będziemy nawet musieli wrócić do Starlight, żeby uzupełnić zapasy.
Styke zacisnął zęby, aż zgrzytnęły, i wymienił z Szakalem długie spojrzenia. Dwadzieścia dni, zanim ponownie spotkają się z Ibaną i resztą. Dwadzieścia dni dłużej, niż planowali. To była przeklęta katastrofa! Przez moment zastanawiał się, jak bardzo zły obrót mogłyby przybrać sprawy, gdyby jednak zamachał Bonnie nożem przed nosem. Może i miał reputację, ale marynarze mieli nad lansjerami przewagę liczebną trzy do jednego, a do tego byli mu niezbędni, by dotrzeć do brzegu. Ostatnie, czego potrzebował, to wzniecenie buntu, i to przeciwko sobie samemu.
Statek ze skrzypieniem robił zwrot, tak że okręty dynizyjskie znalazły się za nim, a brzeg po lewej. Marynarze pokrzykiwali i biegali po pokładzie, wprowadzając w życie rozkazy pani kapitan w imponująco krótkim czasie.
Myśli Bena pomknęły ku starym mapom w kajucie Bonnie – najbardziej aktualnym mapom Dynizu, jakie były dostępne, co oznaczało, że linię brzegową wykreślono starannie i zgodnie z rzeczywistością, jednak głębi lądu nie widział nikt obcy od ponad stu lat. To jednak nie powinno sprawić jakiejkolwiek różnicy, przynajmniej nie w kwestii planów Styke’a.
– Znajdź miejsce, gdzie możemy wylądować – zarządził.
– Że co proszę? – Bonnie poderwała głowę, a na jej twarzy odmalowało się bezbrzeżne zdumienie.
– Słyszałaś. Podpłyń do brzegu, jak się da najbliżej, i rzuć kotwicę. Chcę, żeby oba twoje dźwigi ruszyły do pracy i wrzuciły moje konie do wody. Daj nam trzy łodzie i wszystkie nasze zapasy, a potem możesz sobie uciekać przed fregatami ile dusza zapragnie i płynąć prosto do Starlight.
– Jesteś obłąkany!
Styke postukał opuszkami w ostrze noża.
– Znajdź nam plażę, na którą dopłynie mi dwadzieścia pięć koni i przy tym nie pozabijam ich wszystkich.
– Nie będziesz potrzebował nas, żeby wrócić do Fatrasty?
– Nie, jeśli zdołam spotkać się z resztą floty.
– I chcesz to osiągnąć, wędrując lądem?
Styke wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Z wyraźnym wahaniem Bonnie skierowała wzrok ku brzegowi i westchnęła ze zmęczeniem.
– Chyba jesteśmy niedaleko takiego miejsca. Wydam rozkazy. Powiedz swoim ludziom, by byli gotowi w ciągu godziny. To będzie najszybsze lądowanie, jakiego doświadczyli. – Bonnie oddaliła się, wyszczekując rozkazy, a Styke ponownie odwrócił się do Szakala.
– Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – upewnił się Palo.
– Ani trochę – oświadczył Styke. – Ale wolę przedzierać się setki mil przez bagna, niż siedzieć na tym przeklętym statku przez kolejne trzy tygodnie i niecierpliwie przebierać nogami.
– A jeśli Ibana nie dotrze nigdy na miejsce spotkania?
– W takim razie to będzie najkrótsza inwazja w historii. – Ben ukląkł i otoczył Celine ramieniem. – Jak dobrze pamiętasz to gówno, którego uczył cię ojciec?
Zerknęła na niego podejrzliwie.
– Mówiłeś, że już nigdy nie będę musiała kraść.
– Nie chcesz?
– Tego nie powiedziałam.
– To dobrze, bo chciałbym, żebyś zwinęła Bonnie jej mapy Dynizu.
Celine zmarszczyła brwi.
– Jeśli mnie złapie, wyrzuci mnie za burtę.
– Zamierzamy zrobić coś bardzo głupiego i te mapy są jedynym sposobem, żeby nam się udało. Poza tym i tak wszyscy wylecimy za burtę.
Celine zastanawiała się przez chwilę, po czym posłała Styke’owi szelmowski uśmiech, którego, Ben gotów był przysiąc, nauczyła się od Ka-poel.
– Dobrze, zrobię to. Ale dopiero jak będziemy wsiadać do łodzi. Tym sposobem uciekniemy.
– Mądrala. A teraz idź, obudź Ka-poel. Powiedz jej, że jest w domu.
Styke stał na skalistym wzniesieniu i patrzył, jak „Hyz” znika za załomem plaży, płynąc na północ pod pełnymi żaglami. Za nim sunęły po falach dwie dynizyjskie fregaty, nieco dalej niż strzał z armaty. Były blisko, ale kapitan Bonnie nie miała wątpliwości, że zdoła im umknąć. Dynizyjczycy wystrzelili raz z niewielkiego działa na dziobie, lecz pocisk spadł z pluskiem do wody. Styke odczekał, aż „Hyz” zniknął zupełnie, zszedł ze wzniesienia i pomaszerował do ujścia niewielkiej rzeczki, gdzie jego ludzie rozładowywali łodzie.
– Melduj – polecił Szakalowi, rozchlapując przy tym wodę. Łypnął na bagiennego smoka o długim pysku, który wylegiwał się na wpół zanurzony kawałek w górę rzeczki.
– Wszyscy dotarli do brzegu cali i zdrowi. – Szakal zassał nieco powietrza przez zęby. – Jeden z zapasowych koni wpadł na rafę i złamał nogę. Musieliśmy go dobić.
– Tylko jeden? – Ben słyszał rozpaczliwy kwik zwierzęcia i strzał, który położył kres cierpieniu.
– Tylko jeden – potwierdził Szakal.
– W takim razie poszło lepiej, niż się spodziewałem.
Jęknął w duchu. Mieli pięć dodatkowych koni i ponad sto mil dziczy przez sobą. Będą musieli zmierzyć się z trudnym terenem, bagiennymi smokami, wielkimi wężami i czym jeszcze tylko otchłań zechce im rzucić pod nogi na tym przeklętym kontynencie. Spodziewał się, że stracą o wiele więcej, zanim dotrą do Ibany. Ale miał pod stopami stały ląd i to było miłe uczucie. Przynajmniej znów był panem swego losu.
– Każdy dostał swoją zbroję?
– Tak. Markus zajął się Amrekiem. Sunin pomaga Celine osiodłać Margo.
– Siodła się nie zmoczyły?
– Nie. Tylko Sunin upuściła swój karabin. Musiałem dać jej jeden z zapasowych.
Styke wywrócił oczami.
– Dlaczego ona jest taka stara?
– Myślę…
– To było pytanie retoryczne. – Ben rozejrzał się, dostrzegł Ka-poel z Celine, siedzące na przeciwległym brzegu rzeczki, i ruszył w ich stronę przez wodę. Nawet po dwutygodniowym odpoczynku Ka-poel wydawała się wychudzona i napięta, ale oczy miała czujne. Przemówiła do niego ciągiem gestów, z których zrozumiał większość. Ale i tak pozwolił Celinie tłumaczyć.
To wygląda jak Dorzecze Tristan.
– Czyż nie? – Styke poczuł, że coś mu wleciało do ust, i wypluł to natychmiast.
