nie czekały, nim śmierć zabierze go na dobre. Wyżarły jego oczy i szarpały skórę, choć Drago żył jeszcze.
– Dość ponura historia – zawyrokował Bjarni.
– I, jak widać, jeszcze nie doczekała się końca. Słychać wciąż głos wiedźmy, a Radogan za nim podążył. Elinai przyzywa go. Tak ma na imię. Stęskniła się pewnie. Może nic nie wie o jego śmierci?
– Tylko czy on ją słyszy?
– Wzywa go być może dawna miłość, pewnie na tyle mocna, że nie wygasła po śmierci. Albo chęć zemsty, jeśli rozeznał się w oszustwach swej kochanki, bo przecież i ona nie powiedziała mu pewnie nic o tym, że zachodzi do niej Drago.
– Muszę odnaleźć tą, którą zwiecie Elinai – powiedział Bjarni i ruszył w kierunku swego rumaka. – Skoro Drago wyzbył się całego srebra, które zrabował, nietrudno domyślić się, kogo nim obdarzył. Mówisz, że znajdę ją za wzgórzem?
– Tak – potwierdził Ulve. – Szlak jest prosty, trudno zabłądzić, chyba że w bezgwiezdną noc.
– Gdybym zgubił drogę, pójdę za Radoganem. Albo podążę za głosem, który słychać tak wyraźnie – dodał, wsłuchując się w pieśń przynoszoną przez wiatr. Widać było, że spojrzenie Bjarniego stało się nieobecne.
Ulve zmarszczył tylko brwi.
– Zapomnij o tym, panie – powiedział. – Iść za głosem wiedźmy… to pierwsza rzecz, o której nie wolno ci nawet myśleć.
Wyżej w górach wicher zawodził głucho. Wystarczyło wznieść się granią nieco ponad połać chmur, by zobaczyć śniegi, które nigdy nie tajały. Otwierająca się przed oczami przestrzeń wydawała się ogromna, ale w czeluściach zapadającego zmierzchu Bjarni dostrzegł niewyraźny ognik, który przyciągnął jego uwagę. Gdzieś niżej, w niecce pełnej ośnieżonych, skarlałych drzew, czernił się kształt niewielkiej, zagubionej pośród pustkowia chaty.
Popędził swojego rumaka i obejrzał się za siebie. Szara postać krok za krokiem brnęła przez śnieg i półmrok odchodzącego dnia, czerwieniącego się łuną pomiędzy zachodnimi szczytami. Radogan wciąż nie chciał oddać się pod władanie śmierci.
Bjarni pragnął być pierwszy, spiął zatem rumaka i ruszył w dół stoku. Co go tak pospieszało? Dlaczego nie czekał na świt? Spojrzenie kruczowłosego mężczyzny szukało celu podróży.
Porzucona pośród bieli chata była niczym zachęta, zaproszenie, które nie znało odmowy. Ściana gór majaczyła w tle, a cienie przesuwały ukradkiem. Wicher zamilkł, jakby ostrzegając domownika przed przybyszem. Bjarni, depcząc płachtę zalegającego w górach śniegu, parł przed siebie. Rumaka zostawił u progu doliny, bo zwierzę roztropnie nie chciało iść dalej.
Chata była niewielka, jakby sklecona naprędce, a jednak nie można było oprzeć się wrażeniu, że stoi tutaj odkąd w górach znaleźli się ludzie, opierając się zimom, wichrom i uciekającym wiekom. Z dziury w poszyciu unosił się dym. W oknie widać było światło. Ktoś musiał znajdować się w środku.
Gdy Bjarni uchylił drewniane drzwi zbite z prostych desek, ukazał mu się żywy blask płomienia, który tańczył w palenisku. Bijąca stamtąd łuna wyławiała z ciemności kształty. W izbie stało kilka beczek i skrzynia – spora, okuta w stal. Przy palenisku znajdowało się posłanie. Gliniane naczynia zawieszono na ścianie, przysłoniętej częściowo pledem. Do tego skóry, futra, drogie materie, jakaś wysadzana srebrem tarcza. Całkiem sporo, jak na samotną chatę w nieprzystępnych górach.
Bjarni podszedł ostrożnie do skrzyni, przyklęknął i uchylił wieko. W środku zobaczył srebrne naczynia, parę złotych monet, naszyjniki z bursztynami, zdobne suknie ułożone na dnie.
– Po co komuś majątek, gdy żyje jak dzikie zwierzę, u progu puszczy… – szepnął do siebie.
Poruszył się, czując dotyk na ramieniu. Kątem oka zobaczył wysuszoną, starczą dłoń, z długimi, popękanymi paznokciami. Obrócił się szybko i sprawnym ruchem pochwycił nadgarstki kobiety.
Pokrytą siatką głębokich zmarszczek twarz wiedźmy, zakrywały długie, siwe włosy. Uśmiechała się i mówiła coś, czego Bjarni nie mógł usłyszeć, ukazując częściowo bezzębną szczękę.
I ten wzrok. Wydawało się, że w oczach, w których czaiło się szaleństwo, widać tylko czarne źrenice.
Bjarni popchnął staruchę, która upadła na posłanie. Wiedźma wyciągnęła w kierunku gościa szponiastą dłoń i wykrzywiła twarz, poruszając ustami.
– Nie tak sobie wyobrażałem dziewczynę, której słodki głos przyniósł mi wiatr zza wzgórz – powiedział Bjarni z uśmiechem. – Ale przecież najbardziej zwodnicze są zaklęcia tych głosów, którym nie trzeba słów. Pewnie nie taką zobaczyli cię również Drago i Radogan… Nie obawiaj się. Przyszedłem tylko po tę część srebra, którą zostawił u ciebie starszy z braci, nagradzając zapewne za miłość lub ulegając podszeptom twych zaklęć. Zabiorę to, co należy do mojego pana i nie zobaczysz mnie już nigdy.
Wiedźma poruszyła się niespokojnie. Chciała doskoczyć do Bjarniego i rzucić mu się do gardła, ale mężczyzna wyciągnął miecz. Oprócz blasku złota, srebra i bursztynu, także błysk stali miał swoją wymowę. Bjarni, nie spuszczając wzroku z tej, którą ludzie z gór zwali Elinai, zaczął ładować srebro do sakwy.
Nagle w półmroku błysnęło tajemnicze światło, a z paleniska podniósł się barwny dym. Wiedźma ukradkiem wrzuciła coś do ognia. Bjarni nie zdążył jej powstrzymać.
Purpurowa mgła oplotła mężczyznę w duszącym uścisku, a świat zawirował przed jego oczami.
Otaczała go bujna łąka pełna kwiatów. Choć nie widział dalej niż na kilka kroków, to jednak czuł nieprzebytą, oddaną pod władanie wiośnie przestrzeń. Wiatr poruszał morzem traw, zsyłając usypiający poszum i przynosząc zapach wonnych ziół, który uderzał w nozdrza. Niebo skrzyło się. Słońce zawisło wysoko, rażąc oczy. Gałęzie wyrastającego pośród łąk sadu uginały się od owoców. Daleki zamek piętrzył się na wzgórzu. Świat wydawał się młody.
Bjarni usłyszał jej głos, pełen barw, przywołujący odległe obrazy. W tym śpiewie było zaklęcie zsyłające spokój i siłę. Zmysły podporządkowywały się mocy pieśni, kształtując świat wokół według melodii pełnej ciepła.
Wyłoniła się w końcu z zieleniącej się przestrzeni, naga. Ciągnęła za sobą tren długich, jasnych włosów, który częściowo osłaniał smukłe ciało. Bjarni miał wrażenie, że dziewczyna płynie przez trawy, że one rozchylają się pod jej stopami. Na twarzy widać było uśmiech. Miała usta koloru krwi i czarne oczy, w których zobaczył własne odbicie.
– Kim jesteś? – zapytał.
– Znasz moje imię – odpowiedziała.
Uświadomił sobie, że słyszy jej głos, a miał przecież zatkane uszy. Ale dziewczyna
