тут кватаруецца «City», легендарная рок група ўсходняга Берліна…
Некалькі словаў пра берлінскіх паліцыянтаў.
У Берліне, перапоўненым аўтамабілямі, не сустрэць чалавека ў форме і з жэзлам у руцэ, так, часам прамільгне паліцэйскі фургон.
Але ў выпадку аварыі ці іншага здарэння яны з'яўляюцца, як зпад зямлі.
А дзяўчынкіпаліцыянты. На кані яны выглядаюць вельмі эфектна. Жанчыны ў форме наогул прыгожыя…
Але скончу пра Берлін. Банкет для вачэй таксама трэ ба пакідаць крыху галодным. Тады захочацца яшчэ.
Што патрэбна, каб знаходзiць у жыццi зачараван не?
Адчуванне блiзкасцi з любiмым чалавекам, з сябрамi, з прыродай, з Богам… Каб стук твайго сэрца ўліўся ў агульную партытуру краiны, народа, горада…
Што такое душа горада?
Яна жыве сама па сабе. На яе не паўплывалі ні Фрыдрых, ні Гітлер, ні Хонеккер. У Берліна добрая душа. Таму ў Берліне добрыя людзі, добрыя машыны, добрыя сабакі. Чаму я так лічу? Таму што ўмею па раўноўваць і таксама працую над габеленам Берліна, у якім перапляліся мінулае, сапраўднае і будучыня. Горад гэты ўжыўся ў мяне без канфліктна, не патрабуючы ні выбару, ні перавагі. Ён першым прыняў мяне ў гэтым новым жыцці. Увабраў у сябе мары, якія не спраўдзіліся, з якімі я прыехаў, замяніў іх рэальнасцю, якая стала маім дзіўным жыццём…
Няма больш краіны пад назвай Прусія, няма імперскай сталіцы, якая стагоддзямі выношвала мілітарысцкія планы. Няма глебы для з'яўлення новых Блюхераў, Бiсмаркаў, Гiндэнбургаў, Гітлераў. А Берлін ёсць. А той самы берлінец ёсць. І размаўляе ён на тым самым берлінскім дыялекце, любiць сядзець у тых самых кнайпах, наладжваць дэманстрацыі і рэвалюцыі і любіць сваю берлінскую кухню.
Я спыняю ўсе гадзіннікі ў гэтым горадзе, прагна чапляюся за яго рукамі і выціскаю ўсю інфармацыю, да апошняй кроплі, лаўлю кожную навіну, гук, пах, сустрэчу…
Я бачу, як над шэрым попелам у блакiтнай безданi зiхацiць ягоная зорка.
Мне засталося паставiць толькi свой Unterschrift (подпiс).
Берлін – Fоrеver!
Погляд на Берлiн з Крыжовай гары
Вялікі бэзавы месяц прыматкабожыўся ля краю каменнага коміну.
Куды ні кінеш позірк, паўсюль дахі, дахі, дахі… І толькі спічастыя кірхі вылазяць, нібыта шылы з меху…
Я ўсадзіў сваё ўяўленне на дах, густа парослы экзатычнымі флянцамі, і слухаю музыку начнога гораду. Ноч падае на зямлю зорнай мапай, летаргія скавала горад, здранцвенне павісла сярод бетонных скалаў. Натыкаючыся на сонныя ліпы, блукаюць россыпы жаночага смеху… Тут паветра мае смак, а гук – гушчыню. Суседнія тэрасы густа пакрыты елачкамі гашышу, і самотная варона завісла над імі ў шкляным паветры.
Ціха струменіць час над дахамі, незаўважна пракручваюцца гадзіны ночы, зоркі сцякаюць вільгаццю… Паціху фантазіі канвертуюцца ў фізіялогію, і ўсё гэта становіцца Кройцбергам…
Нехта скажа пра Кройцберг, што
