сытая скаціна. У Філіпчыкаў – анічога, акрамя лапленай-пералапленай развалюхі і невынішчальнай веры ў шчаслівую будучыню.
На шляху да гэтай будучыні апынуліся Бузукі.
Не, у Мікалая Філіпчыка, галавы сямейства, не было аніякай зайздрасці да суседа, ён не збіраўся паліць ягоную хату. Ён наогул быў не злы чалавек, Мікалай Філіпчык, і зусім не лайдак, як тое, магчыма, уяўляецца сучаснай моладзі. Але цяжкая, ад раніцы да раніцы, праца не давала выйсця з жабрацтва. Выйсце намалявалі бальшавікі. І Філіпчык, начапіўшы на нос падвязаныя шнурком акуляры і запаліўшы газоўку, з надыходам цемры браў у рукі пяро, каб напісаць чарговую нататку ў газету. У тым ліку пра Бузукоў, ворагаў ягонай светлай мары ў камунізм.
Не, яны нічым не заміналі Філіпчыку. Акрамя як сваім існаваннем, якое савецкая ўлада абвясціла несумяшчальным са шчаслівай калгаснай будучыняй. Праўда і тое, што яны гэта і не аспрэчвалі…
Бузукоў саслалі ў Сібір. Там яны і памерлі. Выжыў толькі малодшы.
Перад вайной Бузук-малодшы пасяліўся ў саўгасе пад Ленінградам, ажаніўся. А калі немцы наблізіліся, кінуў капаць акопы, перайшоў да іх і паступова дабраўся да Слуцка, дзе ўладкаваўся камандзірам батальёна паліцыі…
Падрабязна, з пратакольнай абыякавасцю ён распавядаў, як у сонечны марозны студзеньскі дзень прыехаў са сваімі падначаленымі да Філіпчыкаў; як пагналі іх да старога дуба на ўскрайку хутара; як плакалі дзеці, калі маці завязвала ім вочы; як стаяў Мікалай Філіпчык, зняўшы акуляры і праціраючы іх скамечаным у дрыготкай руцэ канцом кашулі… «Ты заб’еш мяне, – сказаў тады Філіпчык, – але лапці мае пойдуць за табой…»
«Лапці» Філіпчыка дагналі Бузука ў 1977 годзе. Ніна, Філіпчыкава пляменніца, адзіная з дзяцей, што паспела схавацца ў лесе, увесь час пасля вайны дамагалася, каб яго шукалі. Адшукалі ў тым жа саўгасе пад Ленінградам, у той жа жонкі…
І быў суд. Беларускі і яўрэйскі, гарадскі і сялянскі Слуцк сатрасаўся ад успамінаў аб ягоных крывавых злачынствах…
Бузук, лядашчы нізкарослы стары, сядзеў на доўгай лаве падсудных тварам да суда. «Павярніце яго! Хай павернецца! Хай паглядзіць людзям у вочы!» Перад тым, як зачытаць прысуд, яму загадалі павярнуцца. І тады ён ускочыў з лавы і, хістаючыся на нямоглых нагах, пабег да выхаду з залы Дома культуры…
…Ад смерці пабег? Ці, можа, ад незгасаючага ў памяці бляску акуляраў Філіпчыка? А мо хацеў збегчы з жахлівай гісторыі, у каторую зацягнуў яго аднойчы бязлітасны вір «класавай барацьбы»?..
Яго злавілі. Увесь астатні час, пакуль ён стоячы слухаў расстрэльны прысуд, месца на лаве заставалася пустым…
Ці трэба тлумачыць, якое месца ў гэтай гісторыі займае Сталін?
Ці трэба тлумачыць, якое месца ў Гісторыі ўсё яшчэ чакае яго?
Пакуль нехта лічыць, што дастаткова пахаваць Сталіна ў гэтай гісторыі, заўсёды будуць з’яўляцца тыя, хто зноў і зноў нацягне на сябе сталінскі мундзір.
Між тым, любая праява сталінізму – ад правакатарскага
