egetten,
nebenbie hat en Hund ne Wost efretten.
En Kind mummele an ne Bratwost,
de was lang un härre veel ekost.
Dat hulp ja nich wieer,
de Stadt word tä düer.
Rin in de Stratenbahn,
sitten is nich, bluß noch stahn.
An de Endstation steiht de Bus,
rinsetten, dat is en Genuss.
Tä Hüs anekumen, wat is dat?
Et regent, et is düster un natt.
Wat sleit de Klocke
Klocke fiewe (= 5.00 Uhr)
vertel sesse (= 5.15 Uhr)
halbig sesse (= 5.30 Uhr)
dreivertel sesse (= 5.45 Uhr)
Morgens Klocke sesse
steiht de Hahn up’n Messe.
As de Klocke sebbene sleit,
hei up’n Howwe rumme steiht.
Morgens Klocke achte
kummt’e nah’n Markte.
As et denne neggene is,
is’e varkofft, ganz gewiss.
Un Klocke teihne is’e al
woans in en andern Stall.
Hei tellt de Häuhner, et sünd ölwe.
Mit öhne – tellt de Früe – twölwe.
En Schipp
Ik kume üt’n Kohlenpott,
mien Schipp is vull mit Schrott.
Lang hen den Mittellandkanal,
de Slüsen huch un tärügge weer dal.
Mien Schipp is nü mit Weiten vull.
De Müse lupet, ach wie dull,
de Katte maket reine Bahn,
nü is Ordnunge up mienen Kahn.
Iesenbahn
Von Madeborg ober Brönswiek bet Minden:
De Lok is vorne, de Zug is hinden.
Tärügge geiht en denne balle,
de Bahnhöwwe kenne ik alle.
De Signale häbbe ik up’n Korne,
de Lok is hinden, de Zug is vorne:
Dat is ne E-Lok, de üsch schüft,
nich ne Damplok, de snüft.
Autobahn
De Autobahn A twei
is vull Varkehr, o weih.
Morgens, middags, abends un bie Nacht,
wer härre freuher dat edacht?
Hüte geiht et mal hille un mal sutsche,
sä sachte, wie mit ne Kutsche.
Lastwagen, Bus un Auto – nü allens steiht:
Et geiht nich, wenn et nich geiht!
Allens steiht stille,
et is üte mit hille.
Polizei, Füerwehr un noch en Kran
maket denne endlich reine Bahn.
Lüttschig, ganz lüttschig geiht et weer lus
un balle is et en dullet Gebrus.
Et geiht ne Tied güt,
ohne Blaulicht un tütüt.
Un doch, al weer is et üte,
hier is ne Büstirre hüte.
Se maket den Middelstriepen reine
von Brönswiek bet Peine.
Denne Lehrte un Hannober,
da steiht en Auto koppober.
For de Lüe is et sä afegahn,
de seihe ik rundrumme stahn.
Ik mott nich mehr ganz wiet,
bin aber al twei Stunne ober de Tied.
Nü fäuhere ik von de Autobahn
un kann balle in’n Parkhüse stahn.
Ik lupe de Treppenstiege runder
un et is wie en Wunder:
In Langenhagen is de Fleiger noch da,
ik weit nich, wie et geschah.
Dat nächste Mal keim ik mit de Iesenbahn,
da was ik tä de rechten Tied ran.
Ji könnt mik aber geern bedüern,
drei Stunnen dörste ik up den Fleiger lüern.
De Dagestied
Leiwe Lüe, weset wellkumen, leiwe Früenslüe, Mannslüe un Kinner.
Leiwet Früensminsche, leiwe Mannsminsche, mien Lüttsche, wees wellkumen.
Güen Dag, güen Abend; Dag Anna, Dag Willem; Schönen Dag uk.
Bie junge Lüe höert en ofte: „Hallo.“
Uk dat Wenken – mannichmal mit „Huhu“ räpen – is ne Oart von Dagestied wiesen.
Ja – höerst dü mik nich? Sühst dü mik nich?
Wenn man woans vorbiekummt un eine(r) is in den Goern, kann en wat seggen (s) un de Minsche kann antwoern (a):
(s)
