julle self wat die spit afbyt. Dié wat nie môre vir die oggendskof aanmeld nie, kan maar solank reëlings tref om huis toe te gaan.”
Ek het Charlie weer gevra om te tolk. Hy het ’n rukkie kop onderstebo gestaan voor hy begin praat het, seker ’n kwartier lank. Danksy ons plaas in die Oos-Kaap verstaan ek ’n bietjie Xhosa, maar Charlie se Sotho kon ek nie volg nie. Ek het hom egter laat begaan, want ek ken hom as ’n gebore onderhandelaar.
Toe hy uiteindelik na my toe terugdraai, vra ek: “Is hulle tevrede?’
“Nee,” sê hy. “Hulle wil hulle geld voluit hê.”
“Sê vir hulle reguit dis onmoontlik. Dis in hul eie belang dat hulle geld terugneem. Hoe dink hulle gaan die tuislande ooit verder kom as hulle alles hier uitmors?”
Charlie het weer oor die megafoon begin praat. Aanvanklik was daar ’n heftige woordewisseling tussen hom en party van die arbeiders; maar stadigaan het hulle stil geraak voor sy oortuigende retoriek. En toe hy afsluit, is hy toegejuig met ’n donderende: “Siya vuma!”
Ek het tevrede gevoel toe ek ná ’n koppie tee in die mynbestuurder se kantoor terugkom by die liggrys Mercedes waar Charlie intussen gesit en wag het.
“Nou ja,” sê ek. “Dit wys jou mens moet net weet hoe.”
“Ja.” Hy wag tot ons by die groot hek in die dubbele omheining uit is, op pad terug na die hoofpad van Potchefstroom na Johannesburg, toe sê hy: “Die moeilikheid lê nog voor.”
“Wat bedoel jy?”
“Ek het nie vir hulle gesê wat jy gesê het nie.”
“Wat?!”
“Ek het gedink jy wil seker lewendig daar uitkom.”
“Maar jy kan mos nie sommer …”
“Jy weet nie hoe kwaai daardie manne is nie.”
“Dit maak nie saak nie.”
“Dit maak saak!” Ek glo nie hy het al tevore op daardie toon met my gepraat nie, en ek het my vererg. “Kyk,” het hy gesê, “dis erg genoeg vir dié wat in Johannesburg werk. Hulle sit ook daar in die kampongs soos in ’n dieretuin. Maar hulle kom darem partykeer uit, hulle sien bietjie stad, hulle doen bietjie shopping, hulle dans vir julle toeriste op die mynhope Sondae. Maar dié lot hier – Jesus, man, hier sit hulle agter doringdraad en dis net stof en gras tot waar mens ophou sien. Hulle wil drank of vrou hê. Hulle wil iets hê.”
“Wat het jy vir hulle gesê?”
Hy het sy glimlag na my gedraai dat ek die ligroos van sy tandvleise sien. Agter sy bril het sy oë soos ’n verkleurmannetjie s’n gelyk. “Moenie vir my vra nie,” sê hy. “Jy weet wat die mense sê: moenie by die kampvuur loop vertel van die nes wat jy gekry het nie, want die voëls sal hulle kleintjies versit.”
Ek het by ’n toegeeteken stilgehou en gewag op ’n groot meubelwa voor ek die rem laat skiet en die Mercedes vanself geruisloos links in die hoofpad indraai.
“Wat het jy vir hulle gesê, Charlie?”
“Ek het gesê jy weet hoe ontevrede hulle is. Jy weet dat hulle reg het om so te voel. Jy gaan die saak regmaak. Maar jy moet eers met die indoenas die hele ding uitpraat. Hulle het gesê dis goed. Maar hulle moet voor die naweek weet, anders werk hulle nie verder nie.”
“My God, Charlie!”
“Die meeste van hulle het kieries by hulle gehad,” sê hy kalm. “Party koevoete of kettings. Onder hulle jaste.”
Ek was bereid om die administrasiefooi af te skaf – op voorwaarde van hoër produksie en ’n onmiddellike afsien van alle verdere betogings. Op stuk van sake kon ek my nie laat afdreig nie.
Die besluit is na die mynkaptein op Westonaria getelefoneer. Dit was die Donderdag. Vrydagoggend het die werkers begin staak. Die skaars tien persent wat na bewering bereid was om te werk, is deur die ander geïntimideer; twee is met ernstige beserings hospitaal toe geneem.
Saterdag het die geweld begin uitbrei. Oral van die Rand af het polisieversterkings begin saamtrek op Westonaria. Nog voor hulle volledig kon mobiliseer, het die mynkantore in ligte laaie gestaan. Gelukkig het die mynbestuurder daarin geslaag om net betyds weg te kom. Daarop het die stamgroepe – Xhosa’s, Zoeloes, Tswanas en Sotho’s – mekaar begin toetakel. Dit gebeur mos altyd. En eers teen Sondagmiddag kon die polisie dit waag om te gaan opruim.
Maandag het ek Charlie Westonaria toe gestuur om te gaan bestek opneem van die situasie, en die volgende oggend het ek self gaan kyk. Die polisie – daar was nog ’n stuk of honderd man met outomatiese wapens ’n ent van die ingang af op wag – was nie danig gediend met die gedagte dat ek my op die terrein waag nie.
“Dit sal nie die eerste keer wees dat ek met ’n spul oproeriges praat nie,” het ek my verweer.
Maar ek was tog nie baie op my gemak toe ek voor die groot hek stilhou en toeter nie. In die verte was mense in blou oorpakke besig om die teer skoon te spuit. Net doodkalm bly, het ek besluit. Wat jy ook al voel, moenie dat hulle agterkom jy voel ongerus nie. Dis soos ’n kwaai hond: as hy sien jy’s nie bang nie en jy kyk hom in die oë, dan kry hy respek.
Dit was Charlie wat hek toe gekom het. Maar op sy hakke was daar ander – ’n voorhoede van tien of twintig, en ’n ononderskeibare gepeupel in die verte. Nou nie meer soos die vorige week gehul in jasse nie, maar kaal of halfkaal in weerwil van die Juniekoue. Die skokkendste was om Charlie self so soos ’n barbaar te sien lyk.
Ek het by die venster uitgeleun.
“Maak oop, Charlie. Ek wil met hulle praat.”
“Nee!” het hy teruggeroep.
Agter hom het die voorhoede effens nader gekom.
Ek het die Mercedes afgeskakel en uitgeklim om hulle te wys ek is manalleen en ongewapen en nie bang nie.
Weer daardie gemor van bye van die ander dag.
“Hulle wil jou nie hier hê nie,” het Charlie gesê.
“Ek kan mos nie net hier omdraai soos ’n papbroek nie! Wat sal oorbly van my gesag?”
“Daar’s klaar niks oor nie.”
Agter sy bril het sy oë my weer opgeval: nou meer opgehewe, bloedbelope as gewoonlik. Het hy die nag nie geslaap nie? Of die een of ander onnoemlike brousel saam met die spul gedrink?
“Charlie, maak oop die hek!” het ek gebied.
Hy het die slot oopgesluit, maar die hek net op ’n smal skreef oopgestoot en met sy maer, skewe lyf uitgekom na my toe. Agter hom het die drom mense nog nader gestoot.
Toe vang hy my heeltemal onverhoeds. Hy draai half om na hulle toe en stoot sy vuis in die lug en skreeu iets. ’n Oomblik later buk hy en tel ’n baksteen op. En terwyl hy my aankyk, sy gewone glimlag verstrak tot ’n grimas, smyt hy met albei hande die baksteen dwarsdeur my voorruit. In die kampong gaan ’n geskreeu op. En ’n ent agter my hoor ek polisiemotors in beweging kom.
Ek het nie langer gewag nie. Ek het in die Mercedes gespring,
