a Betty nie zamierzała tłumaczyć teraz siostrze, gdzie spotkała Pike’a. Wydarzyło się to na mokradłach poprzedniego roku, gdy trzy siostry wyruszyły w podróż, żeby pokonać rodzinną klątwę.
Przesunęły się, wpuszczając Pike’a i Minchina do gospody. Fliss zaryglowała drzwi.
– Tak się zastanawiam… Pokazałyście im może akt urodzenia swojej siostry? – zapytał Minchin, gdy podeszli do kontuaru. Mówił uprzejmiej niż Pike, miał też łagodniejszą twarz. Wyciągnął z kieszeni notes, otworzył go i zapisał coś ołówkiem.
– Tak. – Fliss pobiegła na górę, by wrócić po chwili z naręczem dokumentów z puszki po ciastkach Buni Wspacznej. – Proszę, to akt urodzenia Charlie. Ale oni stwierdzili, że to niczego nie dowodzi, więc i tak ją zabrali.
– Z powrotem na Udrękę? – upewnił się Pike.
Betty pokiwała słabo głową.
– Tak przynajmniej twierdzili, skoro jednak nie byli prawdziwymi strażnikami…
To niby po co mieliby zabierać Charlie na Udrękę? Strach w oczach Fliss zdawał się odzwierciedlać ten, który Betty czuła w sercu. No i co zrobią ich siostrze, gdy już zdadzą sobie sprawę ze swojego błędu?
Pike odwrócił się pośpiesznie do Minchina.
– Musimy się dostać do portu, i to prędko. W takiej mgle nie zaszli daleko. Zapalimy latarnie i roześlemy na mokradła zespoły poszukiwawcze.
– A co z drugą parą strażników? – dopytywała Fliss. – Możecie poprosić ich o pomoc?
– Najpierw musielibyśmy ich znaleźć – zauważył Minchin. – Ale jeśli ci oszuści rzeczywiście byli ubrani w mundury… – Urwał i przełknął ciężko ślinę. – Cóż, wnioski nasuwają się same. W każdym razie nie wygląda to dobrze.
– Nie rozumiem tylko, po co aresztowali też babkę. – Owalna twarz Fliss była biała jak papier. Nawet jej usta, przeważnie intensywnie różowe, okropnie pobladły. – Jeśli zależało im wyłącznie na dziewczynce, zabieranie babki to tylko niepotrzebny kłopot.
– Wcale nie planowali tego robić – zgadywała Betty. – Chcieli nas wyłącznie nastraszyć. Stworzyć pozory i wytrącić nas z równowagi.
Przesadna reakcja Wywęsza nagle nabrała sensu. Babka wcale nie zasłużyła na aresztowanie, ale pokaz siły fałszywych strażników zmusił Betty i Fliss do uległości.
Pike długo przyglądał się Betty.
– Czy powinniśmy wiedzieć coś jeszcze? – zapytał wreszcie. – Cokolwiek, co mogłoby nam pomóc odnaleźć waszą siostrę?
Betty pokręciła głową, myśląc o Błądce, która ukrywała się w pokoju na górze i pewnie podsłuchiwała ich rozmowę.
– Nie – rzuciła beznamiętnie. Jedno krótkie słowo, a jakie wielkie kłamstwo.
– W takim razie powinniśmy natychmiast zarządzić poszukiwania – zdecydował Pike.
– Przydałby się opis dziewczynki. A najlepiej fotografia – przypomniał Minchin.
Betty podała mu niewielkie zdjęcie z półki nad kasą. Charlie, jak to Charlie, szczerzyła się na nim od ucha do ucha.
– Proszę. To zdjęcie z początku zeszłego roku, teraz brakuje jej górnych jedynek.
– Błagam was – odezwała się Fliss drżącym głosem. – Znajdźcie ją i przyprowadźcie bezpiecznie do domu, dobrze?
Minchin pokiwał ponuro głową i schował fotografię do kieszeni.
– Jesteś już pełnoletnia? – zwrócił się do Fliss Pike.
– W przyszłym miesiącu ko-kończę siedemnaście lat – odparła drżącym głosem dziewczyna.
– Dobrze. W takim razie możesz się zajmować tą małą.
Gdyby nie złowrogie okoliczności, Betty oburzyłby ten komentarz. Miała przecież trzynaście lat i nie potrzebowała niańki. Ale to nie był dobry moment na sarkastyczne uwagi i przewracanie oczami; teraz należało trzymać buzię na kłódkę i mieć oczy szeroko otwarte.
Strażnicy chwilę później wyszli i siostry po raz drugi tej nocy musiały zamykać za nieoczekiwanymi gośćmi drzwi gospody. Kiedy rygiel wskoczył na miejsce, Fliss oparła czoło o ciemne drewno i wydała z siebie zdławiony szloch. Betty, która znajdowała się w połowie drogi do schodów, zamarła i odwróciła się, zniecierpliwiona i pełna obaw. Wiedziała, że jeśli jedna z nich się teraz rozklei, ta druga pewnie też nie zdoła powstrzymać łez. Nie mogły sobie na to pozwolić.
– Hej, głowa do góry – rzuciła. – Wiem, że się stresujesz, ale to nie jest dobry moment na płacz. Łzy nie pomogą ani nam, ani tym bardziej Charlie. – Ruszyła na piętro, przeskakując po dwa stopnie naraz.
– Nie pomogą Charlie? – Fliss próbowała za nią nadążyć. – A co jej niby pomoże? Przecież tu utknęłyśmy, pośrodku mgły, i…
– Nie, Fliss. – Po dotarciu na piętro Betty skręciła do pokoju, po czym zaczęła wyciągać z szafy ciepłe ubrania. – Nigdzie nie utknęłyśmy, właśnie o to chodzi – skoro tamci strażnicy byli oszustami, to nie ma żadnego zakazu! – Wyciągnęła z kieszeni szlafroka Hopsasę i podrzuciła go Fliss. – Łap.
– Fuj! – krzyknęła dziewczyna i wzdrygnęła się, gdy gryzoń próbował uciec jej z rąk. – Przecież wiesz, że nie znoszę takich wiercących się stworzeń! Nie mogę go odłożyć?
– Jasne, ale to ty przekażesz później Charlie, że pożarł go Oj. – O ile jeszcze kiedykolwiek ją zobaczymy, odezwał się upiorny głosik w myślach Betty. Potrząsnęła głową, żeby uciszyć Hopsasę. – Po prostu potrzymaj go przez chwilę, na litość wron!
Fliss skrzywiła się, ale ściskała szczura w dłoniach, które na wszelki wypadek wyciągnęła daleko przed siebie.
– To co właściwie planujesz? – zapytała.
– A jak ci się wydaje? – odparowała Betty, odrzucając na bok szlafrok i koszulę nocną. – Idę szukać Charlie.
Grzebała przez chwilę w szufladzie z wełnianymi pończochami, aż znalazła najmniej dziurawą parę. Gdy usiadła na łóżku, poczuła, że materac ugina się pod niewidzialnym ciężarem Błądki, która słuchała w milczeniu. Błędny ognik zniknął z lampki, ale jego delikatny blask sączył się spod łóżka.
– Zamierzasz w-wyjść w noc? – zająknęła się Fliss. – Ale przecież szukają jej strażnicy, ci prawdziwi. Może warto byłoby zdać się na nich?
– Przecież oni znają tylko połowę prawdy! – rzuciła w złości, wkładając już buty. Naciągnęła na sukienkę gruby sweter, po czym zabrała Fliss Hopsasę i schowała go do kieszeni. – Zresztą wiesz równie dobrze jak ja, że nie należy ufać strażnikom. Połowa z nich jest skorumpowana! Spójrz tylko na Palczastego. A ta dwójka,
