style="font-size:15px;"> – Икесен дә берьюлымы?
– Әйе.
– Чакырсаң соң, исем китте…
– Исең китмәсә, бохар мәчесе шикелле, көннәр буе тәрәзә төбендә утырмас идең… Сер итеп кенә әйт әле, кайсын яратасың аларның?
– Икесен дә… Кайсы миңа хат яза, кайсы мине солдаттан кайтканчы саргаеп көтә – шунысын… Солдат булу безгә кыен түгел, риза булса кызлар көтәргә…
Кич аларга дуслары, сыйныфташлары, иптәшләре җыелды. Әтисе белән әнисе, яшьләргә комачауламыйк дип, туганнарына китмәкче булганнар иде дә, никтер яхшысынмадылар, Рифкать бүлмәсенә кереп утырдылар. Яшьләрнең сүзләре дә бүтән, уен-көлкесе дә бүтән. Кичәге кунаклар шикелле, тәмләп, озын-озак итеп сөйләшми болар: күңелдәгене ярып әйтә, хет җир астына кереп кит, җырласа, әдәп саклап, авыз эченнән генә көйләп утырмый, түшәмнәр күтәрерлек итеп яңгырата. Рифкать тә бүген танырлык түгел, артык сүз сөйләмичә, ни әйтсәң дә елмаеп тора торган малай мәҗлес үзәгенә әйләнде дә калды. Әле кызык сүз әйтеп, кызларны көлдерә, әле егетләрне дәртләндереп ала, әле гитара уйнап, үзе җырлый. Әтисе, йомыш белән чыккандай итеп, бүлмә аша узды. Күрә Рифкать, өстәлне тикшерә инде: бик тә шаулашалар, ул-бу юкмы, янәсе. Андый-мондый нәрсә күрмәгәч, суыткычтан алып, өстәлгә шампанский шешәсе утырта. Кызлар: «У-у-у!» – дип куя, егетләр бөтенесе бергә «ур-ра!» кычкыра. Рифкать шампан шешәсен төби дә: «Биреләсеңме, атам!» – дип кычкыра. «Биреләм, биреләм». Ул шешәне икенче, өченче кешегә төби, алар да кулларын күтәрә.
– Хәзер сез – минем әсирләрем. Ни әйтсәм, шуны эшлисез, кая кушсам, шунда барасыз, – дип көлә Рифкать.
– Риза, риза! – дип кычкыра барысы да.
– Автоматларны корырга! – Ул рюмкаларга күбекле шәраб коя.
– Коралларны әзерләргә! – Кызлар, егетләр, командага буйсынып, кулларына кашык, чәнечке алалар.
– Ата-ка-га!
– Ә тост? – дип сорый арадан кемдер.
– Дуслык өчен!
Рюмкалар чәкешә, тәлинкә шалтырый, уен-көлке, шаян сүзләр сибелә.
– Җыр башларга! – дип, барысының тавышын басарга тырышып кычкыра Рифкать. Ләкин аны ишетмиләр. Ул аптырап карап тора да кулына гитара ала.
– Теге яңа җыр ничек әле?
– Солдат турындагымы?
– Башладыкмы шуны?
Утларга да бер керербез әле,
Без менәрбез әле күкләргә.
Солдат булу безгә кыен түгел,
Риза булса кызлар көтәргә.
Кунакларны озатканда, Рифкать Рөстәмне үз бүлмәсенә чакырып кертте.
– Мә, Рөстәм, – диде ул, бүреген аңа сузып. – Миңа барыбер кирәк түгел. Картлар әйтмешли, ашау байдан, үлем Ходайдан анда.
– Кирәк түгел, кайткач киярсең.
– Кайткач, малай, тагын да затлырагын алырбыз. Мә, минем төс итеп киярсең.
Алар гитара уйнап, кочаклашып, таңга кадәр Түбән Кама урамнарын әйләнделәр. Йокыларыннан уятмыйк дип, Әнфисә белән чышын-пышын сөйләшә-сөйләшә ишекне ачсалар, борыннарына коймак исе бәрелде, кухнядан таба чыжлавы ишетелде.
