die vraag wat in albei se oë te lees is: “Wat bedoel jy ‘uit’?”
“Presies wat ek sê,” sê Saartjie en maak ’n klapgeluid met haar duim en voorvinger. “Klaar! Verby! Hulle is nie meer kêrel en meisie nie!”
“Onmoontlik!” sê Lina.
“Ek glo dit nie,” sê Anna geskok. “Hulle is dan al kêrel en meisie van ek só klein was.” Sy beduie met haar hand omtrent so hoog soos die bed van die vloer af.
“Wel, dis ongelukkig waar,” sê Saartjie.
Sy vertel vir haar vriendinne alles wat sy weet, en die twee luister aandagtig. Sy vertel ook hoe omgekrap Kris is en hoe hy sommer ’n mens se kop wil afbyt.
“Dis wat ’n liefdesteleurstelling aan ’n mens doen,” sê Saartjie en probeer lyk soos iemand wat alles van sulke dinge af weet.
Anna en Lina luister met groot oë. Saartjie klink sowaar soos ’n deskundige op hierdie gebied.
“Ja-nee,” sê Saartjie met ’n sug, “so ’n liefdesteleurstelling kan jou hele lewe vernietig.” Sy sug en loer onderlangs om te sien watter uitwerking hierdie dramatiese stelling op die ander twee het.
Dit lyk nogal asof Anna diep onder die indruk van haar woorde is, want sy sug ook. Maar Lina bederf alles deur te sê: “Ag, Saartjie, vergeet nou die toneelspelery en vertel vir ons meer van Kris en Isabel.”
Saartjie kyk vies na Lina en mompel iets van mense wat verbeeldingloos is, maar dan gaan sy aan met haar storie. Sy vertel van die man met die blink kar wat glo die moeilikheidmaker is. Dit was glo hy wat vir Kris by Isabel “uitgesit” het.
“Of sy blink kar,” sê Lina.
“Nee, Kris sê Isabel is te wonderlik om hom net vir ’n ander ou se kar te los.”
“So dit beteken hy is nog verlief op haar,” sê Anna asof sy ’n groot ontdekking gemaak het.
“Natuurlik is hy,” sê Saartjie. “Anders sal hy mos nie soos ’n siek hoender daar by die huis rondloop nie!”
Die drie meisies sit en dink oor die hele gedoente.
“Dis Isabel wat vir Kris gelos het,” sê Saartjie. “Ons moet dit onthou.”
Die ander twee knik om te wys hulle sal.
“Julle weet,” sê Anna, “dis rêrig tragies. Ek het my ma en pa al so baie hoor sê dis wonderlik dat Kris en Isabel al soveel jare saam is.”
“Die hele Lynnekom het nog altyd gesê hulle pas so mooi bymekaar,” sê Lina.
“Hulle is vir mekaar gemaak,” sê Anna sugtend.
“Ons kan nie toelaat dat hulle uitmekaar gaan nie,” sê Saartjie. “Ons moet iets aan die saak doen.”
Anna en Lina kyk na mekaar en knik.
“Maar wat?” vra Lina.
En dit is natuurlik die probleem. Wat kan hulle doen?
“Ons moet dink,” sê Saartjie.
Die drie meisies sit met fronsende voorkoppe soos hulle dink. Dis stil in die kamer. Ná ’n rukkie word hulle moeg om so doodstil te sit en begin onderlangs na mekaar loer. Elkeen kyk hoe die ander lyk as hulle kastig hard dink. Skielik bars al drie uit van die lag.
“Ek weet nie hoekom ons lag nie,” sê Saartjie ná ’n rukkie skuldig. “Ons het werk om te doen. Ons moet daardie twee verliefde skapies weer bymekaar uitbring.”
“Ja,” sê Lina, “ons moet die wolf met die blink kar uit die pad kry.”
“Ek wonder of hy ’n snor het,” sê Saartjie peinsend.
“Wat het ’n snor met die saak te doen?” vra Anna.
“Ek hou nie ouens met ’n snor nie. Hulle is altyd kroeks, soos Apie sal sê. In daai fliek wat ek vanmiddag gesien het, het die ou wat op die ou end nie die mooi meisie gekry het nie, ook ’n snor gehad, sien?”
Anna en Lina sien of verstaan nie juis nie, maar hulle wil nie nou oor ’n snor stry nie. Hulle wil vir Kris en Isabel help om weer bymekaar uit te kom.
Saartjie dink weer aan die middag se fliek en sê dan skielik: “Wag ’n bietjie!”
Anna en Lina kyk na haar. Saartjie byt effens op haar onderlip en vee met haar hand oor haar voorkop.
“Weet julle wat?” vra sy skielik.
Hulle skud hul koppe.
“Die ou in die fliek,” sê Saartjie opgewonde, “die ou met die snor wat nie die beeldskone heldin gekry het nie – hy’t haar nie gekry nie omdat hy ’n bangbroek was!”
“Waarvoor was hy bang?” vra Lina.
“Vir ’n bende wat hom en die meisie voorgekeer en toe al haar juwele en sy geld gevat het,” vertel Saartjie. “En terwyl die meisie trots en regop gestaan het, het die ou met die snor gebewe en gesoebat hulle moet tog asseblief sy lewe spaar.”
“Enige ou, snor ofte nie, sou mos bang gewees het,” sê Lina droog. “Sulke bendes skiet ’n mens sommer dood.”
“Nee, Lina, ’n regte man is nie bang vir gevaar nie!” sê Saartjie seker van haar saak. “Die heldin het toe só min van die ou met die snor gedink dat sy niks verder met hom te doen wou hê nie. Meisies hou nie van lafaards nie.”
Saartjie se vriendinne dink na oor wat sy gesê het en uiteindelik sê Lina: “Bedoel jy ons moet die ou met die blink kar bang maak sodat Isabel niks meer van hom moet dink nie?”
“Dis presies wat ek bedoel,” sê Saartjie opgewonde. “Want dan sal sy Kris mos weer terugvat.”
“En sê nou maar hy is nie ’n bang ou nie?” vra Anna. “Sê nou hy’s só dapper dat Isabel net nog meer van hom hou?”
“Apie sê Kris het gesê almal weet daai ou is ’n papbroek.”
“Maar wie sê hy’s regtig ’n papbroek?” wil Lina weet.
Saartjie trek haar skouers op. Sy weet nie. Sy sê mos maar net wat sy gehoor het.
“Nou maar goed, sê nou ons besluit om hom bang te maak,” sê Anna, “hoe gaan ons dit doen?”
Saartjie kyk ingedagte voor haar op die vloer. Sy dink ernstig oor hierdie probleem na. Hoe op aarde gaan hulle dit doen?
“Ons kan ons tog nie soos ’n bende vermom en hulle dan voorkeer nie,” sê Lina. “Ons is te kort en klein en wie weet, miskien is hy glad nie bang nie en dan moker hy sommer links en regs onder ons.”
“En dan vat hy ons nog polisie toe ook,” sê Anna.
“So wat is daar dan wat enige ou – al is hy
