my mening is dit gans te vroeg vir die kinders om hulle pa nou al saam met “die ander vrou” te sien. Sy teenargument is dat hulle reeds die ander vrou ken (omdat sy my vriendin was!) en daarom nie bedreig sal voel nie. Ek wonder watse verwronge lesse oor lojaliteit en vriendskap ons kinders uit hierdie ervaring gaan leer. En tog kon ek nie weier nie, hulle het my almal in ’n koor staan en smeek – selfs Paula – vermoedelik opgesteek deur hulle agterbakse pa. Maar ek kan mos ook sien, elke liewe dag, hoe hulle hom mis. En ek wil hulle nie méér laat ly as wat hulle reeds ly nie. So, ek het hulle laat gaan.
Wel, om heeltemal eerlik te wees, iewers diep in hierdie vullisdrom wat my binneste geword het, is daar ook die perverse hoop dat hulle vanaand wanneer hulle terugkom, teenoor my gaan bieg dat hulle niks meer van die verfoeilike A hou nie, dat hulle nooit weer hulle pa saam met A wil sien nie, dat hulle dalk selfs, wie weet, niks meer van hulle pa hou nie …
Clara
PS: DIESELFDE AAND, AMPER MIDDERNAG
Dit het nie gewerk nie. Dit het só nie gewerk nie! Soos Nicolas sou sê. Lang storie kort: Die kinders het in ekstase teruggekeer van “’n fantastiese dag saam met Pappa-hulle”. Heeltemal hyped-up van te veel suiker, hamburgers en milkshakes by McDonald’s, woeste elektroniese speletjies in die een of ander “games arcade”, ure van inkopies en verbruik, verbruik, verbruik. Al my Gebooie oor die Grootmaak van Kinders in ’n enkele dag verbreek deur my moedswillige eggenoot. Paula het histeries begin huil toe haar pa wou groet en ek is gedwing om haar uit sy arms los te skeur. Wat my natuurlik soos die skurk in die verhaal laat voel het. Wat de hel het van regverdigheid geword? Hallooo?!? Is daar iemand daar bo wat luister??? Niemand wou die pampoensop hê wat ek vir aandete gemaak het nie, almal was te vol gemorskos geprop. Nicolas en Sebastian het soos soldate op speed oor ’n elektroniese speletjie gebabbel: Toe skiet ek daai ou … blaas ek die hele gehou op … drie op een slag soos in morsdood … dit was cool, nè …
Ná ek vir Paula ’n slaaptydstorie gelees het, terwyl haar oë toeval, wou sy slaperig weet: “Hou jy van Nanas, Mamma?”
Nanas is wat sy Anaïs noem, omdat die naam vir haar te moeilik was om uit te spreek toe sy jonger was.
Soos dit nou vir my ook te moeilik geword het om uit te spreek.
Wat kon ek sê wat die kind nie sou traumatiseer nie? Toe mompel ek maar hmm, ek hou van haar – en ek dink, soos ek van motorongelukke en hospitale en musiek met Hawaïse kitare hou. En my liefste Paula-kind knik en sug: “Ek hou ook van haar …”
Nou weet ek hoe die arme Caesar gevoel het. Selfs jy, Brutus, selfs jy.
Ag, liewe hemel, skryf tog vir my oor Edinburgh en hoe jou huis lyk en hoe jou kinders aanpas in hulle nuwe skool en enigiets, net wat jy wil, maar skryf asseblief. Ek het kontak met normale mense nodig, ek weet ek het, maar ek sien nie kans om my normale vriende met hulle normale lewens in die oë te kyk nie. Dis makliker so op ’n afstand.
From: Clara Brand [[email protected]]
Sent: Fri 02/10/98 22:58
To: Marita van der Vyver [[email protected]]
Subject: S.O.S.S.O.S.S.O.S. (steeds!)
Die mooiste mooiste maand se moer. Soos die lentebloeisels van die bome grond toe dwarrel so val stukkies van myself aanmekaar af stukkies vel en vleis en binnegoed. Verskoon die melodramatiese metafore ek luister steeds snags na Puccini dis seker besig om my brein aan te tas. En ons is nog nie eens “amptelik” aan die skei nie die eintlike opera het nog nie begin nie (soap opera is seker ’n beter woord) ons is nou eers by die ouverture. Daar gaan waaragtig niks van my oorbly teen die tyd dat ons by die slottoneel in die skeihof uitkom nie ’n verskrompelde stuk stomp dis al wat ek gaan wees g’n kans dat ek ooit weer bloeisels of blare of selfs net ’n onvergeetlike ete gaan voortbring nie. Ek wens iemand kan my help jirre want ek weet nie meer hoe om myself te help nie.
16 Oktober 1998
Laatnag by die huis
Bernard
Ek is bang, Bernard. Hierdie huis het nog altyd vir my so veilig soos ’n fort gevoel, hoë muur, diefalarm, hond buite in die tuin, man langs my in die bed. Nou’s die man weg en alles word broos en breekbaar. Minette is laas week in haar eie slaapkamer gevange geneem deur ’n inbreker met ’n balaklawa en ’n vuurwapen. Nee, ek kan nie daaroor skryf nie, my keel trek toe van vrees.
Dalk is jy reg, dalk moet ons die hele sage so gou moontlik agter die rug probeer kry eerder as om die pyn en lyding uit te rek. En tog talm ek, wil ek skreeu hokaai, briek aandraai, nou foeter ons te vinnig teen die bult af. Mens kan mos nie ’n verhouding van vyftien jaar soos ’n verkeersoortreding hanteer nie. Verskyn in die hof, betaal die boete, skeur die kaartjie op. Skeur die huweliksertifikaat op. Fluit-fluit, alles is uit.
Minette se hande en voete is vasgebind met haar eie springtou – wat sy skaars ’n week vantevore gekoop het omdat sy wou fiks word voor sy met ’n kickboxing-kursus begin. Die kickboxing, het sy gedog, sou haar leer om haarself te verdedig ingeval sy op straat aangeval word. Toe word sy in haar eie bed oorrompel, g’n kans om ’n enkele skop te gee nie, sy kon nie eens skreeu nie, die inbreker het ’n kussingsloop in haar mond geprop en sy’t amper in haar eie kots verstik. Maar sy’s nie verkrag nie, sy’s nie ernstig beseer nie, sy’s nie dood nie. Ons lewe in ’n land waar mens dankbaar is om bloot te bly lewe nadat iemand jou intiemste ruimte binnegedring het.
Dis nie dat ek jou wil terughê nie, Bernard. Daar is nou eenmaal dinge wat ’n vrou nie kan vergewe nie. Nie eens ter wille van haar kinders nie. Of maak dit my ’n slegte ma om so iets te sê? Vrugtelose vrae, totale tydmors, want jy wil klaarblyklik nooit weer by ons woon nie. Ek sal net eenvoudig moet leer om my vrees te beheer. Die polisie glo hy wou haar verkrag nadat hy gekyk het wat hy in die res van die huis kan steel. “Roof was die hoofmaal,” sê Minette, “en verkragting die poeding. Dis wat my gered het.” Iets het hom onverwags laat vlug voordat hy sy poeding kon opeis, niemand weet wat nie, ’n alarm wat êrens anders afgegaan het, ’n motor wat voor die huis stilgehou het, iets. “’n Wonderwerk,” sê Minette. “Hierdie siniese slet glo weer aan wonderwerke.”
Maar ék glo nie meer aan wonderwerke nie. Hierdie huis het te groot en gevaarlik geword. Ek weet nie hoe om die kinders te beskerm nie. Ek moet bieg ek voel soms afgunstig as ek dink aan kinderlose egpare wat skei. Dit moet tog seker makliker wees vir hulle? En ander kere dink ek weer dis nog net my kinders wat my aan die gang hou. Dis om hulle onthalwe dat ek soggens opstaan eerder as om heeldag in ’n hulpelose homp te lê en huil. Dan wonder ek hoe op godsaarde enigiemand ’n egskeiding oorleef sonder kinders. Dis net snags terwyl hulle slaap dat ek my kan oorgee aan my emosies, en dan’s ek gewoonlik so pootuit na ek die hele dag lank moes probeer om nie voor hulle oë uitmekaar te val nie dat ek nie eens meer genoeg energie het om te huil nie. Weke laas ’n traan gestort, behalwe wanneer ek uie skil. Begin my nogal bekommer. Gewoonlik laat enige sentimentele toneel uit enige simpel movie my trane vloei, jy weet dit tog, honde wat seerkry, kinders wat verdwaal, moeders wat sterf … En as movies nie werk nie, dan het musiek dit nog altyd vir my gedoen.
Wel, nie meer nie. Al die Violettas op aarde kan snikkend saam sterf, tutto, tutto fini, or tutto, tutto fini, dis húlle probleem, nie myne nie. Miskien kry elkeen van ons ’n jaarlikse kwota trane, soos eise van ’n mediese fonds, en as jou kwota opgebruik is, moet jy wag tot volgende jaar voor jy weer kan huil. Of siek word.
Of miskien is ek bloot
