moes dit nou gebeur? Sê nou hy is inwendig beseer en is besig om hom dood te bloei? Watter verskoning sal sy tog aan Marcel kan bied? Die hond is in der waarheid al wat hy het. Dit is nou te meer waar ná wat sy vanmiddag van Lilette verneem het. Alle verduidelikings sal strand voor die wete dat die hond ál is wat hy oorgehou het uit sy lewe van gister …
Dis Elsje wat ’n vinnige besluit neem.
“Bly jy hier by hom,” sê sy saaklik. “Ek gaan vir Marcel haal. Of beter, ek gaan hom net sê, dan kan hy met die bakkie kom om julle te kom haal.”
Maryn knik woordeloos.
Elsje gaan klim terug in die motor, trek dit reg in die pad en ry weg. Sy draai af in ’n smal paadjie wat regs tussen twee populiere uitdraai. Dis ’n paadjie wat beslis nie vir prinslike motors soos dié een gemaak is nie, maar Elsje bestuur so versigtig as moontlik. Dit loop verby die uitgestrekte koringlande van Damplaas na die boonste weidingskamp, waar Marcel die afdak en drukgang laat oprig het. Sy vermoed maar dat hy daar kan wees, en sien met verligting die blou bakkie naby die voerkraal staan. Sy hou daar stil en is skaars uit die motor of sy sien hom haastig aangestap kom van die drukgang se kant af. Hy en die werkers is duidelik besig met ’n dosering van die een of ander aard.
“Wat is dit?” vra hy dadelik toe hy haar gesig sien, en sy oë rek toe hy die duik in die swierige motor merk. Hy fluit saggies tussen sy tande deur, maar glimlag gerusstellend toe hy haar wit gesig sien. “Sjoe! Moet ek solank vir Peet gaan sag maak?”
“Nee,” sê Elsje, beduie ontkennend met een skraal hand. “Nee, jy verstaan nie … Dis … dis eintlik Pote …”
“Wat het gebeur?” vra hy nog sag, sy oë stil en dringend op haar gerig.
“Ek … ons, dis nou ek en Maryn, het hom per ongeluk raakgery. Hy het ’n meerkat gejaag en reg voor die motor ingehardloop … Ons is verskriklik jammer!”
“Hoe seer het hy gekry?”
“Sy been is sonder twyfel af, maar ek weet nie of hy dalk inwendig ook seergekry het nie!”
“Waar is hy?”
“Reg voor die Ou Huis. Maryn is by hom …”
“Gaaf. Dankie dat jy my kom sê het.”
Hy is halfpad weg na die bakkie toe, toe sy hom inhaal en aan die arm gryp.
“Moet asseblief nie vir haar kwaad wees nie, Marcel. Sy het haar byna doodgeskrik …”
“Natuurlik is ek nie vir haar kwaad nie!” sê hy, en dis asof daar ’n broosheid in sy oë kom. Toe draai hy om en klim in die bakkie.
Elsje volg hom tot waar die paadjie weer in die rylaan doodloop en draai toe regs weg na die opstal toe. Sy sal Peet maar sagkens gaan vertel waarom daar so ’n onooglike duik in sy motor is. Dat daar definitief ook ’n krakie is in die pand wat hom aan die dogter van Damplaas bind – nou ja, dié sal hy wel self uitvind, as hy nie al het nie. Sy wat Elsje is, weet een ding met groot oortuiging: Maryn Basson is besig om haar hart te verloor aan Marcel Hoffman …
Maryn sit skoon verkrimp van ellende by die hond. Hy kyk haar aan asof sy saligheid nou slegs van háár afhang, en hou vol om fyntjies te steuntjank. Sy vryf radeloos oor sy kop en prewel aanhoudend: “Honne, my honne.” Toe sy die lawaaierige gedreun van die bakkie in die pad hoor, veer sy orent en staan Marcel met ’n verstokte uitdrukking en inwag.
Hy trek die bakkie tot vlak langs haar en klim uit – toringlank en baie blond, sy oë ’n swaar grysgroen onder die verrassend swart wimpers. Soos altyd ontstem sy koele teenwoordigheid haar, en toe sy haar mond oopmaak om die eerste woorde van verweer te uiter, begin sy al pratende te snik.
“Ek … kon nie … betyds stop nie … Ek is vreeslik j- …” Sy sluk die woord in en huil met oorgawe, haar gesig in haar fyn hande. Sy is geheel onmagtig om haarself weer op te dam, en dis asof die trane salwend op haar rou gemoed inwerk. Dis so ’n verligting om net sommer toe te gee aan die gevoel wat al weke lank in haar opstu …
“Maryn?”
Sy wil vir hom sê dat sy nooit ooit so eenvoudig van gees is om hartroerend te snik en te snuif voor ander nie, maar sy kom net nie sover nie.
Marcel vat haar stewig aan haar skouers en skud haar met geweld sodat sy terstond ophou en hom met groot, verskrikte oë aanstaar.
“Klim solank agterop die bakkie,” sê hy. “Ek gaan Pote daar neerlê, as ek hom nou enigsins kan verroer.”
Maryn draai swygend om en maak so, gaan sit in die hoek met haar rug teen die kajuit van die bakkie. Sy voel eienaardig lighoofdig, asof sy ’n enorme hoeveelheid ballas afgegooi het, wat haar met ’n ongekende ligvoetigheid gelaat het. Dis nie dat sy lughartig voel nie – sy is net bewus van ’n heerlike helderheid van gemoed, wat sy vir seker weet sy weer sal kan oproep. Haar oë volg Marcel se bekwame songebruinde hande terwyl hulle sagkens oor die beseerde hond beweeg asof hulle ’n verlengstuk van haar eie liggaam is. Sy sien hoe Pote aan die bewe gaan toe die tastende hande nader aan die af been kom, en sy krimp vir die dier se onthalwe ineen. Eindelik kyk Marcel oor sy skouer en sê:
“Ek sal hom moet dorp toe neem. Dis ’n lelike breuk, en ek het nie die fasiliteite hier nie. Ek sal maar vir Hennie Smit vra om my te help met hom …”
“Goed,” antwoord Maryn, nou heeltemal kalm. “Wil jy hê ek moet saamry?”
Marcel staan op uit sy hurkende posisie oor die hond en plaas sy hande nadenkend op sy heupe; die groenerige oë kyk ver verby die bakkie.
“Dit sal gaaf wees. Maar ek verwag dit hoegenaamd nie van jou nie.”
Sy kyk na sy geslote gesig, voel sy subtiele onttrekking aan.
“Is jy dan nog kwaad vir my?” vra sy sag, pleitend.
Hy bly net staan waar hy is, maar kyk haar darem direk aan.
“Ek was nog nooit vir jou kwaad nie, Maryn. Buitendien, my gesindhede en gevoelens behoort nie vir jou van belang te wees nie. Ek het maar net bedoel dat jy dalk ander verpligtinge mag hê.”
“Nee, ek het nie,” sê Maryn hard en duidelik.
“Slegs weens buitengewone omstandighede het jy nie,” antwoord hy kort en klaar, draai om en buk om Pote met die grootste versigtigheid, sigbaar in die bewing van die rugspiere onder sy hemp, uit die stowwerige lang gras op te tel. Met ’n paar afgemete treë is hy langs die bakkie, en buk oor en lê die hond langs Maryn neer, sy kop op haar skoot. Sy begin hom dadelik gerusstellend agter die ore streel en buig effens vooroor en praat saggies en mooi met hom. Sy sien nie die radelose uitdrukking op Marcel se gesig, toe hy ’n oomblik huiwer voordat hy inklim en stadig wegtrek nie.
Dwarsdeur die stamperige rit dorp toe gesels Maryn met Pote, vertel hom dinge wat sy tot op hierdie dag self nie geweet het nie – en versoek hom om dit tog dig te hou.
Toe sy haar weer kom kry, hou hulle voor dr. Smit se moderne spreekkamers stil. Nog voordat die bakkie behoorlik afgeskakel is, spring Marcel uit en kom dadelik om Pote te vat. Net voordat hy met hom na binne gaan, draai hy skuins om en sê: “Ek sal dit baie waardeer as jy net jou pa sal bel en sê waar jy is.”
“Ek doen dit dadelik.”
“Gaaf.
