wil maar net vir Pa sê dat ek Renier se kind verwag en dat ek na my man toe wil teruggaan . . .”
“Wat!” Hy staan vinnig op, en gluur haar woedend aan. “Is jy van jou verstand af? Jul egskeidingsaak sal oor twee weke afgehandel wees, en jy wil teruggaan na jou man toe?”
“Renier sal die saak terugtrek as hy weet dat ek swanger is –” begin sy, maar haar pa gee haar nie kans om meer te sê nie.
“Jou man wil jou nie meer hê nie!” roep hy nadruklik uit. “Verstaan jy dit dan nie? En hoe weet jy vir seker dat jy swanger is? Het ’n dokter jou al ondersoek?”
“Ek het nie ’n dokter nodig om my te vertel nie,” antwoord sy bedaard. “Ek is nie oningelig nie. Ek weet dat ek al amper twee maande swanger is. Sodra ek vier maande –”
“Onsin!” roep hy uit. Dit lyk vir Tina asof hy haar gaan skud. “Dink jy miskien een enkele oomblik dat ek jou sal toelaat om ’n ongewenste kind te behou? Jy is seker van jou wysie af –”
“Ek is nie van my wysie af nie, Pa, en my swangerskap is ook nie ’n skande nie,” val sy haar pa driftig in die rede. “Ek is wettig met Renier in die eg verbind, dus is daar niks waaroor ek my hoef te skaam nie.”
“Ek gee nie om wat jy sê nie, Tina,” snou hy haar toe. “Jy sal die kind nie kan hou nie. Ons sal hom moet laat aanneem.”
“Wat, wil Pa my kind weggee?” Tina is so geskok dat sy meteens al haar selfbeheersing verloor en wrewelrig uitroep: “Doen dit net, dan sal ek . . . Pa het reeds my lewe verwoes deur my huwelik te vernietig, en nou moet my kind ook nog weggegee word. Wel, Pa het my nou genoeg hartseer en verdriet aangedoen. Van nou af gaan ek geen inmenging in my lewe meer duld nie. En as Pa Renier se lewe daaroor wil ruïneer, sal ek aan al die koerante gaan vertel dat jy dit uit skone wraak doen omdat jy Thys Joubert aan my wil afsmeer, ’n man wat ek nie voor my oë kan verdra nie –”
“Probeer jy my dreig?” val hy haar bars in die rede.
“Nee, my naam is nie Gerhardus Eksteen wat ander mense met dreigemente na sy pype laat dans nie,” antwoord sy kil. “Ek sê maar net – as Pa my kind weggee, is daar moeilikheid.”
Haar pa merk die halsstarrige, vasberade trek om haar sagte mond, en dan weet hy meteens dat hy haar vanaand te ver gedryf het. Hy sal sagkens met haar moet werk, anders gaan hy haar nie weer met dreigemente van die man af wegkry nie . . . Haar en Renier se paaie mag nooit weer kruis nie.
“Ek dink jy moet liewer gaan slaap, jy lyk vir my heeltemal oorspanne,” sê hy na ’n rukkie, nou weer heeltemal bedaard. “Ons sal hierdie saak weer môre bespreek. Miskien sal jy dan meer kalm en ontspanne wees –”
“As Pa dink dat ek van gedagte sal verander, begaan jy ’n baie groot fout,” val sy hom onthuts in die rede. “Noudat ek weer iets het om voor te lewe, sal ek met elke wapen tot my beskikking veg om my kind te behou.”
“Nou toe dan maar,” stel hy haar gerus. “Nou moet jy my verskoon, anders is ek laat vir die vergadering.”
Toe Tina later die aand in die bed lê, dink sy na oor haar en haar pa se woordewisseling. Sy voel glad nie jammer oor die skerp woorde wat sy hom toegeslinger het nie. Dis sy verwaande snobisme wat gemaak het dat Renier besig is om van haar te skei. As hy nie so snobisties en selfsugtig was nie, sou hy Renier aanvaar het as skoonseun.
Nee, sy voel glad nie spyt oor haar skerp woorde nie. Noudat sy Renier vir goed verloor het, is haar kindjie al wat sy nog het om voor te lewe. Hy sal haar al die geluk en vreugde gee wat haar ses weke gelede ontneem is.
Hy sal nooit sy pappa se plek in my hart kan inneem nie, maar hy sal sy eie plekkie in my hart vul, dink sy mistroostig.
Haar gedagtes dwaal nou na Renier toe, en sy wonder waarom sy liefde vir haar so eensklaps afgekoel het dat hy nie eens haar brief wil beantwoord nie. Sy het tog alles breedvoerig aan hom verduidelik. Hy behoort mos te weet dat sy hom nie uit eie wil verlaat het nie, of het hy maar besluit dat dit vir hom beter sal wees om liewer niks verder met die Eksteens te doen te hê nie?
Sy liefde was soos ’n ster wat verskiet, dink sy. Die een oomblik het dit nog soos ’n blink diamant aan ons hemel van geluk geskitter, en die volgende oomblik het dit net verskiet. Sy sug mistroostig, want sy weet dat haar liefde vir Renier altyd soos ’n bestendige ster sal skitter.
4
Gerhardus Eksteen is die volgende môre aan die ontbyttafel opmerklik stil en afgetrokke.
Gisteraand se vergadering het bepaald nie na wense verloop nie, meen Tina. Hy is altyd so afgetrokke wanneer dinge nie sy goedkeuring wegdra nie . . .
“Ek wil jou na die ete in my studeerkamer spreek, Tina,” maak haar pa skielik ’n einde aan haar gedagtes.
Sy antwoord instemmend, en dan kring haar gedagtes weer om gisteraand se woordewisseling met haar pa.
Na die ete volg sy haar pa na sy studeerkamer toe. Hy neem agter sy lessenaar plaas en sê haar aan om ook te sit.
“Ek het gisteraand ernstig nagedink oor die penarie waarin jy jou op die oomblik bevind –”
“Ek bevind my glad nie in ’n penarie nie,” val sy hom gesteurd in die rede.
“O, nou goed, ’n situasie dan, en hou op om my in die rede te val,” wys hy haar streng tereg. “In elk geval, nie een van my vriende weet dat jy getroud was nie, en ek is ook nie van plan om jou weglopery aan hulle te verduidelik nie – altans, nie nou al nie. Oor twee maande sal ek jou na ’n dorpie toe neem waar niemand ons ken nie en waar jy kan bly tot na jou bevalling.”
“Waar is die dorpie?” vra sy.
“Ek weet nog nie, maar dit sal êrens in die Kaapprovinsie wees, ver van Johannesburg af. Daar moet geen moontlikheid bestaan dat ’n bekende jou daar kan raak loop nie.”
Hy kyk haar ernstig aan. “Jy sal voor jou vertrek alles moet koop wat jy daar nodig sal hê, ek bedoel nou winterklere. Die Kaapprovinsie word ontsettend koud, en jy sal die hele winter daar wees. Jy moet intussen maar ’n nota maak van alles wat jy nodig sal hê, dan kan jy een oggend saam met my stad toe gaan om al jou inkope te doen.”
Hy kyk na sy polshorlosie en staan sonder ’n verdere woord op om te loop.
Die volgende twee maande gaan vir Tina baie stadig verby. Haar verlange na Renier laat haar soms nog in die nag huil, maar sy begin haar nou vereenselwig met die feit dat sy hom vir goed verloor het en dat hy nie bereid is om vir haar te wag totdat sy mondig is nie.
Sy het al vir Riana en haar twee broers elkeen ’n brief geskryf, maar nie een van die drie het eens die moeite gedoen om te antwoord nie. Ja, selfs haar jare lange vriende het haar nou ook verstoot. Dus is die enigste ligpunt in haar lewe die koms van haar kindjie wat haar eie vlees en bloed sal wees, iemand wat haar nooit sal verstoot nie, wat aan haar alleen sal behoort.
Dit is ’n koue, reënerige middag toe Gerhardus Eksteen se lang, vaartbelynde motor deur die stil dorpie Doringdal ry en voor die eenvoudige huisie van die weduwee Jordaan stilhou. Alles om hulle lyk so koud, nat en mistroostig dat Tina nie eens die eenvoud van die tuintjie en die huisie raaksien nie. Sy is net bly dat hulle eindelik hul bestemming bereik het.
“Ek vrees die plekkie
