б іншае прозвішча, відаць, звалі б проста Рыжай… А мо Іржавай? У любым выпадку мянушка ёй пасавала і падабалася, і хто ведае, ці не сама яна сабе яе і прыдумала?
Праз хвіліну Рудая здолела з віртуознасцю першакласнага шулера перасяліць Аліну ад другога месца ля вакна (першае заняла Ірка) на ложак ля ўваходу, развесіць вопратку ў шафе і распавесці суседкам, што яна прыехала сюды з-пад Оршы, з Бабінічаў, са славутай на ўсю краіну птушкафабрыкі.
– Чулі? – удакладніла Хрысціна.
– Дык чаму ты не пайшла на птушкафабрыку? – замест адказу паспрабавала высветліць Моніка. – Усе ж мараць там працаваць. Я чула, у птушкагадоўлі і заробкі добрыя.
– Мяне там занадта добра ведаюць! Можна сказаць, я мясцовая знакамітасць!
І Рудая распавяла новым знаёмым, як на працягу некалькіх гадоў з двума сябрамі яны лазілі на фабрыку і кралі курэй.
– Я ўжо на гэтыя шашлыкі з кураціны глядзець не магла!..
Аднойчы, калі яны прадавалі скрадзенае мяса, іх злавілі. Усіх трох паставілі на ўлік, выклікалі на камісію па справах непаўналетніх і ўлупілі бацькам вялізныя штрафы!
– Карацей, усе мае ашчаджэнні пайшлі на штраф: нас з сястрой адна маці гадуе, грошай у яе няма, пашкадавала… Малую, вядома ж, не матку: з ёю мы ў контрах!
Бацька Рудай, па яе словах, цягне ўжо трэцюю ходку. Сястра вучыцца ў сёмым класе, маці працуе прыбіральшчыцай у дзіцячым садку і… бухае.
– Каб я не сплаціла той штраф, маглі б малую забраць у прытулак, а мяне ў Магілёў, у калонію для непаўналетніх адправіць, хоць мянты і не даказалі, што мы скралі мяса, – аўтарытэтна зазначыла Хрысціна і зусім нечакана дадала: – Ну, што, дзеўкі, адзначым наваселле?! У мальцаў паўтарачка піва ёсць, яны запрашалі…
На апошніх словах Рудай з грукатам расчыніліся дзверы, і ў пакой увайшлі дзве дзяўчыны ў поўнай баявой экіпіроўцы: ускудлачаныя сіне-фіялетавыя валасы, якія азначалі не што іншае, як ультрасучасныя модныя прычоскі, чорныя аж да бляску цені пад вачыма, такія ж намаляваныя бровы, пунсовыя, бы ад марозу, шчокі і крывава-чырвоныя вусны; на абедзвюх па-над аднолькавымі чорнымі майкамі з намаляванымі белымі чарапамі скураныя камізэлькі з шнуркамі; ніжэй скураныя міні-спадніцы, чорныя ў вялікую клетку калготкі ды чырвоныя чаравікі на высокіх абцасах.
«Курвы!» – падумаў бы любы чалавек, калі б убачыў падобных прыгажунь на вуліцы.
«Старшакурсніцы!» – адразу здагадаліся гаспадыні пакоя.
– Што, авечкі калгасныя, вырачыліся! – гаркнула адна з размаляваных старшакурсніц, праходзячы на сярэдзіну пакоя, пакуль другая прычыняла дзверы і займала ля іх пазіцыю ахоўніка. – За прапіску трэба плаціць! Бабкі на стол!
Усе першакурсніцы адчулі выразны пах перагару і заўважылі, што скураная візіцёрша на добрым падпітку. І нібы ў якасці пацвярджэння яна адразу гучна ікнула.
– Упс… – паспрабавала яна прыкрыць далонню рот, але ў выніку проста бязвольна махнула рукой. – А-а, похер!
«Якія страшныя!»
