ледзь-ледзь, чаго не хапае для поўнага разнявольвання. Калі мы адважымся і вырашым аддаць яму ўсё сваё цела, учынкі, тады станем лунаць бесперашкодна ад аднае думкі. Як гэта зрабіць? – пытаецеся вы. Ікар узмацніў пасыланыя хвалі сваёй энергіяй і адчуў, як пакрысе, адмыслова расчыняецца дар кожнага.
– Цікаўлюся і я: з чаго пачынаецца ваш палёт пад час сну?
– З жадання, намеру.
– А чаму ў рэальнасці, колькі не думай і не намагайся, гэтага не адбываецца?
– Як вы ведаеце, увесь Сусвет – ілюзія. У нашай дойснасці яна матэрыяльная, а ў сне – астральна-ментальная, вобразная, – распачаў тлумачэнне настаўнік. – Цэнтр прыцягнення першай – Зямля, другой – Космас. Касмічнае ўздзеянне мацнейшае за зямное, але людзьмі валодае адваротная залежнасць, таму яны цалкам падпарадкаваліся планеце. Калі хто сябе адасобіць і ўявіць самастойнаю, незалежнаю крупінкай Сусвету, можа ўзнесціся.
– Як гэтага дамагчыся?
– Шляхам паступовага адчынення каналаў псіхічнае энергіі.
– Зноў-такі: якім чынам?
– Напачатку дазвання адключыцца ад усяго зямнога, абстрагавацца, дайсці да бяспомнасці, але не забыцця, адчуць свой дух – нарэшце ў вас гэта атрымаецца – і злучыцца са сваёю манадаю. Такі рух ліквідуе ўсе вашыя глыбінныя заслоны і выпусціць псіхічную моц на волю. У выніку вашыя цела, пачуцці і розум ідэальна злучацца разам, існасць стане суцэльнай, настроіцца на ўсекасмічны рытм – і вам будзе пад сілу ведаць альбо ўяўляць кожную частачку свайго арганізму.
Натхнёнасць Ікара немінуча ўздзейнічала на шкаляроў, і яны бажалі хутчэй дасягнуць гэтага стану, але ўсё-ткі кемілі, што крочыць да яго трэба доўга і пакутліва. Многія ўзгадвалі смелыя палёты старэйшых таварышаў – і дужэлі ў памкненнях.
– Я разумею складанасць задачы і напачатак не патрабую ад вас чагось звышнатуральнага, – з цеплынёю падтрымліваў настаўнік. – Адразу можа нічога і не адбыцца. Калі на першы раз вы дасягнеце стану адхіленасці, і вас кране Касмічная Радасць, значыць, шлях абралі правільны. Дазваляю рабіць усё магчымае, абы толькі гэта вам дапамагала. Але не губляйце сябе.
Адчуванне бязмежжа захапіла, акрыліла, і шкаляры пахапна ўзяліся за справу.
41
Маючы досвед засяроджанасці, Кастусь укульміўся даволі хутка.
У галаве нешта пстрыкнула – і праісначыўся позірк. Вакаём звузіўся да тонкай лініі, якая стала імкліва ўбіраць-усмоктваць у сябе ўсё наваколле. Дзіўным чынам скажаліся і ляцелі ў бяздонне лужок, дрэвы, горы, рэчкі, азёры, вёскі, гарады, кантыненты, моры і акіяны. Калі ўсё зямное было паглынутае, лінія ўміг збеглася да мікраскапічнай кропкі – гэтая асляпляльна ўспыхнула і стала падобная на звычайную зіхатлівую зорку на небе.
Кастусь агаломшана пазіраў на зорную пространь і адчуваў невераемны ўнутраны ўздым, які спараджалі неабсяжнасць, прыгажосць і ўзнёслая рытміка Космасу. Ніводзін імпульс не паланіў свядомасць, не ўцяжарваў і не азмрочваў
