ale ty masz piętnaście lat.
– Wczoraj powiedziałaś, że jestem dojrzalszy od Victora Dixona.
– Z nim też nie chciałabym chodzić.
Gardło Woody’ego zacisnęło się, a jego głos zrobił się ochrypły.
– Dajesz mi kosza?
– Tak, i to zdecydowanie. Nie chcę chodzić na randki z chłopakiem o trzy lata młodszym.
– A mogę cię zaprosić za trzy lata? Wtedy będziemy rówieśnikami.
Roześmiała się.
– Przestań żartować, bo głowa mi pęka.
Woody postanowił, że nie będzie ukrywał bólu. Co ma do stracenia?
– A więc co miał znaczyć wczorajszy pocałunek? – spytał zdławionym głosem.
– Nic.
Pokręcił smutno głową.
– Dla mnie coś znaczył. To był najlepszy pocałunek w moim życiu.
– O Boże, wiedziałam, że popełniam błąd. Było fajnie, mnie też się spodobało, możesz sobie pochlebiać, masz do tego prawo. Wspaniały z ciebie chłopak i bystry jak nie wiem co, ale buziak to nie wyznanie miłości, Woody, choćby nie wiem jak wielką sprawił ci frajdę.
Znaleźli się w pobliżu czoła pochodu i Woody dostrzegł cel marszu: wysoki mur otaczający Zakłady Metalowe Buffalo. Zamkniętej bramy pilnowało kilkunastu lub więcej strażników zakładowych. Byli to groźnie wyglądający mężczyźni w jasnoniebieskich uniformach przypominających mundury policyjne.
– A ja byłam pijana – dodała Joanne.
– Ja także – przyznał Woody.
W ten żałosny sposób próbował ocalić resztki godności, a Joanne okazała się wielkoduszna i udawała, że mu wierzy.
– Wobec tego oboje się wygłupiliśmy i zwyczajnie powinniśmy puścić to w niepamięć.
– Taaak – rzekł Woody, odwracając głowę.
Doszli pod fabrykę. Czołówka pochodu zatrzymała się przed bramą, ktoś zaczął przez tubę wygłaszać przemówienie. Woody przyjrzał mu się i rozpoznał miejscowego działacza związkowego Briana Halla. Ojciec Woody’ego znał go i lubił. Kiedyś, w nieokreślonej bliżej przeszłości, współpracowali na rzecz wygaszenia strajku.
Demonstranci wciąż napływali i na ulicy powstał zator. Straż fabryczna blokowała dojście do bramy, choć ta pozostawała zamknięta. Woody zauważył w rękach ochroniarzy policyjne pałki.
– Nie podchodzić do bramy! – krzyczał jeden. – To własność prywatna!
Woody uniósł aparat do oka i pstryknął zdjęcie.
Tył pochodu napierał na jego czoło. Chłopak wziął Joanne pod rękę, żeby wyprowadzić ją z tłumu, był jednak straszny ścisk i nikt nie chciał usunąć się z drogi. Woody zauważył, że mimo woli przybliża się do bramy i strażników z pałkami.
– Sytuacja nie jest dobra – powiedział do Joanne.
Ona jednak zarumieniła się z podniecenia.
– Te łotry nas nie powstrzymają! – krzyknęła.
– Słusznie! – zawtórował jakiś mężczyzna. – Nie damy się!
Demonstrantów dzieliło od bramy dziesięć metrów albo więcej, lecz strażnicy niepotrzebnie zaczęli ich odpychać. Woody zrobił drugie zdjęcie.
Brian Hall, który wykrzykiwał przez tubę zdania o łotrach na usługach właściciela i oskarżycielskim gestem wskazywał policjantów, nagle zmienił ton i zaczął nawoływać do spokoju.
– Odsuńcie się od bramy, bracia. Wycofajcie się, nie chcemy zadymy.
Strażnik pchnął jakąś kobietę tak mocno, że się zatoczyła. Nie upadła, ale krzyknęła. Towarzyszący jej mężczyzna zwrócił się do ochroniarza:
– Wyluzuj trochę, kolego.
– Szukasz zaczepki? – rzucił tamten wyzywająco.
– Popchnąłeś mnie! – wrzasnęła kobieta.
– Cofnąć się! – krzyknął strażnik, unosząc pałkę. – Do tyłu!
Woody pstryknął zdjęcie w chwili, gdy padł cios.
– Ten sukinsyn uderzył kobietę! – oburzyła się Joanne i zrobiła krok w stronę napastnika.
Jednak większość demonstrantów zaczęła się cofać. Gdy odwrócili się od bramy, ochroniarze ruszyli za nimi, popychając, kopiąc ich i okładając pałkami.
– Nie uciekajmy się do przemocy! – wołał Brian Hall. – Strażnicy, wycofajcie się! Nie używajcie pałek!
Któryś z ochroniarzy wytrącił mu tubę z ręki.
Część młodych demonstrantów zaczęła się odgryzać. W tłum wkroczyło kilku prawdziwych policjantów. Nie robili nic, by powstrzymać fabrycznych ochroniarzy. Aresztowali każdego, kto stawiał tamtym opór.
Strażnik, który wywołał rozróbę, przewrócił się, a dwóch uczestników pochodu zaczęło go kopać.
Woody zrobił zdjęcie.
Joanne wrzeszczała. Rzuciła się na jakiegoś strażnika i podrapała go po twarzy. Mężczyzna wysunął rękę, żeby ją odepchnąć, i być może niechcący trafił ją w nos. Upadła na ziemię, z nosa popłynęła krew. Strażnik uniósł pałkę, lecz Woody złapał Joanne w pasie i szarpnął do tyłu. Pałka śmignęła w powietrzu.
– Musimy się stąd wydostać! – krzyknął chłopak.
Cios w twarz osłabił jej gniew i nie opierała się, gdy odciągał ją od bramy. Aparat fotograficzny kołysał się zawieszony na szyi Woody’ego. Wśród demonstrantów wybuchła panika, ludzie przewracali się, a inni deptali po nich, próbując uciekać.
Woody był roślejszy od większości z nich i zdołał jakoś utrzymać siebie i Joanne na nogach.
Przedarli się przez ciżbę i uniknęli ciosów pałek. W końcu tłum się przerzedził. Joanne uwolniła się z uścisku chłopaka i oboje zaczęli biec.
Odgłosy starć ucichły. Woody i Joanne pokonali kilka zakrętów i po minucie znaleźli się na pustej ulicy wśród fabrycznych zabudowań i zamkniętych w niedzielę magazynów. Zwolnili kroku, łapiąc oddech, Joanne zaczęła się śmiać.
– To było takie podniecające! – wysapała.
Woody
