засвяціўся і на ім з’явіўся ўстрывожаны твар дзяжурнага знізу.
– Містэр Скрайф, я наконт пятай брыгады… – запінаючыся, прагаварыў ён. – Здаецца, у іх нейкія праблемы…
– Праблемы?! – здзівіўся Скрайф. – І што гэта за праблемы?
У гэты час Холін ірвануўся да стала і, ледзь не збіўшы Скрайфа з ног, літаральна ўпіўся ў экран вачыма.
– Звяжы мяне з пятай брыгадай! – выкрыкнуў ён у мікрафон. – Неадкладна!
На Скрайфа Холін не звяртаў аніякай увагі, быццам таго і ў кабінеце не было! Гэта было яўным парушэннем субардынацыі, і Скрайф хацеў ужо нават абурыцца і выказаць свайму намесніку ўсё, што ён аб гэтым думае. Але ў самы апошні момант ён чамусьці стрымаў сябе, прамаўчаў. Вельмі ўжо трывожна прагучаў голас Холіна.
– Доўга мне чакаць?! – зноў выгукнуў Холін у мікрафон. – Я, здаецца. аддаў загад: звязаць мяне з пятай брыгадай!
– Я зразумеў, сэр! – перапалоханы дзяжурны вінавата лыпаў вачыма. – Мы спрабавалі, але…
– Што, але?! – зароў Холін, ды так, што нават Скрайф уздрыгнуў ад нечаканасці. – Што з імі здарылася?!
– З імі няма сувязі! – праляпятаў дзяжурны. – Не магу зразумець, чаму…
– Гэта і ўся праблема? – з уяўнай палёгкай Скрайф адкінуўся на спінку крэсла, з насмешкай паглядзеў на чырвоны ад хвалявання твар Холіна. – Магчыма, зараз у іх ідзе сеанс гіпнатэрапіі… У гэты час, як ты ведаеш, уся сувязь адключаецца…
Нейкі час Холін моўчкі глядзеў на свайго непасрэднага начальніка цяжкім немігаючым позіркам. Аб чым ён думаў – невядома, але нічога прыемнага для Скрайфа у гэтых думках, пэўна ж, не было.
– Ты думаеш? – спытаў, нарэшце, Холін не зусім упэўненым голасам.
Замест адказу Скрайф толькі паціснуў плячамі.
– А пілот? Чаму ён не адказвае?
Скрайф зноў паціснуў плячамі. – Не ведаю! Магчыма, пілот таксама пайшоў з астатнімі… – ён змоўк, скоса глянуў у бок Холіна, той, здаецца, аб чымсьці напружана раздумваў. – Ты ж ведаеш Лэслі… ён заўсёды хоча запрагчы Карантышку хоць у якую работу!
Не адказваючы, Холін толькі няўважліва кіўнуў галавой.
– Мне адключыцца? – спытаў нясмела дзяжурны.
Скрайф даў дазвол і экран зноў патух.
– Трэба выслаць туды ахоўнікаў! – сказаў раптам Холін. – Не менш дзесяці!
– Што?! – Скрайф нават прыўстаў у крэсле. – Колькі?
– Не менш дзесяці! – паўтарыў Холін. – І яны справяцца ўдзесяцярох? – з’едліва спытаў Скрайф, зноў апускаючыся ў крэсла. – Як лічыш?
Але Холін зноў не прыняў іроніі. А, можа, ён яе проста не разумеў?
– Не ведаю! – сказаў ён суха. – Магчыма, і не! Таму яны павінны быць са зброяй і, наогул, у поўнай баявой экіпіроўцы!
– Вось нават як?!
Скрайфу вельмі хацелася ляпнуць зараз кулаком па стале… з усяе сілы ляпнуць, а затым паказаць гэтаму нахабніку
