словаў і пра «аўтаномную турэцкую рэспубліку «Кройцберг».
Тут туркі жывуць так, як і ў сваіх фільмах, – знарочыста экспрэсіўна, з тэатральнымі вулічнымі сцэнамі, дзе любая нязначная праблема раздзімаецца да памераў слана. Ад рання і да вечара ў вокнах імбісаў (забягайлавак) відаць вусатых янычараў, што колюць ятаганамі бярвенні мяса на пожагах. Запрашаюць шыльдамі на турэцкай мове крамы, кавярні і рэстарацыі, кірмашы і дыскатэкі. Збіраючы нектар з нямецкіх кветак, туркі старанна ігнаруюць усё нямецкае… апроч Sozialamt. У іх свая культура, заснаваная на пурытанстве і «дамастроі», свая кухня, свая музыка, свая мода, ад якой жахаюцца феміністкі… І яшчэ пра адну славутасць Кройцбергу варта распавесці.
Prinzenbad – тут гэта свайго кшталту Рыўера, Лазурны бераг.
Летам тут сыходзіцца бамонд Кройцбергу сябе паказаць і людзей паглядзець. Тут наладжваюць агледзіны сваіх трафеяў немкі, якія вярнуліся з набегаў у паўднёвыя краіны, тыя немкі, якія ставяцца з пагардай да нямецкіх мужчын. Даволі займальна бачыць, як мамці, абкружаныя дзецьмі і густа пакрытыя татуіроўкамі, у суправаджэнні рознакаляровых бацькоў сямействаў дэфілююць ад басейну да басейну, сустракаюцца, шчабечуць, дзеляцца ўражаннямі…
Камю сцвярджаў, што самы лепшы спосаб пазнаёміцца з горадам – гэта паспрабаваць даведацца, як тут працуюць, як тут кахаюць, як адпачываюць і як паміраюць.
Кройцберг… Я пакiдаю тут пустыя келiхi, сваё мiнулае i свае надзеi…
Блышыны рынак
Наканаванае
Словато якое – «блышыны рынак»… У Берліне іх шмат.
Гэта месца, дзе рэчы набываюць сваю сапраўдную каштоўнасць.
Тут усё прадаецца за тое, колькі даюць. Знаёмы мастак марыў атрымаць 2000 даляраў, а яго карціну купілі за дваццаць…
Джынсы тут прадаюцца па кошце бохану хлеба. Па мятаю, за свае першыя джынсы «Lee» ў пачатку 70х у Мінску я аддаў месячную зарплату. Тады за яе можна было купіць тысячу боханаў хлеба.
Тысячу…
Джынсы тады «дастаць» было цяжка.
Няцяжка было знайсці працу, займець сяброў, ажаніцца…
Сёння гэта тут, у эмiграцыi, немагчыма…
Тут шануецца не толькі сябар, але і цень сябра…
Тыя першыя джынсы я насіў тры гады. Здзьмуваў з іх пылiнкі… Сёння я нашу месяцы тры. Максімум.
Панашу і выкіну… Панашу і выкіну…
Рэчы ад Версачэ, Кардэна, Лагэрфельда там, у Саюзе, для нас былі за межамі мараў, а тут на блышыным рынку яны каштуюць 34 еўра… Ну, пяць ад сілы…
Усё залежыць ад настрою ўзбека Федзі і турка Юзуфа.
Яны і паняцця не маюць аб нейкіх там версачах і кардэнах. Ім галоўнае паболей тавару збыць оптам…
Ненашмат даражэй каштуюць тут скураныя курткі і кажухі, тое, што дзесяцігоддзямі мела там вялікую каштоўнасць. А цяпер яно барахло.
Барахло!
Што шукае аматар на блышыным рынку?
Часта
