wag om die ou dingetjie te sien nie, tannie Tina.”
“Dit maak twee van ons, Hettie, want ook ek kan nie meer wag om my baba in my arms te hou nie. En as hy soos sy pappa lyk, sal hy die mooiste baba in die wêreld wees.”
Die volgende oggend is Hettie sommer vroeg uit die bed. Met haar kamerjas aan, gaan maak sy eers vir Tina ’n koppie koffie en neem dit vir haar kamer toe.
“H’m,” sê Tina vriendelik toe sy die koffie by Hettie neem, “party mense verjaar vandag, nè?” Sy wens die kind hartlik geluk, hou haar mond uit vir ’n soen en vervolg glimlaggend: “Jou geskenkie is in die boonste laai van die spieëltafel, my hartjie.”
Hettie is so bly en opgewonde oor die pragtige kamera dat sy eintlik uitasem is toe sy Tina bedank.
“Daar is ’n kleurfilm in jou kamera, en alles is gereed om die eerste foto te neem,” sê Tina. “Wat gaan jy eerste afneem?”
“Vir jou, tannie Tina,” sê Hettie met ’n breë glimlag. “Ek wil ’n mooi kleurfoto van jou hê wat ek vir altyd kan hou en waarna ek altyd kan kyk. Wanneer ek eendag getroud is, sal ek die foto vir my kinders wys en hulle vertel van die liewe tannie wat vir my so ’n duur kamera gegee het.”
“Wel, in daardie geval mag ek seker nie weier dat jy ’n foto van my neem nie, Hettie . . .”
Na die ontbyt kan dit nie hoër of laer nie, Tina moet langs die ou peerboom agter die huis gaan staan sodat Hettie ’n foto van haar kan neem . . . en dit is hier langs die ou peerboom dat Tina die eerste kraampyne ondervind.
Nadat sy Tina se foto geneem het, besluit Hettie dat die bure se kinders darem ook haar pragtige kamera moet sien.
Tina gaan egter haastig kombuis toe waar Rita besig is om die tafel vir ontbyt te dek.
“Tannie Rita,” sê sy effens senuweeagtig, “die vroedvrou, mevrou Pelser, het gesê ek moet haar sonder versuim laat weet wanneer ek pyne in my rug begin kry, en ek . . . wel, ek weet nie of dit die pyne is waarvan sy gepraat het nie, maar . . .”
“Ek sal mevrou Pelser gou van die kafee af gaan bel,” bied Rita aan. “Ek sal nie lank weg wees nie, Tina.”
Rita is pas terug van die kafee af, toe hou die middeljarige mevrou Pelser se motortjie voor die deur stil. Na ’n deeglike ondersoek kondig sy aan dat Tina haar baba so na vanaand se kant toe kan verwag.
“Ek sal maar eers jou pa gaan bel om die goeie nuus aan hom oor te dra, dan sal ek na die middagete weer kom kyk hoe dit gaan, mevrou Dreyer,” belowe die vroedvrou. Hierna sê sy tot siens en vertrek.
“Kom sit, Tina, dan skink ek vir jou ’n koppie tee,” nooi Rita toe Tina die kombuis binnestap. “Wat sê mevrou Pelser, sal dit gou wees?”
Tina trek vir haar ’n stoel onder die tafel uit en neem plaas. Sy kyk Rita met ’n glimlaggie aan en antwoord ingenome: “Sy sê ek kan my baba so na vanaand se kant toe verwag, tannie Rita. Is dit nie wonderlik nie? Ek sal my kindjie vanaand in my arms kan hou, en dan sal ek hom al die wonderlike drome vertel wat ek die afgelope nege maande om hom geweef het. O, ek weet sommer hy sal net soos sy pappa lyk . . .”
Hettie kom die kombuis binne en vra nuuskierig: “Wat het tannie Pelser hier kom maak, Mammie?”
“Sy het jou tannie Tina kom besoek,” lig haar ma haar in. “En raai wat? Sy sê tannie Tina kan haar baba vanaand verwag, op jou verjaardag. Maar jy moenie dit nou al vir die bure gaan vertel nie, my hartjie. Wag tot môre wanneer die ou dingetjie in sy mammie se arm lê.”
“O, maar dit is wonderlik!” Hettie klap haar hande van opgewondenheid. “Sal ek die baba kan sien voordat ek vanaand gaan slaap, Mammie?”
“Ek weet nie, my hartjie. Die liewe Heer besluit oor hierdie dinge en ons weet nie hoe laat Hy vir tannie Tina haar baba gaan gee nie. Miskien is jy al aan die slaap . . .”
Die res van die oggend verwyl Tina in die kombuis by Rita waar sy middagete voorberei. Sy is stil en afgetrokke, want vanmôre verlang sy weer oneindig baie na Renier. As hy tog maar net vandag by haar kon wees, net saam met haar kon wees wanneer sy vanaand die lewe aan hul kindjie skenk. Hulle was drie weke lank so wonderlik gelukkig bymekaar, en noudat sy hom so bitter nodig het, staan sy heeltemal alleen.
As hy net betyds my brief beantwoord het, dink sy weemoedig. Maar wat help dit tog om nou weer daaraan te dink? Ek moet liewer die feit aanvaar dat hy my nie werklik liefgehad het nie, daarom dat hy nie eens moeite wou doen om my brief te beantwoord nie . . . Ja, ek moet ophou om na ’n droom te verlang en liewer die werklikheid aanvaar. My kindjie en sy toekoms is die werklikheid, my huwelik net ’n droom wat in die niet verdwyn het.
Tina bly bewus van die pyn wat kom en gaan. Na die middagete kom die vroedvrou weer. Sy ondersoek haar en sê dat sy haar pa vanaand kan verwag. Sy stel voor dat Tina ’n paar uur lank moet rus sodat sy haar kragte kan spaar vir die groot oomblik wat voorlê. Hierna vertrek sy weer.
Tina het die hele middag rustig geslaap, totdat die pyn haar om sesuur wakker gemaak het. En hier waar sy nou besig is om die nodige kleertjies vir haar baba uit die laai te haal, oorval ’n martelende pyn haar wat haar haastig na haar rug laat gryp.
Sy stuur ’n kort gebedjie na bo en is nog besig om haar rug vas te hou, toe die vroedvrou die kamer binnestap.
“Jou pa het pas hier aangekom, mevrou Dreyer,” sê die vroedvrou toe die pyn eindelik bedaar. “Ek dink ons moet hom maar eers toelaat om jou te groet, want die dokter sal ook aanstons hier wees om jou te ondersoek.”
Gerhardus Eksteen druk sy dogter saggies teen sy bors vas toe hy haar soen. Sy blik vee oor haar moeë gesiggie, toe vra hy sag: “Was jou huwelik werklik al hierdie pyn en ellende werd wat jy nou moet deurmaak, Tinatjie?”
“Ek sal my lewe vir Renier en vir ons kindjie gee. En al was ons huwelik van so ’n korte duur, regverdig dit alles wat ek nou moet deurmaak . . .”
’n Vlaag van pyn oorval haar, en die vroedvrou versoek Gerhardus om liewer te gaan.
Toe die dokter se motor voor die deur stilhou, loop Gerhardus hom haastig tegemoet, en hulle gesels ’n rukkie baie ernstig met mekaar. Dokter Serfontein is bitter omgekrap toe hy Tina se kamer binnestap. Hy ondersoek sy pasiënt, en dan neem die gang van die natuur so ’n vinnige tempo aan dat Tina net bewus is van die pyn waarin sy verkeer.
Dit is byna tienuur toe die skril stemmetjie van haar pasgebore kindjie opklink en sy die dokter hoor sê: “H’m, ’n fris en gesonde seun. Ek skat hy weeg niks minder as vier kilogram nie.”
Blydskap en verligting spoel soos ’n golf oor haar, en van skone uitputting raak sy dadelik aan die slaap.
Nadat dokter Serfontein se taak afgehandel is, dien hy Tina ’n ligte inspuiting toe om te verseker dat sy ’n goeie nagrus geniet. Hierna gaan praat hy weer met Gerhardus Eksteen.
Hy skud sy kop. “Ek is jammer, meneer Eksteen, maar ek beskou myself nie as God wat oor die wel en wee van ander besluit nie. Ek wil inderdaad niks met die hele aangeleentheid te doen hê nie. En onthou net dit: die leed wat jy ander aandoen, kom later op jou eie kop neer. Die een of ander tyd moet ’n mens verantwoording doen vir jou dade . . . Goeienag, meneer Eksteen!”
Nadat die vroedvrou se take afgehandel is en ma en baba albei rustig slaap, ontbied Gerhardus haar na die sitkamer waar
