou en die kleintjie sorg.”
“Ek weet, Mamma, maar ek wil graag.” Sy sien die begrip in haar pa se oë, besef dat hy dieper kyk as haar ma en hierdie onverwagse begeerte van haar beter verstaan.
“Is dit vir jou werklik belangrik, Marlene?”
Haar oë blink meteens, maar sy hou haar kop dapper omhoog. “Ek wil, Pappa. Baie graag. Daar is niks wat ek liewer wil doen nie as om Ben se wêreld te leer ken.”
“Ben!” Haar ma se lippe bewe. “Marlene, jy …”
“Ek weet wat Mamma wil sê, maar … moenie my hoop en geloof probeer demp nie. Dit was Ben se laaste woorde aan my: Ek moet oorstap na sý wêreld. Dis die enigste manier. Toe kon ek nie, maar nou kan ek … as Ma my sal help, asseblief. Dit sal net vir vier jaar wees. Ek weet dis ’n veeleisende kursus. Maar ek sal deurbyt. Ek moet. Want ek moet Ben se wêreld leer ken, en ek moet volgende keer verstaan. As daar ’n volgende keer gaan wees.”
“Dan … glo jy nog dat jy en Ben …?”
“Ek hoop, Mamma. Dis al waarop ek die afgelope maande gelewe het. Op hoop,” erken sy. “En netnou, met Ben se kind in my arms,
