бирортасидан шубҳангиз борми?
– Кўп ўйладим, – деди Худоёр бошини қашилаб, – асосан, аёллар, қизлар, кексалар… Улар бунақа иш қилмаса керак?! Қолганлари ҳам туппа-тузук эркаклар…
– Худоёр ака, нима, терговга ёрдам қилишни хоҳламаяпсизми? – кутилмаганда Жўрабой ташланиб қолди. – Ҳеч кимдан шубҳангиз бўлмаса, демак, мошинага пичоқни ўзингиз қўйгансиз! Ёдингиздан чиққан бўлиши мумкин…
– Э-э-э, укажон, тушунмадим, иситмангиз борми? – айлабанувчи киракашлигига борди, – бировни ўлдириб, пичоқни мошинасида сақлайдиган тентакка ўхшайманми? Ўша матоҳни ким ташлаб қўйганини билмасам, нима қилай? Ўзларинг ҳам – бир гала одам ҳақиқий қотил кимлигини тополмаяпсизлар-ку!
– Келинглар, асаббузарлик қилмасдан, дўппини бир четга қўйиб, мушоҳада қилиб кўрайлик, – гуруҳ раҳбари талабага яширинча кўз қисиб, муросага чақирган бўлди. – Худоёр ака, шубҳали шахс сизнинг мошинангизга тасодифан чиқиб қолмаган. Улар сизни обдан кузатган. Қулай пайтни топиб, йўлингизга чиқиб, қўл кўтарган. Масалан, сиз уйингиздан чиққан пайт ёки бир манзилга бориб, қайтиб чиқаётганингизда сизга рўбарў бўлишган.
– Йўловчиларни, асосан, бекатлардан, йўлма-йўл олиб кетаверамиз, – ўйланиб туриб, жавоб қилди Худоёр, – уйдан чиқишда деганингизга биттаси ёдимга тушди… Кўчамизнинг бошидаги Муҳиддин дўхтирнинг уйи ёнидан бир қизгина чиққанди…
– Хўш, хўш, хўш, – сергакланди терговчи, – дўхтирнинг уйидан чиқдими?
– Қаердан чиққанини кўрмадим. Тутнинг соясида турган экан, йўлимга чиқиб, қўл кўтарди. Миндириб олдим. «Муҳиддин аканикига меҳмонга келдингизми?» деб сўрадим, жавоб бермади, тўрсайиб, юзини тескари бурди.
– Ёши нечаларда эди? Кўриниши қанақа?
– Ёш қизча, ўн етти-ўн саккизларда бўлса керак, ўрта бўйли, тўшдор, сочлари узун, қоп-қора, тирсиллатиб жинси шим билан кўк кофта кийиб олган.
– Қаерга тушиб қолди?
– Адашмасам, деҳқон бозори яқинида тушиб қолди.
– Унинг хатти-ҳаракатида бирор нотабиийлик, юзида қўрқув, ҳадик аломатларини сезмадингизми?
– Юзи ташвишли, кўзлари қандайдир бежо кўринди, кайфияти яхши эмасди, – эслашга уринди айбдор, – уй-пуйида бирор кўнгилхиралик бўлгандир-да, деб қўйдим.
– Нима деб ўйлайсиз, мошинангизга пичоқни шу қиз ташлаб қўйган бўлиши мумкинми?
– Йўғ-э, нима деяпсиз, қиз бола нарса… одам ўлдирадими?
– Ҳа, нима бўпти, аёл кишинин макри қирқ туяга юк бўлади, қиз бола қотиллар ҳақида эшитмаганмисиз? – Жўрабой гап қўшди.
– Бобой қари бўлса ҳам, анча чайир, бақувват эди… Шу қизгинанинг қарияни бир ёқли қилишига ишониш қийин-ов! – Худоёр таажжубини яширолмади.
– Қиз кимнингдир топшириғига кўра, пичоқни мошинага ташлаб кетган бўлса-чи? – Санжарбек бошқача тахминни илгари сурди. – Қотил ҳам анойи эмас, эркак киши шубҳа остида бўлади, қиз бола маъқул-да, ҳеч кимнинг хаёлига келмайди.
