w rzucanym przez stół cieniu. Gdyby ktoś stanął nad nią i spojrzał w dół, mógłby przeczytać wiadomość następującej treści:
P.Z. POTWIERDZONA
WYDAJE SIĘ NIEZBĘDNE WPROWADZENIE KODU 848-AB CHARLES CAMPION, (ż) SALLY
ZMIANY W ANTYGENACH ORAZ MUTACJE.
PROCENT ŚMIERTELNOŚCI WYJĄTKOWO WYSOKI, STOPIEŃ ZAKAŻANIA 99,4%.
CENTRUM EPIDEMIOLOGICZNE W ATLANCIE.
ŚCIŚLE TAJNE AKTA BLUE.
KONIEC
P-T-222312A
Starkey wcisnął guzik pod środkowym monitorem i po chwili pojawił się na nim obraz ukazujący fragment pustyni w zachodniej Kalifornii. Bezkresne połacie piasku miały czerwonawofioletowy odcień fotografii wykonanej w podczerwieni.
To jest właśnie tam, dokładnie na wprost, pomyślał Starkey. Projekt Blue.
Ponownie poczuł, że ogarnia go strach. Sięgnął do kieszeni i wyjął niebieską pigułkę. Jego córka nazwałaby ją pewnie „pocieszaczem”.
Zresztą nazwy nie były ważne – liczyły się tylko efekty. Nie popił kapsułki i jego gładka twarz pokryła się zmarszczkami, kiedy ją przełykał.
Projekt Blue.
Spojrzał na pozostałe monitory, po czym włączył je wszystkie. Na ekranie numer cztery i pięć widać było laboratoria. Czwórka – laboratorium fizyki. Piątka – biologii wirusowej. Stało w nim wiele klatek ze zwierzętami. Były to głównie świnki morskie, rezusy i kilka psów. W laboratorium fizyki bez przerwy pracowała wirówka, której Starkey bardzo nie lubił. Było w niej coś przerażającego. Teraz nieopodal niej, na podłodze, leżał doktor Ezwick. Był martwy i przypominał przewróconego przez wiatr stracha na wróble.
Wyjaśnili mu, że wirówka jest podłączona do tego samego obwodu co lampy i gdyby ją wyłączyli, zgasłyby również wszystkie światła i nic nie byłoby widać, bo kamery na dole nie miały podczerwieni. Może wkrótce zjawią się tu kolejne szychy z Waszyngtonu i zechcą rzucić okiem na martwego laureata Nagrody Nobla spoczywającego kilkaset stóp pod ziemią.
Gdyby wyłączyli wirówkę, wyłączyliby również obraz przedstawiający wszystko, co działo się na dole. Jego córka nazwałaby to pewnie „paragrafem 22”. Łyknął drugiego „pocieszacza” i spojrzał na monitor numer dwa. Ten obraz był najgorszy. Nie podobał mu się widok faceta z twarzą w zupie. Wyobraź sobie, jak byś się czuł, gdyby ktoś podszedł do ciebie i powiedział: „Spędzisz całą wieczność z facjatą w talerzu z zupą”.
To tak samo jak z tym starym kawałem z tortem, pomyślał – taki dowcip dopóty śmieszy, dopóki sam nie dostaniesz tortem w twarz.
Na drugim monitorze widać było stołówkę w Projekcie Blue. Wypadek zdarzył się dokładnie pomiędzy zmianami i w stołówce było wtedy niewiele osób. Starkey przypuszczał, że dla tych ludzi nie miało większego znaczenia, gdzie umarli – w stołówce, w swoich sypialniach czy w laboratoriach. Ale facet z twarzą w zupie…
Na ziemi przy automacie ze słodyczami leżeli mężczyzna i kobieta w niebieskich kombinezonach, a przy szafie grającej facet w białym kombinezonie. Przy stołach znajdowało się dziewięciu mężczyzn i czternaście kobiet. Niektórzy z nich osunęli się bezwładnie obok swoich hostess twinkies, inni wciąż jeszcze ściskali w zesztywniałych dłoniach kubki z napojami. Na stołach widać było zaschnięte ślady po rozlanej coli i sprite. Przy drugim stole, na samym jego końcu, siedział człowiek, który nazywał się Frank D. Bruce. Jego twarz była zanurzona w zupie campbella.
Pierwszy monitor pokazywał jedynie zegar elektroniczny.
Do trzynastego czerwca wszystkie jego cyfry były zielone, ale potem zmieniły barwę na jasnoczerwoną. Zegar stanął. Wskazywał datę 13.06.90 oraz godzinę 2:37:16.
Trzynastego czerwca 1990 roku, trzydzieści siedem minut i szesnaście sekund po drugiej na ranem.
Za plecami Starkeya rozległo się krótkie, przenikliwe brzęczenie. Wyłączył monitory i odwrócił się. Zauważył leżącą na podłodze kartkę papieru, podniósł ją i położył na stole.
– Wejść! – zawołał.
Do pokoju wszedł Len Creighton. Miał posępną minę, a jego skóra przybrała ciemnoszary odcień.
Następne złe wieści, pomyślał ponuro Starkey. Pewnie ktoś jeszcze zarył twarzą w talerz z zupą.
– Cześć, Len – powiedział półgłosem.
Len Creighton skinął głową.
– Billy, to… Chryste, nie wiem, jak mam ci o tym powiedzieć.
– Myślę, że po kolei. Tak będzie najlepiej, żołnierzu.
– Faceci, którzy zetknęli się z Campionem, zostali poddani badaniom wstępnym w Atlancie. Wiadomości są niepomyślne.
– Wszyscy są zarażeni?
– Na pewno pięciu. Jeden z nich, Stuart Redman, jak dotąd nie wykazuje objawów chorobowych. Ale z tego, co wiem, u Campiona rozwój choroby trwał ponad pięćdziesiąt godzin.
– Gdyby nie zdołał uciec… – mruknął Starkey.
– Ochrona była słaba. Bardzo słaba. I nieudolna.
– Mów dalej.
– Arnette zostało objęte kwarantanną. Do tej pory odizolowaliśmy przynajmniej szesnaście przypadków cały czas mutującej grypy A-Prime. Ale to tylko te, które zostały ujawnione.
– Środki masowego przekazu?
– Jak dotąd wierzą, że to nic poważnego.
– Co jeszcze?
– Mamy jeden bardzo poważny problem. Chodzi o glinę z teksaskiej drogówki. Nazywa się Joseph Bob Brentwood. Jego kuzyn jest właścicielem stacji benzynowej, tej samej, na której Campion rozwalił dystrybutory. Zjawił się tam wczoraj rano, aby powiadomić Hapscomba o przyjeździe facetów z wydziału zdrowia. Zgarnęliśmy go trzy godziny temu. Jest teraz w drodze do Atlanty. Ale w międzyczasie był na patrolu i objechał pół wschodniego Teksasu. Bóg jeden wie, z iloma ludźmi się zetknął.
– Niech to szlag… – zaklął Starkey i z przerażeniem uświadomił sobie, że głos mu się załamuje, a lodowate ciarki, które zagnieździły się w okolicy jego podbrzusza, powoli zaczynają przesuwać się ku górze. Stopień zakażania 99,4%, przypomniał sobie. Te słowa wciąż rozbrzmiewały w jego mózgu, niemal doprowadzając go do obłędu. Oznaczało śmiertelność rzędu 99,4%, gdyż ludzkie ciało nie potrafi produkować przeciwciał koniecznych do powstrzymania bez przerwy zmieniających się antygenów wirusa. Za każdym razem, kiedy organizm produkował przeciwciała, wirus przybierał nieco inną formę. Z tego samego powodu nie można było stworzyć skutecznej szczepionki. 99,4%.
