өзекләр
14 июнь, 1942 ел.
Сөекле әнием, туганнарым! Сезгә ерактагы туганыгыздан кайнар сәлам! Үзебез әле дә карантинда ятабыз. Колхоз эшенә алып баралар.
Безне бүген озатачаклар. Кая – билгесез. Урнашкач язармын. Инде ай булып килә, урнашмагач, сездән хәбәр алып булмый. Сагындырдыгыз. Адресымны алгач та, бик озын итеп русча хат языгыз, алай тиз йөри, ди…
16 июнь, 1942 ел.
…Улыгыз мундир киде, аякта – ботинка, обмоткалар, өстемдә – гимнастёрка, чалбар, башымда – кызыл әйләнмәле фуражка. Чын пехота! Хәзер Алтайда, Бийск шәһәрендә, лагерьда. Биредә өч ай булачакбыз, кече комсостав (сержант, старшина) әзерлиләр. Мансур Җәләй дә минем белән бер ротада. Яңа бистә егете Ильяс Мәгъсумов та безнең белән. Әхмәт Моратов пулемёт ротасында. Ашау – туярлык, землянкаларда урнаштык. Өйдән чыгып киткәннән бирле беренче тапкыр, салам тутырылган булса да, матраста, башны шундый ук мендәргә куеп, одеял ябынып йоклыйбыз. Лагерь – Бий елгасы буенда, нарат урманында. Борчылмагыз, бәлки, өч ай эчендә сугыш та бетеп куяр әле. Дөнья күреп, хәрби төгәллеккә өйрәнеп кайтырбыз. Бүген адресымны язам инде: г. Бийск, п/я 34/В-111. Алуга җавап язу – сезнең бурыч. Сагындырдыгыз шулкадәрле.
Әни, сәламәтлегең ничек, арыйсыңмы? Заводтан расчёт алдыгызмы? Күпме тиде? Ничә кило бәрәңгелек? Дусларымны күрсәгез, барысына да сәлам. Адресым билгеле инде, язсыннар. Кызлар фронтка китмәделәрме? Ешрак языгыз, бүтән берни дә кирәкми. Бергәләп төшеп, карточкагызны җибәрегез. Гарәфи, Рифгать, Мәхмүтләрдән[1] хәбәрләр киләме? Әти белән әбинең каберлегенә кәз җәйдегезме? Хат көтеп, сәлам белән, улыгыз!
13 июль, 1942 ел.
Үткән ялда ант кабул иттек. Хәзер чын сугышчылар инде. Безнең рота икенче тәүлек нарядта. Постта торабыз. Рәхәт инде, ике благодарность алдым. Менә шул. Минем өчен борчылмагыз.
3 август, 1942 ел.
Ерак Алтай тауларыннан сәлам! Утынның кыйммәтлеген ишетеп бик борчылдым. Бу кышны да суыкта туңып чыгарсыз микән? Ничек кенә булса да рәтләгез. Шәүкәткә, Равилнең әтисе Сәлах абыйга барыгыз. Утын булмаса, ташкүмер миче ясатып, күмер табарга тырышыгыз. Мәрьям, заводта ашау бик начармы, эш хакы күп тияме, азрак чыгып йөргәлисезме? Ильяс, синең экзаменнар беткәндер инде? Билгеләрең ничек?
Стипендия артмадымы? Колхозга җибәрмәделәрме? Бәрәңгеләрне утыйсызмы? Егетләргә сәлам, алардан хат көтәм. Бүген каравылда торабыз.
22 сентябрь, 1942 ел.
Сезгә ерак илләрдән җылы йомшак җилләр аша сагынычлы кайнар сәламнәремне күндереп калам. Үзем исән-сау. Лейтенант булырга укыйбыз. Ашау-эчү әйбәт, кием-салым яхшы, барысы да өр-яңадан. Тик сезне уйлап кына борчылам. Бик күптән хат алганым юк. Казан өстендә немец карчыгалары очмагандыр бит? Казаннан чыгып киткәнгә 4 ай булды бугай (ялгышмасам). Гомер уза бит, нинди үзгәрешләр булып узмады. Хәзер инде отделение командиры булдым…
3 ноябрь, 1942 ел.
Исәнмесез, кадерле туганнарым! Әни, сеңел, энекәш, Зәйнәп
Мәктәп дуслары: Гарәфи Хәсәнов – язучы; Рифгать Мөхәммәтҗанов – математик-программист; Мәхмүт Зарипов – галим, физика фәннәре докторы, профессор. Бу шәхесләр, 1941 елда гаепләнеп, илленче елларда акландылар (И. Ә.).
