style="font-size:15px;"> – Бувим менга ҳам она, ҳам ота эдилар…
– Айтишларича, бобонгиз сизни кўп тергар экан, шу тўғрими?
Қиз ер чизганча жим тураверди.
– Тахмина, бор гапни айтавер, тортинма, жоним, – далда берди амма.
– Сўрамасдан кўчага чиқсам, уйга кечроқ келсам уришиб берардилар, – деди қиз бироз ўйланиб туриб, – қари одам, мендан хавотир олган-да… Унақа бесабаб койимасдилар…
– Бувингиз-чи, койиб турармиди?
– Бувим тилла кампир эди. Ўзлари ҳеч қачон менга қаттиқ гапирмаган. Бобом уришган пайтларда ҳам нуқул ёнимни олардилар.
– Қотиллик юз берган машъум тунда нима бўлганлигини батафсил гапириб берсангиз.
– Ўша куни мен уйда эдим, – ҳикоясини бошлади қиз, – кечки пайт бобом кўчага чиқиб, қаергадир бориб келди. Кайфияти яхши эмасди. Шу сабабли Қадр кечасини биргаликда кутаётган дугоналаримнинг олдига боришга ҳам рухсат сўрай олмадим. Жаҳли чиққан пайтларда ҳеч кимни аяб ўтирмасди. Шунга кўзига кўринмасликка ҳаракат қилдим. Кечқурин чой-пойини дамлаб, овқатини сузиб бердим. Бир ўзи овқатланди. Ўзим ошхонада тамадди қилдим. Кейин ётоқхонамга кириб кетдим. Соат тахминан ўн бирларда чироқни ўчириб, ухлашга ётдим. Бобом ҳали ухламаганди, чироғи ўчмаганди… Қадр кечаси бўлгани учун тонгга қадар ухламай чиқса керак, деган ўйга бордим… Эрталаб юз-қўлимни ювиб, ошхонага кириб, нонушта тайёрладим. Бобом чиқавермагач, ёлғиз ўзим овқатландим. Бомдоддан кейин яна уйқуга кирган бўлса керак, деган хаёлга бордим ва дарс тайёрлаш учун хонамга кириб кетдим. Соат ўн бирларга қараб кетаётган бўлса-да, бобомнинг хонаси эшиги очилмаётганидан хавотирга тушиб, секин тақиллатдим. Жавоб бўлмагач, бобом барвақт туриб, бувимнинг ёнига ёки бирор жойга иш билан кетган бўлса керак, деб ўйладим. Ҳовлига чиқиб қарасам – дарвозанинг дарчаси қулфи очиқ… Шу тариқа пешин ҳам бўлди. Тушлик тайёрлаб, кутиб ўтирдим. Аммо бобомдан дарак бўлмади. Балки ошхонада ўтирган пайтим хонасига кириб кетганини сезмай қолгандирман, деган ўйда асрга яқин яна эшигини тақиллатдим. Ҳеч қандай садо бўлмагач, хонага мўраладим… Ҳеч ким йўқ экан, ҳали ҳам қайтмабди-да, деган хаёлга бориб, изимга қайтмоқчи бўлиб турганимда хонадаги тартибсизликка кўзим тушиб қолди. Юрагимга ваҳима тушди. Шошиб ичкарига кирдим. Деворга осиғлик гилам ҳам жойида йўқ эди. Хонанинг тўрига ўтиб қарасам шкаф ичида турадиган темир сейфнинг оғзи ланг очиқ. Бобом унда бор бойлигини сақларди. Қўрқиб кетдим. Хонадан отилиб чиқиб, аммамга қўнғироқ қилдим…
– Кечаси бобонгизнинг ёнига бирортаси келмаганмиди? – савол беришга ўтди гуруҳ раҳбари.
– Йўқ, ҳеч ким келмаганди. Бобом уйга кечаси ҳеч кимни чақирмасди.
– Кечаси сиз шовқин-суронни эшитмадингизми?
– Йўқ, қотиб ухлаб қолган эканман, ҳеч нарсани эшитмабман…
– Кап-катта қиз, ёнгинасидаги хонада шунча тўз-тўпалон бўлади-ю, ҳеч нарсани эшитмаса, – луқма ташлади Худойберди.
– Бобом кечалари ҳам бир нарсаларни тақиллатиб, бузиб-тузиб юрарди… Балки шунинг учун эътибор қилмагандирман, – ўзини оқлаган
