czemu? Jedyna różnica jest taka, że wtedy Charlie została porwana, bo posiadała coś cennego. Tym razem zabrali ją przez nieporozumienie – a kiedy zdadzą sobie z tego sprawę, stanie się dla nich zbędna! I wówczas… – Betty urwała.
– Wówczas znajdzie się w prawdziwym niebezpieczeństwie – dokończyła za nią Fliss, która oddychała coraz bardziej nerwowo. Załamała ręce i podeszła do szafy, żeby się przebrać, chociaż na jej twarzy wahanie wciąż walczyło o prymat ze strachem. – W porządku, załóżmy, że ją nawet znajdziemy. Jak zamierzasz ją odbić? Chyba nie siłą, bo parskną nam śmiechem w twarz.
– To prawda – przyznała Betty – ale może zdołamy ich przechytrzyć. Mamy dwie rzeczy, których nie mają prawdziwi strażnicy. – Zabrała z komody matrioszki. – Po pierwsze, nie będą się z nas śmiali, jeśli nas nie zobaczą. – Gdy tylko otworzyła laleczki, na łóżku pojawiła się Błądka – przycupnięta na krawędzi, jakby po głowie chodziły jej myśli o ucieczce. – Po drugie, mamy ją, a ona ma odpowiedzi. Jeżeli nie wszystkie, to chociaż część.
– Wydawało mi się, że Błądka ma odejść – przypomniała siostrze Fliss. – Nie możemy ryzykować, że złapią nas razem.
– Do tej pory udawało nam się ją ukryć. – Betty z determinacją sznurowała buty. – Poza tym, czy mamy wybór? Nie wiem, czego oni od niej chcą, ale wygląda na to, że to klucz do odnalezienia Charlie. – I przyprowadzenia jej całej i zdrowej do domu. Naszły ją nagle ponure myśli: a gdyby tak… wymienić Błądkę na Charlie? Zalała ją fala wstydu, nie potrafiła jednak całkowicie odrzucić tego pomysłu. Bezpieczeństwo Charlie stało na pierwszym miejscu, bez względu na cenę.
– A co z tym? – Fliss wskazała na ognik, który wyłonił się spod łóżka i krążył teraz wokół stóp Błądki. – Dziewczynkę ukryjemy. Z nim nie pójdzie tak łatwo.
– Hmm. Co racja, to racja… – Betty wpatrywała się zamyślona w kulę blasku. – Może po prostu wypuścimy go na mokradłach?
– Eee, ale wiecie, że ja was słyszę? – odezwała się milcząca dotąd dziewczynka. Cicho, lecz zdecydowanie. Odgoniła ognik z powrotem do lampki. – Z góry ostrzegam, że nie pozbędziecie się go tak łatwo.
– Ale co to jest? – chciała wiedzieć Fliss. – I dlaczego nie chce się od ciebie odczepić?
Błądka nie odpowiedziała.
– Słuchaj, musisz wreszcie zacząć mówić – zganiła ją ostro Betty. – Będziemy potrzebowały pomocy, żeby odnaleźć siostrę, a nie mamy chwili do stracenia! Z każdą minutą Charlie się od nas oddala. Czy domyślasz się, kim byli ci mężczyźni i dlaczego ją zabrali? Czego mogli od ciebie chcieć?
Błądka przełknęła ślinę przez ściśnięte gardło.
– Wiem, czemu ją zabrali, ale… – Zawahała się. – Jeśli wam powiem, będziecie musiały pomóc także mnie.
Betty popatrzyła na Fliss. W tej chwili były w stanie obiecać cokolwiek – szczerze lub nie – byle tylko zwiększyć swoje szanse na uratowanie Charlie.
– A co miałybyśmy dla ciebie zrobić?
Błądka wpatrywała się w matrioszki z mieszaniną fascynacji i lęku.
– Muszę się gdzieś dostać – powiedziała w końcu. – Ale wątpię, żebym mogła to zrobić w pojedynkę. To daleko stąd, potrzebowałabym łodzi i…
– Mamy łódź. – Betty starała się nie dać po sobie poznać zniecierpliwienia. – Po prostu powiedz, dokąd musiałybyśmy cię zabrać.
– Chyba łatwiej będzie pokazać. – Dziewczynka sięgnęła w fałdy porwanej sukienki i wydobyła z nich kawałek woskowanego papieru, pożółkły ze starości i poprzecierany od wielokrotnego składania i rozkładania.
Betty chwyciła go ostrożnie. Serce znów zabiło jej mocniej – tym razem nie ze strachu, ale z podniecenia. Ostrożnie rozłożyła kartkę, choć zanim to jeszcze zrobiła, wiedziała, że ma do czynienia z bardzo starą mapą. Była narysowana odręcznie czarnym tuszem, w rogu widniała ozdobna róża wiatrów. Jej piękno zapierało dech w piersi, gdy jednak Betty przyjrzała się uważniej detalom, zmarszczyła skonsternowana brwi.
– Przecież to zwykła mapa Wronoskału i okolic – stwierdziła Fliss, która zaglądała jej przez ramię. – Nie masz dokładnie takiej samej?
– Nie bardzo… – mruknęła Betty, solidnie nad czymś główkując. Odwróciła się do Błądki. – To znaczy, jasne, mam różne mapy Wronoskału, ale większe i bardziej szczegółowe. Na tej Wronoskał i Wyspy Żałosne są zbyt małe, żeby pomieścić wiele informacji. Ta mapa skupia się na wodzie, choć nie ma tam niczego prócz tego starego wraku. – Podrapała się po głowie. – Dziwna ta mapa. To gdzie dokładnie chcesz dotrzeć?
Błądka przygryzła niepewnie wargę, aż w końcu przycisnęła drżący palec do papieru.
– Tutaj.
Betty przyjrzała się uważnie wskazanemu miejscu i zaczęła się zastanawiać, czy dziewczynce, jak to czasem mawiała babka, nie brakuje piątej klepki.
– Błądko, tutaj niczego nie ma.
Błądka bez słowa sięgnęła do kieszeni i położyła na dłoni Betty niewielki przedmiot – okrągły szary kamień z dziurką pośrodku.
– Wiedźmi kamień? – Betty przeciągnęła kciukiem po jego powierzchni. Była chropowata od pozostałości maleńkich pąkli. – Babka też ma taki. Ponoć przynoszą szczęście, strzegą przed złem…
– I pozwalają widzieć rzeczy, których gołym okiem nie widać – dodała Fliss. – Pamiętasz? Babka opowiadała nam, że kiedy się popatrzy przez taki kamień, można zobaczyć duszki i różne inne niesamowite stworzenia.
Betty przewróciła oczami.
– Taa, jasne… Najbardziej niesamowita rzecz, jaka spotkała moje g o ł e o k o dzięki temu przeklętemu kamieniowi babki, to piasek, przez który dostałam łzotoku.
– Ale ten jest inny – szepnęła Błądka.
Na te słowa Betty przeszedł dreszcz. Uniosła kamień do twarzy i z wrażenia zachłysnęła się powietrzem, bo na mapie, tam gdzie dotąd była wyłącznie woda, pojawiło się coś nowego.
– Nic z tego nie rozumiem… – Odsunęła wiedźmi kamień od oka i znów przysunęła. – Jak to w ogóle możliwe?
– Ale co? – niecierpliwiła się Fliss. – Co tam jest? No, daj zobaczyć!
Betty podała kamień siostrze. Spojrzała na Błądkę, przepełniona zdumieniem, strachem i pytaniami – tak wieloma, że nie wiedziała, od którego zacząć.
– To wyspa – wychrypiała, wciąż nie dowierzając.
Rozdział siódmy
Dziób Szachraja
