style="font-size:15px;"> …1950–1951 еллар. Үсмер чактан исән-имин кичеп, ваемсыз, мул тормыш аркасында соңгарып кына килә торган егетлек дәверенә узган чор. Берничә елдан бирле әдәбият, шигърият белән мавыгуның иң кызган, саташу дәрәҗәсенә җиткерә язып «җенләндергән» чагы. Аңда туа барган «Без кем, ник болай, мин кем булырга, нәрсә эшләргә тиеш?» дигән сорауларга иҗтимагый, сәяси мәсьәләләрнең дә кушылган, өстәлгән еллары. Болары җитмәгән төсле, алардан уздырып берьяклы мәхәббәт тә кабынды. Ул исә аң-хисләрне генә түгел, бәлки бөтен вөҗүдемне – тәмам барлыгымны – бер учка җыеп йомарлап, теләсә ничек әвәли иде…
Менә шулай бер-бер артлы туа бара торган бихисап сорауларның, боларга кушылган сагышлы хис-омтылышларның җаваплары, юанычы бары әдәбияттан, сүз хикмәтеннән табылыр сыман. Шуңа күрә гаҗәп күп укыла. Татар әдәбияты әсәрләрен, нигездә, гасыр башында иҗат ителгәннәрен, шулай ук сирәк-мирәк кулга кергән совет чоры әйберләрен дә «чәйнәмичә» йота барам. XIX гасыр рус әдәбияты үрнәкләре дә «су кебек эчелә». Тургеневның минем халәткә аваздаш повестьлары исә кат-кат укылды шикелле. Болардан тыш, казах, уйгыр, үзбәк әдәбиятлары үрнәкләрен дә читләтеп узмыйм. Һәрхәлдә, «китап җене» мине тәмам биләп алган чор иде…
Табигый, башкалар тарафыннан язылганнарны йотылып уку белән бергә үзем дә язгалап маташкан булам. Монысы аз дигәндәй, очраган – укыган һәм ишеткән – һәр җыр текстын терки барам, мәкаль-әйтемнәрне яза бару өчен дә бер дәфтәр ачылган…
Шул рәвешчә, мавыгып, исәрләнеп йөри торгач, язганнарымның кайберләрен Казанга җибәреп, андагы «чын язучылар» ның берәрсенең фикерен белергә теләү уе да барлыкка килде. Тик кемгә генә җибәрергә? Уйлана торгач, иң мөһиме «Совет әдәбияты» журналындагы кайбер мәгълүматлардан күренгәнчә, иң лаек кеше булып «Намус» романының авторы Гомәр Бәширов тоелды. (Аның ише зур дәрәҗәле кешегә шундый вак мәсьәлә белән мөрәҗәгать итүнең мәгънәсезлек икәнлеген, Татарстан Язучылар оешмасында махсус әдәби консультантлар булуын кем белгән ул вакытта…)
Әйе, җибәрдем хатны Казанга үзем әвәләгән берничә шигырь кисәге белән. Бер-ике айдан соң җавап киләсенә өмет тә өзә башлаган идем. Ләкин дүрт-биш ай узуга килеп төште бит җавап хаты. Үзем укып йөргән рус гимназиясе адресына. Димәк, шул адресны күрсәткән булганмын…
Кулларымны «пешерә язган» конвертны әйләндереп карый-карый озак торуымны хәтерлим. Ниһаять, калтыранган бармаклар белән конвертны ачтым.
Ярты битле генә кәгазь. Аның уртасында өч-дүрт юллы гына текст. Җавап хаты никадәр кыска булса, шул дәрәҗәдә үк кырыс хөкемле: татарча түгел! Янәсе, татарлар хәзер «өмид» дип әйтмиләр… Башка бер фикер дә юк. Ни эчтәлек, ни техника, ни мәгънә хакында…
Телең татарча булмагач, димәк, үзең дә татар түгелсең дигән сүз… Димәк, башка язып, безгә җибәреп маташма дигән сүз… Димәк… Тукай да «өмид» сүзен дөрес кулланмаган булып чыгамыни?! Мисал итеп китерелгән шул бер генә сүз, тирән кадалган шырпы төсле, бик озак хәтердән чыкмады…
Җыеп әйткәндә, Гомәр Бәширов имзасы
