kyk hom woordeloos aan, mik toe om verby hom te kom. Hy keer haar met een lang arm, en meteens kan sy tot selfs die swart van sy pupille deur die dik brillense sien.
“Ek verbied jou,” sê hy baie sag, “om enigiets met Marcel Hoffman te doen te hê!”
“Ek hoor jou,” antwoord sy net so sag, maar tussen hulle swel daar ’n drukking, wat as daar die geringste vonk van begeerte na mekaar was, in ’n soet liefdesuiting sou verskiet het. Maar nou staan hulle net en wag, verbete maar koel, dat kalmte van sinne weer oor hulle moet kom. Oplaas draai Peet self om en maak vir haar die deur byna geruisloos oop. Toe sy met ’n terughoudende blik na hom wil verbyloop, hou hy haar aan haar arm terug en trek haar versigtig, asof hy bang is vir teenstand, tot aan sy sy. Sonder om na haar af te kyk, sê hy: “Ek beplan om vroeër Leiden toe te gaan … as wat ek gedink het. Jy moet ook maar jou dingetjies begin beplan.”
Wat hy eintlik met hierdie woorde sê, weet nie hy óf sy met sekerheid nie. Hulle weet net dat daar iets gebeur het wat hulle meteens hand en tand teenoor mekaar gestel het, en dat net die diepe deernis wat hulle vir mekaar voel, hulle keer om mekaar te bevlieg.
“Ons sal maar sien, Peet,” sê Maryn suf, en stap deur die huis grasperk toe om nog ’n ronde bola te bedien voordat Selina die trollies met die braaivleis en bykosse op die voorstoep uitstoot. Peet gaan terug na die vure toe. Hy kry Marcel ook weer daar op sy pos, besig om die laaste stukke biefstuk van die roosters af te haal. Hy sit swygend hand by nadat hy Selina gehelp het om die skape op groot skinkborde te sit en kombuis toe te dra, waar sy dit behendig opsny.
Nou kyk hy tersluiks na die lang blonde man, merk die diep frons tussen die donker wenkbroue, die vertrekte mond asof hy slegte nuus gekry het. Maar hy waag dit tog om geselserig te sê: “Ek sien jy het iemand raakgeloop wat jy ken!”
Marcel klap die gebruikte rooster toe en sit dit eenkant. Toe eers kyk hy skerp na Peet, sê byna sonder dat sy lippe beweeg: “Geken hét.”
’n Stonde kyk die twee mans mekaar vierkant in die oë, hul gesigte gebaai in die roosgloed van die kole, en dis Peet wat omdraai en die bakke met vleis optel asof daar niks gebeur het nie. Hy is man genoeg om te weet dat Marcel se woorde sy beoogde gesprek tussen hulle twee nie ingelui het nie, maar afgesluit het. Marcel kon net sowel “taboe” gesê het, so sprekend is sy los-my-uit-houding.
Die gaste staan dadelik nader met hul borde wat Elsje intussen uitgedeel het. Maryn bly ingedagte staan by die hond, haar skoenpunt gerusstellend teen sy nek, en kyk na die geselsende gaste. Op die oog af geniet almal die geselligheid baie. Sy skrik op toe ’n klein figuurtjie uit die samedromming tree en doelgerig nader kom. Die rooikop van netnou. Sy wend geen poging aan om met Maryn te praat nie, staan net na die hond en kyk met ’n eienaardige uitdrukking op haar gesig.
“Nou toe nou, dieselfde Pote van destyds,” sê sy dralerig, maak haar perfekte kupido-lippies stemmig toe en laat haar oë takserend oor Maryn gaan.
“Ken jy hom?” ontglip die vraag Maryn se lippe teen haar beterwete in.
Die rooikoppie kry ’n slinkse laggie.
“Van wie praat jy nou?” vra sy liefies.
“Van Marcel Hoffman natuurlik,” kap Maryn ergerlik terug.
“O. Wel, ek ken hom, ja, goed genoeg om te weet om liefs nie oor hom te praat nie. Ek is sy oorlede vrou se niggie, sien, en ek was by toe …”
Haar mondjie klap toe en sy lyk kompleet of sy pas ’n klippie ingesluk het.
“Gaan kry vir jou iets te ete, Lilette,” praat Marcel agter Maryn, en toe die rooikop ewe gedwee wil omdraai, hou hy haar tog terug met ’n vraag: “Jy het my nog nie gesê waarom jy hierheen gekom het nie?”
Sy maak ’n sprekende gebaartjie met een handjie.
“Ag, jong, ek het mos ’n tydelike pos in die Kaap gehad. En toe ek nou hoor jy’s hiér rond … wel, toe dag ek aangesien ek tog die een of ander tyd ’n ou veranderinkie wil maak, sal dit dalk goed wees om na ’n plek te kom waar ek darem so ’n soort van ’n aanspraak het, of hoe?”
Daar is ’n kort, betekenisvolle stilte waarin Maryn haar eie hart kan hoor klop.
“Dan het jy na die verkeerde plek toe gekom,” sê Marcel kortweg, maar tree vorentoe en neem die fyne Lilette aan die arm om haar in die rigting van die kostafels te stuur. Maryn sien hoe hy in die loop oorbuk na haar toe en ’n vinnige, siedende gesprek met haar voer. Haar koppie knik op en af sodat die rooi hare om haar gesig wip en sy lyk verlig toe hy haar los en bedaard vir hom en haar begin kos inskep.
Hy wou my iets duidelik laat verstaan, dink Maryn met ’n malende gemoed, maar ook net ’n ou ietsie. Net dat Lilette ’n fout begaan as sy dink dat sy ’n aanspraak op hom het. Dalk geld dit vir Maryn Basson ook?
Toe Peet haar half ergerlik kom soek om by hom te kom sit, weet sy dat die aand wat so helder en suiwer begin het, klaaglik vertroebel het.
6
’n Paar dae ná die vleisbraaiery leen Maryn vir die eerste maal Peet se nuwe motor om dorp toe te gaan. Hy oorhandig die sleutels aan haar sonder om kapsie te maak, trek net groot oë toe sy beduie hoe mooi sy sal ry.
“Nee rêrig,” paai sy glimlaggend, “jy hoef jou nie in die minste te bekommer nie, ek sal uiters versigtig wees!”
“Jy maak my al hoe banger,” antwoord Peet met ’n kamma frons, bekyk haar nietemin fyn van agter sy dik brilglase.
“Ag, Peet …” sê Maryn intens, toe sy sien dat sy geskerts daarop gemik is om dit weer ’n bietjie sag en goed tussen hulle te maak, want sedert die braaiery was hulle tog ’n bietjie versigtig vir mekaar – bang om mekaar te vermy, traag om mekaar op te soek. Ook nou weet sy dat die tyd nie reg is om mekaar weer in erns te probeer vind nie. Daarom lig sy net ’n hand en vee tergend oor sy gesig. Hy snap wat sy probeer doen, tel haar met een haal hoog bo sy kop op, skud haar soos ’n sakkie meel tot sy benoud skree, en sit haar weer neer. Toe lag hulle vir mekaar en met mekaar.
“Geniet nou die dag,” sê hy toe sy wegstap met die sleutels in haar hand, en sy waai vrolik terug.
Peet gaan sit weer by die kombuistafel waar hy besig was om ’n vroeë toebroodjie saam met koffie te geniet. Eugene is douvoordag al weg lande toe en hy self kon ’n bietjie later lê, want hulle is voor met die droëry. Hy is net klaar toe Elsje verwaaid binnekom, nog in haar stemmige kamerjapon gekleed.
“Ek moet gou eet,” sê sy toe sy hom sien, en gaan sit op haar plek. Sy trek dadelik die brood en botter nader. “Maryn is toeka al klaar, en sy wil hê ek moet saamgaan dorp toe.” Sy smeer die brood vinnig en hap groot stukke, sodat Peet effens lag kry.
“Ja-nee,” sê hy en hou sy oë liewer op die wit tafeldoek, op die botterpot, op die brood – want selfs op hierdie vroeë uur is Elsje ’n prentjie met haar rosige gesig, oë nog loom van die diep slaap en skielike wakker word, en die goue hare in ’n koddige bollatjie bo-op haar kop. “Ja-nee,” sê hy weer in ’n poging om geselskap te maak, “julle twee gaan weer die dorp leeg koop!”
Sy glimlag net met haar mond vol brood, en skink terselfdertyd vir haar koffie.
“Jy het toe nooit nou die aand met die vleisbraaiery gesing nie,” probeer hy weer.
Elsje hou op eet, kyk
