woord omdraai en die dierehospitaal binnegaan. Sy spring met ’n grasieuse sprongetjie van die bakkie af en gaan ook na binne. Aan die ontvangsdame, wat sy ken, vra sy of sy maar Damplaas toe mag bel. Die meisie stem vriendelik in, skakel sommer die sentrale vir haar en vra vir een-twee, die Damplaasnommer sedert ou oom Sterk Freek Basson se dae. Toe daar antwoord is, gee sy die gehoorbuis aan Maryn.
Dis Selina, en sy is net omgekrap toe sy besef dis al laatskemer en Maryn is nog nie tuis nie. Maryn stel haar gerus, vertel wat gebeur het, en vra dat sy asseblief haar pa moet sê om hom nie te bekommer nie, sy sal aanstons terug wees. Waarop die ou bediende net sê sy sal die oubaas sê wanneer hy wakker word, want hy sit en slaap al weer in die groot stoel.
Dis met ’n bekommerde frons dat Maryn eenkant op ’n bank gaan sit. Sit en slaap in ’n stoel – dáárvan hou sy nie. Sy het ook die laaste paar dae opgemerk dat haar pa sommerso, terwyl hy nog half in die geselskap moes wees, ’n vermoeide sug uiter en kopknikkend begin dut. Eers het sy ook maar gedink dat hy hom net ’n bietjie ooreis het, maar sedert die aand van die vleisbraaiery toe hy eintlik bleekmoeg was, pla dit haar. Moegheid gaan tog oor …?
Sy plaas haar hande oorkruis op haar skouers, vryf vinnig oor haar boarms. Dis ál asof sy koud kry, en sy het opeens moeite om haar tande nie te laat klapper nie.
Een van die middeldeure gaan oop en Marcel loer uit.
“Dit sal ’n rukkie duur,” sê hy. “Dis gelukkig nie nodig om ’n pen in te sit nie, maar die breuk is nie juis skoon nie, en ons gaan sukkel.”
“G-goed,” sê Maryn. “Ek gee regtig nie om om te wag nie.”
Hy bly skuins by die deur uithang, bekyk haar met ’n frons. Toe verdwyn hy, om oomblikke later terug te kom met ’n glasie water in die een hand en ’n klein wit pilletjie in die ander. Hy hou dit na haar uit.
“Dit lyk asof jy aan skok ly,” sê hy, en voel aan haar yskoue hande, klik besorg met sy tong. “Toe, drink nou dié!”
Sy gehoorsaam, maar die koue water laat haar opnuut aan die bibber gaan.
“My liewe land tog,” sê Marcel, en vra toe die ontvangsdametjie om vir Maryn ’n koppie warm tee te bring. Hy hurk by Maryn, neem albei haar hande op die groot palm van sy linkerhand en vryf hulle vinnig met sy regterhand. “Beter?” vra hy ná ’n rukkie sonder om na haar op te kyk.
“Ja,” sê sy saggies.
“Waarom het jy nou eintlik so verskriklik geskrik?” vra hy, lig sy oë totdat hulle mekaar vol aankyk.
“Omdat dit jóú hond is,” antwoord sy sonder enige aarseling.
Toe Marcel weer weg is, sit Maryn nog ’n ruk regop, maar die pilletjie doen sy werk en spoedig is sy so lomerig dat sy omkantel op die bank en aan die slaap raak. So kry Marcel haar toe hy en Hennie Smit meer as ’n uur later klaar is met Pote.
“’n Oulike kind,” sê Hennie gedemp terwyl hy en Marcel op haar staan en afkyk, onseker of hulle haar moet wakker maak.
“Hm,” is Marcel se niksseggende kommentaar, sy gesig net so onleesbaar. “Wel, ek is bevrees ek sal haar maar móét steur. Ek wil haar nie veel langer van die huis af weghou nie.” Daarmee buk hy by haar, raak met ’n huiwerige hand versigtig aan haar kop. “Maryn?” Sy roer net effens, maar maak tog haar oë stadig oop, duidelik nog ver van hier.
“Kom,” sê Marcel hard, “ons moet nou ry.”
“Ek is verskriklik vaak,” sê sy lui, en wend geen poging aan om regop te sit nie.
“Dis die pil,” sê Hennie met ’n glimlag. “Wag, ek gee vir jou ’n kombers. Ek slaap soms hier as ek ’n groot operasie gedoen het.”
Hy is gou terug daarmee en gooi dit oor Maryn. Marcel steek sy hande onder haar in en tel haar op, toe stap hy met haar uit buitetoe waar die aandster reeds laag in die swartpers lug hang. Die straatgeluide in die klein dorpie het lankal verstil, en toe hy Maryn inlaai, self inklim en die bakkie se masjien aanskakel, klink dit luid in die kleindorpstilte. Hy lig ’n hand om Hennie te groet, en bedank hom vir sy moeite met die hond. Hulle het besluit dat Pote maar voorlopig in die kliniek moet bly. Marcel kan hom oor ’n dag of wat kom haal, maar hy moet hom maar ’n ruk lank gedra, en alle jag- en jaagtogte is verbode vir die huidige!
Dis eers toe hulle aan die beweeg is en die bakkie oorskakel na tweede rat, dat Maryn sommige van haar gedagtes bymekaarkry. Sy besef nie eens dat hy haar na die bakkie toe gedra het nie.
“Pote?” vra sy.
“Gepleister en geplak en weer vierbenig,” sê Marcel. “Niks om jou oor te bekommer nie!”
“Ek is so bly,” sug sy, en toe weer tranerig: “Ek is regtig darem so jammer oor alles.”
Marcel wag tot hulle uit die dorp is en hy ’n konstante, bedaarde spoed handhaaf voordat hy haar antwoord. Hy swaai sy regterhand oor en druk haar kop tot teenaan sy skouer, sodat sy gemaklik kan sit en nog ’n bietjie dut. Toe sê hy: “Ek weet. En dis onnodig dat ons ooit weer daaroor praat. Dit was buitendien nie jou skuld nie. Honde spring maar voor motors in sedert die wiel uitgevind is.”
Dit laat Maryn glimlag, maar selfs in haar lome toestand is daar iets in sy stemtoon wat aan haar krap. Dis asof hy doelbewus tegelyk droog en paaiend is, asof hy haar wil troos, maar ook op ’n veilige afstand wil hou. Hierdie ligte stuwing van frustrasie, tesame met die saligheid van sy skouer hier by haar kop, hou haar wakker, maak haar dringend lus om hom op die een of ander manier te bereik, deur sy skans te breek …
“Marcel, jy verstaan nie,” sê sy sag, draai haar kop teen sy skouer sodat sy sy profiel in die halfdonker kan uitmaak. “Ek weet hoe intiem Pote aan jou verlede verbonde is en hoe swaar dit vir jou sou gewees het as hy iets oorgekom het …”
“En die kennis van my verlede is bra nuutgevonde, anders sou jy dalk minder geskrik het, nie waar nie? Lilette moes haar melodramatiese bes gedoen het om medelye te wek, en toe kom spring die geskiedkundige brak ook nog voor Peet se nuwe motor in! Nee, ek stem saam, dis genoeg om ’n baie minder sensitiewe persoon in dieselfde oorgestimuleerde gemoedstoestand as jy die kouekoors van skrik te gee!”
Maryn sit kiertsregop. Sy is so kwaad dat sy kortasem is. Dit voel asof daar ’n band om haar borskas span. Deels is dit so omdat hy sy vinger so reg op haar bedekte bedoelinge gelê het, omdat hy so sekuur skyn te weet wat in haar vroulike gemoed omgaan. Toe sy praat, is haar stem heserig van ’n aandoening wat spruit uit pure woede en skrynende verlange na die hemel weet wat – want met hiérdie man weet sy nie.
“Dit … is gemeen, geméén van jou! Hier verknies ek my omdat ek o, so bang is om ’n enkele gevoel van jóú dalk te kneus, en … en al wat jy doen, is om ’n mens se belangstelling in jou gesig terug te gooi en dan nog daaroor te lag – of so kom dit voor!”
Marcel kyk vinnig na haar, ry dadelik stadiger en bring die bakkie tot stilstand langs die pad. Hy haal dit uit rat, maar skakel nie af nie. Toe trek hy die handrem vas en draai heeltemal dwars na haar.
Sy bly doodstil voor haar sit en kyk, maar haar mond bewe so dat sy haar onderlip moet vasbyt.
Hy steek sy regterhand stadig uit, vat haar ken vas en draai haar gesig sag na hom toe.
“So kom dit voor, Maryn.”
“Maar waarom dan? Waarom
