жойига қўйиб турайлик, яна қайтариб оласан, йўқ бўлиб кетмайди!”, деганида, “Менга ҳеч қандай пулларни алмаштириб бермагансан, мен сени танимайман!”, деб туриб олган номард жияним мана шу нусқа бўлади, сенга бирда айтиб берувдим шекилли, Тошмурод?! ‒ деб эслатган бўлди, тағин жияни Қурбат томон нафратланиб қараб қўйди.
‒ Анави вокзал-аэропортларда билет тарқатиб юрадиган жиянингиз-да, а? Анави “афирист” девдингиз, “ўғлимга шу ишни қипти у номард” девдингиз, ўшами?!
‒ Ҳа, ўша, ‒ деди Абдурасул ота, кейин нима дейишини билмай қизаринқираган Йўлтурдига ўгирилиб, ҳар икковига ғазаб ва қаҳрини сочгандай нигоҳда, ҳар иккисининг ҳақиқий башарасини очгандай авзода сўзланди: ‒ Сиз ундан қишда қорни сўранг ‒ берармикин! Ҳў-ўп икковинг топишибсизлар-да! Ўхшатмасдан-учратмас деб шуни айтарканлар!
Қариянинг сўнгги гапи Йўлтурдини довдиратиб қўйди. Нима дейишини, нима қилишини билмай гарангсиради. Чайнала-чайнала бир нималар деб ғулдуради-да, қўлида чангаллаган пулни тағин Сафохонга тутиб:
‒ Буни обтуринг, эрта-индин қолганиниям опкеб бераман, ишонинг, опкеб бераман, ‒ дейишини қўймади.
Абдурасул ота “жуҳуддан жизза” қабилида аввал Тошмурод нонвойга қараб қолди, сўнг эса Сафохонга юзланиб:
‒ Олинг Сафохон, эртага эмас, индинга бирга келамиз, қани топиб бермасинлар-чи, унда бошқачасига гаплашамиз-да, а? ‒ деди, шу дамда қаёқдандир хотирасига Сафохоннинг акаси Вадудхон мелиса келди, шунча пайтдан бери уни эсга олмаганига, тўғрироғи, эслашмаганига бир томондан ажабланса, бошқа томондан Сафохоннинг соддалигига, ҳечқурса акасини эслатиб қўрқитиб қўйишни ҳам эплолмаганига ундан ўпкаланди. Ўзи бу камчиликни тузатишга киришиб: ‒ Биласизми бу кишининг акаси қаерда ишлашини? ‒ деб баланддан келди, Сафохон еростидан унга норозиланиб нигоҳ қадаганига парво қилмади, аксинча унга дакки берди: ‒ Менга ундай қараманг, Сафохон, бундай сўзида турмайдиган бебурдларга ана шунақа нарсаларниям етказиб қўйиш керак, ҳа, ҳа, билганлари, сал таналарига ўйлаганлари яхши! ‒ у шундай деб тағин Йўлтурдининг диққатини ўзига қаратиб: ‒ Ўша одам органда ишлайди-я! Ҳа, ҳа, сиз билан ҳазиллашаётганимиз йўқ! Вадудхон аканинг икки елкасидаги погонларида иккитадан катта юлдузлари бор, нақ подполковникми, полковник бўлиб ишлайдилар! ‒ дея огоҳлантираркан, асли мақсади қўрқитиш, шу йўл орқали иложи борича тезроқ пулларини қайтариб олиш эканини яшириб ўтирмади.
Сафохон акасининг ҳуқуқ-тартибот идорасида ишлашини Йўлтурдига айтмаганди. Шунинг учун ҳам у қариядан бу янгиликни эшитиши ҳамоно ўтакаси ёрилаёзди ‒ мушукникига ўхшаш чақчайган сарғимтир кўзларининг ола-куласи чиқди. Форма кийганлар ва мана бундай мўйсафид-қариялар билан ҳазиллашиб бўлмаслигига ақли етиб, ялтоқиланишга тушди:
‒ Эртагаёқ ўзим Ипподромга олиб бориб бераман, Сафохон! Ҳалиям ўша “От Ҳайкал”нинг орқасидаги растадамисиз? Анави, анави, “Хитой бозори” дейишармиди у ерни?!
Сафохон қариянинг огоҳлантирувидан
