gesprek keer die vroedvrou terug na Tina se kamer, en ’n halfuur later vertrek sy saam met Gerhardus Eksteen.
Toe Rita die motor hoor vertrek, sit sy haar naaldwerk sorgvuldig weg. Sy sluit die voordeur en loer vlugtig by Tina se kamer in om seker te maak dat sy nog slaap. Toe, meteens, tref dit haar dat die baba se wiegie nie meer op die stoel langs die bed staan nie. Sy trek die laaie saggies oop waarin Tina die baba se klere gepak het en dan word sy doodsbleek. Sy het aanvanklik gedink dat die vroedvrou die baba saam met haar geneem het omdat Tina ’n inspuiting gekry het om te slaap en dus nie sal hoor as die baba vannag huil nie. Maar ook die laaie is leeg en die een groot tas is weg.
Rita se blik dwaal na die slapende Tina, en dan voel sy hoe die trane oor haar wange begin stroom, trane van medelye vir hierdie jong vrou en ma wat reeds so baie hartseer verduur het.
Daardie aand huil Rita haar aan die slaap, want sy het lief geword vir Tina met die weemoedige glimlaggie en die uitdrukking van hartseer in haar oë. Sy weet ook dat dit Hettie se hart sal breek wanneer sy môre hoor dat die baba gedurende die nag van sy ma af weggeneem is.
Toe Tina die volgende oggend wakker word, sit haar pa stil en ontspanne op ’n gemaklike leunstoel langs haar bed. Die vroedvrou kom die kamer binne met twee koppies koffie op ’n skinkbord.
“Lekker geslaap, Tina?” vra haar pa.
“Soos ’n klip . . .”
“Ek was net van plan om jou met ’n koppie koffie wakker te maak, mevrou Dreyer,” praat die vroedvrou tussenin voordat Tina die vraag kan vra wat hulle weet sy brand om te vra. “Die dokter sal aanstons hier wees om te kyk hoe dit vanoggend met jou gaan –”
“Mevrou Pelser, vergeet asseblief die dokter en bring my kind vir my,” val Tina haar ongeduldig in die rede.
“Drink eers jou koffie, mevrou Dreyer . . .”
“Die koffie kan wag, ek wil nou my kind sien,” dring Tina ernstig aan. “Hy het gisteraand al sy verskyning gemaak, en ek het hom nog nie eens gesien nie.” Sy kyk in die kamer rond, maar sien nie ’n teken van haar baba of die wiegie nie. “Waar is my kind, mevrou Pelser?”
Nie een van die drie in die kamer merk op dat dokter Serfontein in die deur staan nie.
“Ek vrees jy kan nie jou kind sien nie, mevroutjie,” sê die vroedvrou nou duidelik senuweeagtig. “Jou kindjie is . . . is . . . doodgebore . . .”
“Dis ’n leuen!” roep sy bleek van ontsteltenis uit. “Ek het my kindjie pas na sy geboorte hoor huil, en ek het ook gehoor toe dokter Serfontein gesê het dat hy ’n fris en ’n gesonde seun is en niks minder as vier kilogram behoort te weeg nie. Waar is my kind? Wat het jy en my pa met hom gemaak?”
“Ek dink die tyd het aangebreek dat julle my pasiënt die waarheid vertel,” sê dokter Serfontein meteens. Hy stap die vertrek binne en gaan langs Tina staan. Hy kyk Gerhardus en die vroedvrou beurtelings aan en vervolg dan met ’n kil stem: “Onthou net een ding – ek hou julle verantwoordelik vir alles wat met my pasiënt gebeur.”
Daar is eindelose verwyt in Tina se donker oë toe sy haar pa aankyk en met ’n onvaste stem vra: “Waar is my kind?”
“Tina, my kind, jy is nog te jonk om nou al met die verantwoordelikheid van ’n kind belas te word. Jou hele lewe lê nog voor . . .”
“As jy my nie nou dadelik sê waar my kind is nie, sal ek uit hierdie bed uit opstaan en hom self gaan soek,” dreig sy. Haar gelaat is nou wasbleek en dit lyk of sy enige oomblik gaan flou word.
“Ek het jou kind gisteraand na ’n inrigting toe geneem waar hulle vir hom geskikte ouers sal vind . . .” begin Gerhardus. Toe voel Tina meteens hoe iets in haar breek.
“Jy . . . jy het my kind soos ’n klein hondjie weggegee!” roep sy geskok en gebroke uit. “O, ek haat jou! Ek haat jou met ’n wrewelrige haat! Eers het jy my lewe geknak toe jy my huwelik vernietig het, maar nou het jy dit finaal gebreek. Gaan weg van my af, ek wil jou nooit weer sien nie. Van hierdie oomblik af erken ek jou nie meer as my pa nie . . .” Toe sink sy in ’n diep beswyming weg.
Daar is ’n blik van veragting in die dokter se oë toe hy met ’n effens kil stem sê: “Jy kan nie sê dat ek jou nie gewaarsku het nie, meneer Eksteen. Ek wonder of jy besef dat jy vandag hierdie jong vroutjie se gees gebreek het en haar vertroue in jou vir altyd vernietig het?”
“Ek ken my kind, dokter, sy is nie ’n swakkeling nie,” weerspreek Gerhardus die dokter. “Sy sal haar een van die dae met die onvermydelike versoen en weer die mensie wees wat sy altyd was.” Hy kom orent en kondig aan dat hy solank in die sitkamer sal gaan wag.
Dit duur etlike minute voordat Tina haar bewussyn herwin. Sy is wasbleek en totaal uitgeput. Sy kyk die dokter ’n oomblik stil aan, toe onthou sy dat haar pa haar weer eens ’n dierbare ontneem het en bars in hartverskeurende snikke uit.
Vir dokter Serfontein is dit ’n groot verligting toe Tina so skielik in trane uitbars, want hy het gevrees dat die verlies van haar kind te veel vir haar sou wees. Maar trane het nog altyd verligting gebring, en hy weet dat dit ook in haar geval verligting sal bring.
Tina snik asof haar hart wil breek. Noudat haar kindjie haar ontneem is, is daar vir haar niks meer om voor te lewe nie. Sy wens dat sy liewer dood was, want sonder Renier en hul kindjie is die lewe vir haar doelloos en leeg.
Toe Tina se snikke later bedaar, stryk die dokter liggies met sy hand oor haar swart hare en vra besorg: “Voel jy nou beter, ou meisietjie?”
’n Verdwaalde sug ontsnap uit haar bors, en haar donker oë is dof van pyn en hartseer toe sy met trane in haar stem sê: “Dokter, is daar dan geen werklikheid in die lewe nie? Was alles waarvoor ek gelewe het, dan net ’n droom?”
Die dokter skud sy kop stadig en neem albei haar hande vertroulik in syne.
“Nee, ou meisietjie,” sê hy sag, “die lewe is ’n werklikheid en soms ’n harde werklikheid. Maar die lewe het my ook geleer dat alles met ’n doel geskied. Ek weet jy voel vandag of die lewe vir jou geen doel meer het nie, maar dit is nie waar nie. Elke mens op aarde dien ’n doel, en elke ding wat met ’n mens gebeur, is ’n stukkie van die groot legkaart wat die lewe self vir jou inmekaarpas om die geheel te vorm. Eendag sal jy wel sien waar hierdie stukkie van vandag in jou legkaart inpas, maak nie saak wanneer nie. En dan, ou meisietjie, sal jy verbaas wees om te sien waarom hierdie dinge met jou moes gebeur het.”
“Ek weet nie of ek ooit so daaroor sal kan dink nie, dokter,” sê Tina hartseer. “Ek het nie meer lus vir die lewe nie. My hartseer is so groot . . . te groot om te dra –”
“Nee, jy moenie so praat nie,” val die dokter haar sag in die rede. “Jy moet vorentoe kyk.”
“Voor wag daar niks nie. Besef jy wat dit beteken as jou toekoms en jou drome jou ontneem is, dokter?”
“Ou meisietjie, ek besef hoe jy voel. Maar glo my, die lewe gaan nie vir jou stilstaan nie. Jy is met harde slae geslaan, maar daar sal weer vir jou ’n weg oopgaan om te volg. Sodra hierdie donker nag waarin jy verdwaal het, plek maak vir die dag, sal jy weer rigting vind.”
Hy kom orent en wink die vroedvrou nader. “Mevrou Pelser sal nou vir jou iets te ete bring, daarna sal ek jou weer ’n inspuiting gee sodat jy kan rus en vergeet.”
“Laat staan maar die kos, dokter, ek
